Σήμερα η πολιτική βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Θεωρείται ως ο βασικός υπαίτιος για την παρακμή της εποχής μας. Μιας εποχής η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως α-πολιτική καθώς παρατηρείται μεγάλη αποχή των πολιτών από τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα και ιδίως των νέων.
Η αποστροφή αυτή του πιο ζωντανού και ενεργούς κομματιού της κοινωνίας μας, των νέων, απέναντι στην πολιτική προκύπτει από δύο διαφορετικούς αλλά αλληλένδετους λόγους.
Πρώτον, μια γενικότερη αποστροφή απέναντι στα πολιτικά κόμματα και στο πολιτικό σύστημα γενικότερα τα οποία θεωρούνται υπεύθυνα για την υποθήκευση του μέλλοντος τους και δεύτερον, το γεγονός ότι οι διαδικασίες που διασφαλίζουν τη συμμετοχή τους στην πολιτική ζωή μέσω των πολιτικών κομμάτων και των παρατάξεων, εν γένει, φαντάζουν ξένες, παρωχημένες και απρόσιτες.
Η αίσθηση ότι όλα είναι στημένα, ότι η πολιτική είναι ένας χώρος κλειστός για αυτούς, ότι είναι μια παρτίδα σκληρού πόκερ όπου η τράπουλα έχει μοιραστεί από πριν για αυτούς χωρίς αυτούς αποτελεί την επικρατούσα άποψη ανάμεσα στους ηλικιακά νεότερους πολίτες.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, άλλωστε, αφού οι νέοι είναι αυτοί που ακόμα και τώρα σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της κρίσης, σε αυτούς καταγράφονται τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας, τα μεγαλύτερα ποσοστά ανασφάλειας, είναι αυτοί που είναι αναγκασμένοι να συμφιλιωθούν με ένα υποβαθμισμένο επίπεδο υγείας, παιδείας, πρόνοιας.
Στο πλαίσιο αυτό, οποιοσδήποτε νέος άνθρωπος θα θεωρούσε την ενασχόληση με τα κοινά πολυτέλεια από τη στιγμή που είναι απορροφημένος από τον αγώνα της επιβίωσης.
Στα πλαίσια του κοινωνικό-πολιτικού αυτού αδιεξόδου το δίλημμα ενώπιον του οποίου βρίσκεται όχι μόνο η γράφουσα άλλα οποιοσδήποτε νέος πολίτης αποτελεί τη δαμόκλειο σπάθη των καιρών μας: μένεις ή φεύγεις, πολεμάς ή εγκαταλείπεις, μεταναστεύεις ή μένεις εδώ για να παλέψεις, για να παλέψεις για εσένα και τους γύρω σου, για τον εαυτό σου και τη γενιά σου ολόκληρη.
Ουσιώδης συμμετοχή στην πολιτική σημαίνει νοιάζομαι και με απασχολεί το μέλλον μου, σημαίνει κρίνω με βάση το μακροπρόθεσμα κοινό καλό και όχι το κοντόφθαλμο ατομικό μου συμφέρον.
Συμμετέχω με την ενημέρωση μου, αναλύω, ψηφίζω, κάνω διάλογο, προωθώ ιδέες, διαμαρτύρομαι, αξιολογώ και συμμετέχω σε συλλογικές δράσεις.
Διότι το αντίθετο, ήτοι μια στάση απόρριψης και άρνησης απέναντι στην πολιτική συνολικά, με άλλα λόγια η νοοτροπία του «απολιτικ» η οποία τα τελευταία χρόνια κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος, πέρα από το προφανές γεγονός ότι, δηλαδή, υποκρύπτει μια απέχθεια απέναντι στο κοινοβουλευτικό σύστημα και κατ’ επέκταση στο αντιπροσωπευτικό μοντέλο της σύγχρονης δημοκρατίας, με ότι αυτό συνεπάγεται, ισοδυναμεί με τη διαιώνιση μιας πραγματικότητας η οποία μας απωθεί.
Οι νέοι οφείλουμε να απορρίψουμε τα παλιά πρότυπα, τα μοντέλα πολιτικής του χθες, να αρνηθούμε τις απλουστευμένες λογικές του άσπρου-μαύρου, τις απλοϊκές απαντήσεις, τα τσιτάτα, τα συνθήματα.
Οφείλουμε να αντιστεκόμαστε και να προτείνουμε. Να αντιστεκόμαστε στην κρίση των αξιών, στην αναξιοκρατία, στο ψέμα, στην υποκρισία, στην αναντιστοιχία λόγων και έργων που είναι παρακμιακά φαινόμενα της κοινωνίας μιας προηγούμενης γενιάς.
Κι αν το παλιό δεν έχει ακόμη πεθάνει οφείλουμε να γίνουμε οι γεννήτορες του καινούργιου.
Γαρυφαλιά Βιδάκη
Νομικός – Πολιτικός Επιστήμονας