Τα τροχαία στις εθνικές οδούς είναι μια άλλη κατηγορία από αυτά που συμβαίνουν στις πόλεις. Στην εθνική συνήθως η κάκιστη ποιότητα του οδοστρώματος, οι αντικανονικές προσπεράσεις και η…υπερηχητική ταχύτητα ορισμένων \”άσων της πίστας\” ευθύνονται για τα τροχαία. Στις πόλεις όμως υπάρχει και ένας ιδιόμορφος παράγοντας. Αυτός της μαγκιάς και της επίδειξης σε συνδυασμό με την παντελή αδιαφορία για τους πεζούς.
Για να μην ξαναλέμε τα περί έλλειψης παιδείας και σεβασμού στον ΚΟΚ, το ζήτημα φαίνεται να είναι περισσότερο κοινωνικο-ψυχολογικό παρά μάθησης και υπακοής σε κανόνες. Η απροσεξία ή \”ατζαμοσύνη\” που λέγαμε παλαιότερα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Τολμώ να πω όμως οτι τα τελευταία χρόνια με τη ραγδαία αύξηση των ΙΧ στην Ελλάδα, εμφανίστηκε το φαινόμενο του λανσαρίσματος και της επίδειξης ακριβών και σπορ αυτοκινήτων.
Ακόμα και μερικοί κατέχοντες μικρό και ταπεινό ΙΧ μπήκαν στον κόπο να το \”μοντιφάρουν\” και να το κάνουν σπορ με αεροτομές, σπόϊλερ, νίκελ και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Από την άλλη η κατηγορία των κατεχόντων τζιπ, SUV και ότι ακριβό τετρακίνητο μπορεί να κυκλοφορήσει στους δρόμους, γνώρισε στιγμές δόξας σε παραλιακές, μπουζουξίδικα και κλάμπ με τους παρκαδόρους να μην προλαβαίνουν να παρκάρουν \”λαμαρίνες\” τα Σαββατοκύριακα.
Η όλη αυτή φιλοσοφία της λατρείας του αυτοκινήτου ως μέσου κοινωνικής ανέλιξης και στάτους ήταν μοιραίο να αμβλύνει την ευαισθησία και την ανθρωπιά προς τους πεζούς, τους γείτονες, τους φίλους και τους συγγενείς.
Πέρα από την όποια αύξηση, λοιπόν, των ατυχημάτων εντός πόλεως που οφείλεται στην αριθμητική αύξηση των αυτοκινήτων και οδηγών, η ποιότητα των ατυχημάτων ιδιαίτερα προς τους πεζούς άλλαξε άρδην με την εισαγωγή στην καθημερινή ζωή του αυτοκινήτου ως status symbol. Διότι αλλιώς είναι να οδηγάς ένα Φορντ Κορτίνα του 1970 με 60 ίππους το πολύ και αλλιώς είναι να οδηγείς ένα Μπε Εμ Βε με δέρμα ακόμη και στο καντράν και με 200 και βάλε ίππους.
Σαφώς κανείς δεν μπορεί να ρίξει το φταίξιμο στις αυτοκινητοβιομηχανίες που εξέλιξαν τα αυτοκίνητά τους και τα έκαναν πιο πολυτελή, ασφαλή και γρήγορα. Μπορεί όμως κάλλιστα να ρίξει το φταίξιμο σε όσους νομίζουν οτι κατέχοντας ένα ακριβό, γρήγορο ή \”φτιαγμένο\” αυτοκίνητο, θα πρέπει να θεωρούνται άρχοντες του Σαββατόβραδου, \”πρώτη μούρη\” στα καφέ ή ήρωες ανώτεροι του βιντεογκέϊμ Need for speed.
Για αυτό, καλύτερα να είναι κανείς απασχολημένος με το τραγούδι \”οδηγώ και σε σκέφτομαι\” παρά με την παράνοια του \”οδηγώ και δε σκέφτομαι\”.
Μανόλης Μπουχαλάκης
Εκπαιδευτικός – Δημοσιογράφος