Κάποιος θα σχολιάσει οτι ακόμα και οι θεοί του Ολύμπου \”τρωγόντουσαν\” μεταξύ τους, πόσο μάλλον οι κοινοί θνητοί.
Η διαφορά μας με τους θεούς του Ολύμπου βεβαίως είναι οτι αυτοί κυρίως επενέβαιναν στα έπη του Ομήρου και στον περιβάλλοντα χώρο της Ελληνικής μυθολογίας, ποίησης και πεζογραφίας.
Στην πραγματικότητα η άσκηση πολιτικής και εξουσίας ήταν καθαρά ανθρώπινη υπόθεση με τα γνωστά σε όλους μας φαινόμενα της ανόδου και της πτώσης των ποικίλων Ελληνικών φύλων και πόλεων – κρατών.
Το \”λίκνο του πολιτισμού\” λοιπόν, η χώρα μας, παρόλο που πρόσφερε πολλά στην ανθρωπότητα, ποτέ δεν αποτέλεσε την επίγειο Εδέμ με χιλιετίες ευδαιμονίας, ενάρετων αρχόντων και συνεχούς ανάπτυξης.
Πότε από κατακτητές και πότε από εσωτερικές έριδες, κάτι συνέβαινε και η πρόοδος σταματούσε με αποτέλεσμα να επιστρέφει η Ελλάδα σε καιρούς σκοτεινούς χωρίς πρόοδο και κοινωνική ειρήνη.
Παρόλη τη συμβολή μας όμως στην παγκόσμια Ιστορία, κατά περίεργο τρόπο ορισμένοι συμπολίτες μας στις μέρες μας εξακολουθούν να πιστεύουν οτι όλος ο κόσμος πρέπει να μας προσκυνά. Ανεξάρτητα αν η σημερινή Ελλάδα δυστυχώς δεν παράγει τις αξίες που παρήγαγε στο παρελθόν, τουλάχιστον με την ίδια ακτινοβολία που έκανε άλλες χώρες και βασίλεια να τη σέβονται.
Για παράδειγμα, αντί να στρωθούμε στη δουλειά και να δούμε το πως θα βάλουμε σε τάξη τα οικονομικά μας και πως θα στείλουμε στο κοινωνικό περιθώριο όσους κλέβουν το κράτος, ασχολούμαστε με τις Γερμανικές αποζημιώσεις και συντηρούμε ανόητες ελπίδες σε μια μερίδα πληθυσμού που υπέφερε από τους Ναζί.
Αντί να πάρουμε απόφαση άπαξ και δια παντός οτι εκλογές και βουλευτές δε σημαίνει ρουσφέτι, ασχολούμαστε με το κάψιμο Γερμανικών σημαίων και τη δημιουργία εχθρικού κλίματος κατά της Γερμανίας, της οποίας τα \”χαστούκια\” θα είχαμε αποφύγει αν εδώ και χρόνια είχαμε συμμαζέψει τις σπατάλες και τις μίζες.
Σαφώς και ο Δήμος Σταρένιος δεν είχε δίκιο όταν έλεγε οτι \”οι Γερμανοί είναι φίλοι μας\” στις ταινίες. Εκτιμώ οτι πράγματι δεν είναι φίλοι μας, τουλάχιστον με την έννοια του \”κολλητού\” που έχουμε στην Ελλάδα.
Αμφιβάλλω όμως αν αντίστοιχα τους ενδιαφέρει να κάνουν απόβαση στην Ελλάδα και αν θέλουν πάση θυσία να μας αναγκάσουν να πίνουμε μπίρα, να τρώμε βραδινό στις 5 και να κοιμόμαστε στις 8. Όπως αμφιβάλλω αν θέλουν να δουν τη σημαία τους να κυματίζει στη Λισαβόνα, τη Μαδρίτη ή το Δουβλίνο.
Όμως, οι ίδιες \”κρυόπλαστες\” παρατηρήσεις που κάνουν στους άλλους δοκιμαζόμενους λαούς σαν κι εμάς δεν αντιμετωπίζονται με μηνύσεις και κάψιμο σημαιών ούτε οι Ισπανοί σπεύδουν να θυμίσουν στους Γερμανούς οτι κάποτε είχαν αποικίες, αυτοκρατορία και μια ανίκητη Αρμάδα άρα και πρέπει να τους σέβονται.
Τουναντίον, οι ταλαιπωρημένες αυτές χώρες κάνουν ότι μπορούν για να βάλουν σε τάξη τα του οίκου των. Με αυτή τη λογική, ακόμη κι αν κάτι πάει στραβά μπορούν να πουν στο Βερολίνο \”μέχρι εκεί\” και με την αξιοπιστία που θα έχουν ήδη κερδίσει όχι μόνο το Βερολίνο αλλά και οι όψιμοι εχθροί των νοτίων χωρών, οι Ολλανδοί και οι Φινλανδοί, θα έχουν να ομολογήσουν την προσπάθεια που έχει γίνει.
Επειδή στην Ελλάδα όμως δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για επιπλέον επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, μπορούμε να εργαστούμε όλοι για να περιφρουρήσουμε το δημόσιο πλούτο, την κληρονομιά και τις αξίες της χώρας μας. Αξίες που ουδεμία σχέση θα έχουν με καταλήστευση του δημόσιου χρήματος, διαφθορά, απάτες, \”κουμπάρους\”, συμφέροντα και αλισβερίσια.
Με τον σημαντικό περιορισμό των ανωτέρω \”πληγών\”, οι σκεπτικιστές και εχθροί μας όχι μόνο θα μας σεβαστούν αλλά και θα δεχτούν επαναδιαπραγμάτευση του επαχθούς Μνημονίου. Αυτό ίσως ακούγεται παράξενο αλλά πολλοί αναλυτές εκτιμούν οτι η βαρύτητα των μέτρων του Ελληνικού Μνημονίου οφείλεται κυρίως στην έλλειψη εμπιστοσύνης που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έχουν απέναντί μας.
Βλέποντας οτι παράγουμε έργο και οτι έχουμε ως λαός τη βούληση όχι να βαράμε προσοχή μπροστά τους αλλά οτι θέλουμε το δημόσιο χρήμα να πηγαίνει επιτέλους στις κατάλληλες επενδύσεις και στους σωστούς ανθρώπους με σύνεση και διαφάνεια, είναι εξαιρετικά πιθανό να δεχτούν την επαναδιαπραγμάτευση από τους όποιους Έλληνες πολιτικούς έχουν το σθένος και την πολιτική ευφυϊα να τη ζητήσουν.
Άν όμως επιλέξουμε να μείνουμε στα ίδια λάθη που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού, θα σκέφτονται οτι οι Έλληνες δεν μπορούν να συμμαζέψουν το σπίτι τους και αντί για λίκνο του πολιτισμού θα θεωρήσουν οτι κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Ανεξάρτητα του γεγονότος οτι ουδείς λαός είναι πεντακάθαρος ηθικά και αδιάφθορος.
Αλλά με την Ελλάδα βρήκαν και έχουν να λένε. Από εμάς λοιπόν εξαρτάται να τους κόψουμε την διάθεση για πικρόχολα σχόλια.
Όχι επιδεικνύοντάς τους τον Περικλή αλλά τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και τη χρηστή διοίκηση.
Σίγουρα αυτό θα μετρήσει περισσότερο, για την ώρα τουλάχιστον.
Μανόλης Μπουχαλάκης
Εκπαιδευτικός-Δημοσιογράφος