\’Eτσι και πεις \”νέγρο\” ένα μαύρο,ένας τρόπος υπάρχει για να την βγάλεις καθαρή:
Να \’σαι κι εσύ μαύρος.Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τα πράγματα περιπλέκονται.
Μπορεί να σε βρίσει,να σε πλακώσει,να σε…πυροβολήσει,γενικά το σίγουρο είναι ότι δε θα το πάρει και τόσο χαλαρά.
Αυτή είναι η ζωή: Δεν μετράει μόνο το τι λέγεται αλλά και από ποιον λέγεται.
Βασικά τώρα που το ξανασκέφτομαι μετράει σχεδόν αποκλειστικά το τελευταίο:
Από ποιο στόμα βγαίνει η κάθε κουβέντα.
Το να ειπωθεί ένα ανεκδοτάκι για τους Αφρικανούς που ζουν στη χώρα μας από μια επίσης ξένη που ζει στην Ελλάδα,έχει μια άλφα βαρύτητα.
Το να ειπωθεί από μια \”δημοκρατικών φρονημάτων\” Ελληνίδα θα ναι μεν \”κακόγουστο\” αλλά θα το αφήσουν να \”πέσει κάτω\”.
Αν όμως η ξανθιά κοπελιά που θα το πει,τυγχάνει να ναι κι οπαδός της Χρυσής Αυγής,τότε το \”ανεκδοτάκι\” γίνεται αυτομάτως \”ρατσιστικό σχόλιο\”,\”ρατσιστική επίθεση\” και τα σχετικά.
\’Ετσι συμβαίνει παντού και πάντα και είναι κάτι το απόλυτα φυσικό.
Απ\’την άλλη όμως η ιστορία με την αποβολή της Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς δείχνει το πόσο βαθιά νυχτωμένη είναι η άρχουσα τάξη της χώρας μας.
Είναι σαν να κουνά το δάχτυλο απειλητικά στον άτακτο μαθητή ο δάσκαλος που εις βάρος του όμως εκκρεμούν μηνύσεις για διάφορα αδικήματα.Εχει το ηθικό ανάστημα να το κάνει;Και πώς τον βλέπει η ίδια του η τάξη;
Εδώ είναι το ζουμί:
Οι διάφοροι Κούβελοι,οι φιλελεύθεροι,οι μνημονιακοί \”αριστεροί\” (της ΔΗΜΑΡ) ή οι πασόκοι υπερασπιστές των \”αξιών της Δημοκρατίας\” δεν έχουν πια καμιά ηθική νομιμοποίηση να τραβάνε το αφτί κανενός Έλληνα.Από τον κοινό κλέφτη μέχρι τον ανάρχα ή τον φασίστα.
Για τον Ελληνικό λαό,που περνάει πια πολύ δύσκολα,οι τύποι αυτοί είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την κατάντια του και σαν να μην έφτανε αυτό είναι και βουτηγμένοι στη διαφθορά.
Με απλά λόγια,δεν έχουν τα μούτρα να κάνουν παρατηρήσεις σε κανέναν.Ούτε φυσικά να τιμωρούν για λόγους ηθικής.Το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν ήρωες.
Γιατί ο οποιοσδήποτε αυτή την χρονική συγκυρία-τιμωρείται απ\’το σύστημα είναι στα μάτια του κόσμου μια ηρωική μορφή.
Κάτι σαν τον Κοεμτζή στα τελευταία της Χούντας.
Ας ευχηθούμε λοιπόν να γίνει ταινία κι η ζωή της Βουλίτσας.
Και μόνο λόγω εμφάνισης δηλαδή το αξίζει και με το παραπάνω…
Σπύρος Αλεξάκης
http://erotokritosx.blogspot.gr