την εν λόγω καταχώρηση δεν ήταν η κάκιστη ποιότητα στο \”στήσιμο\” το οποίο παρουσίαζε τον υποψήφιο με ένα απλό μπλουζάκι σαν να είχε γυρίσει από το γήπεδο ούτε το ύφος του εικονιζόμενου που παρέπεμπε σε ταβερνιάρη οινομαγειρείου.
Αυτό που έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το σλόγκαν του κυρίου αυτού. Έγραφε, \”Θέλω να προσφέρω\”.
Εδώ και πολλά χρόνια, σε καταχωρήσεις χιλιάδων υποψηφίων σε όλες τις εκλογές, η ιδέα αυτή και το σύνθημα κυριαρχεί.
Η προσφορά. Να προσφέρουμε στον π.χ. Κρητικό λαό, στον λαό της Θεσσαλονίκης, στο λαό της Ρόδου, κλπ.
Εννοείται οτι με την τεράστια προσφορά σε κάθε εκλογική περίοδο, ο κάθε λαός θα έπρεπε να νιώθει οτι \”φύτρωσαν\” ευεργέτες, Ρομπέν των Δασών, αλτρουϊστές και ιππότες σε τόση ποσότητα που το αίσθημα της συγκίνησης μετά δακρύων θα έπρεπε να υφίσταται ως φυσικό επακόλουθο αυτών των συγκλονιστικών και ανιδιοτελών αιτημάτων προσφοράς.
Είναι προφανές οτι στις προσεχείς εκλογές και λόγω της υπάρχουσας κατάστασης στην οικονομία οι πλειοδότες και οι γεμάτοι ενθουσιασμό και αυταπάρνηση συμπολίτες μας που θέλουν να \”προσφέρουν\”, έχουν μειωθεί δραματικά σε σημείο να θεωρούνται είδος υπό εξαφάνιση.
Ένας πιθανός λόγος είναι οτι μάλλον δεν μπορούν στην τρέχουσα συγκυρία να προσφέρουν κάτι που να \”γυαλίζει\” στους ψηφοφόρους (λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν) και όχι μόνο αυτό αλλά ελλοχεύει και ο κίνδυνος να εισπράξουν από ειρωνία και χλεύη μέχρι γιαούρτια και ενίοτε και πέτρες.
Τα χρόνια τα παλιά βλέπετε πολλοί εκ των \”θυσιαζόμενων για το κοινό καλό\” επιθυμούσαν σφόδρα να συνδυάσουν την προβολή τους και τη δόξα μιας θέσης με την προσεκτική χορήγηση διαφόρων μορφών ανταλλαγμάτων σε στοχευμένους ψηφοφόρους τους για να μην μείνουν πικραμένοι όσοι θέλησαν να στηρίξουν όσους ήθελαν \”να προσφέρουν\”.
Έτσι, ο ένας \”πρόσφερε\” στον άλλον κάτι. Οι μεν την ψήφο τους (αλτρουϊστικά πάντα) οι δε την \”ευγενική τους προσφορά\” με διορισμούς, διευκολύνσεις, κλπ.
Αναμφισβήτητα υπήρχαν και υπάρχουν και άνθρωποι που πράγματι μπορούν να προσφέρουν και έχουν προσφέρει συνολικά στην πατρίδα, το έθνος και το σύνολο χωρίς να νοιάζονται μόνο για τη στενή εκλογική τους περιφέρεια.
Και αυτοί, καθώς και όσοι έχουν με γνήσια ανιδιοτέλεια προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, πρέπει να προτιμηθούν στις επερχόμενες εκλογές.
Οι υπόλοιποι και όσοι ενδιαφέρονται για \”θυσίες και προσφορές\” πρέπει να έχουν στο νου τους οτι τα μεγάλα λόγια δεν έχουν πλέον καμιά σημασία και πως θα πρέπει να δώσουν (πολύ) πειστικές απαντήσεις στα ερωτήματα και στην αγωνία του μέσου Έλληνα πολίτη για το πως σκοπεύουν να προσφέρουν διασφαλίζοντας την αξιοπρέπεια της χώρας και να αποτρέψουν την περαιτέρω κοινωνική αποδόμηση.
Ουσιαστικά αυτά είναι τα ζητούμενα των εκλογών και οι έτοιμοι για \”μάχες\” εκεί πρέπει να πολεμήσουν. Το πως θα πουλήσουμε τα προϊόντα της κάθε επαρχίας στο εξωτερικό, πόσους τουρίστες θα φέρουμε και πόσες επιδοτήσεις θα εξασφαλίσουμε είναι, αν και σημαντικά, δευτερεύουσης σημασίας μπροστά στην πρόκληση οτι αυτή τη φορά ο βουλευτής καλείται να σκεφτεί κυρίως εθνικά και δευτερεύοντως τοπικά.
Τελικά, καλύτερα ένας ρεαλιστής υποψήφιος παρά ένα πολιτικάντη που πλειοδοτεί στις προσφορές και του οποίου η κύρια μέριμνα είναι να ζει για τα φλας της δημοσιότητας και να σκορπά ανέξοδα υποσχέσεις. Από τέτοιους έχουμε χορτάσει.
Οι αληθινοί \”μαχητές\”, δε, νομίζω οτι γίνονται όλο και πιο δυσεύρετοι.
Μανόλης Μπουχαλάκης
Εκπαιδευτικός-Δημοσιογράφος