Με περίσσιο θράσος γερασμένα πολιτικά πρόσωπα εξακολουθούν να γεμίζουν τα τηλεοπτικά παράθυρα και να διατυπώνουν γνώμες σαν να μιλάνε για πρώτη φορά.
Άτομα που είτε με την δράση, είτε με την αδράνειά τους, έλαβαν μέρος σε καταστροφικές για τον τόπο αποφάσεις, ή λειτούργησαν σαν όργανα μειοψηφιών και συντεχνιών για να ρημάξουν τον εθνικό πλούτο.
Και παρόλο που θα περίμενε κανένας να παραδεχθούν το σφάλμα τους και να αποσυρθούν από την ενεργό πολιτική ζητώντας συγνώμη, εντούτοις συνεχίζουν να μας απασχολούν σαν να μην τρέχει τίποτα.
Αναρωτιόμαστε συχνά ποιος φταίει για το τωρινό κατάντημα, αφού κανείς απ όσους είχαν εξουσία δεν παραδέχθηκε ανοιχτά και συγκεκριμένα ότι πήρε μια λάθος απόφαση, ή ότι έκανε μια λάθος εκτίμηση.
Οι πολιτικοί φαίνεται να θεωρούν δεδομένο, πως για κάθε πράξη τους ισχύει ο νόμος περί της ασυλίας των βουλευτών και ποντάρουν στην κοντή μνήμη του κόσμου.
Αυτοί ποτέ δε φταίνε, φταίνε οι διεθνείς συγκυρίες, οι ξένοι που μας μισούν, οι κακές αγορές, ο αδίστακτος καπιταλισμός, οι πολίτες που μαζί τα φάγανε…
Πως αλλιώς μπορεί να εξηγήσει κανείς ότι ανακυκλώνεται δεκαετίες τώρα το ίδιο και το ίδιο πολιτικό υλικό;
Πως ενώ έγιναν χιλιάδες λάθος πολιτικές εκτιμήσεις και λήφθηκαν επιβλαβείς αποφάσεις εξακολουθούμε να έχουμε τα ίδια πρόσωπα στα βουλευτικά έδρανα που μάλιστα λειτουργούν ως κριτές σε κάθε τι καινοτόμο και διαφορετικό.
Ο κόσμος γνωρίζει καλά ποιοι είναι αυτοί που κάνουν κατ εξακολούθηση ζημιά στη χώρα, και παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να εκλέγονται και να βουλεύονται, ελλείψει εναλλακτικών.
Πως λοιπόν μπορεί ο τόπος να απαλλαγεί από την αποδεδειγμένα επιβλαβή συμπεριφορά και δράση τους;
Πως μπορεί επιτέλους να ανασάνει το πολιτικό σύστημα από τους μνηστήρες που το περιτριγυρίζουν δεκαετίες τώρα με ισόβιες θητείες;
Πως μπορούν νέες δημιουργικές δυνάμεις να βρουν δρόμο προς την εξουσία και να προσπαθήσουν με νέα προοπτική να δώσουν λύσεις στα σοβαρά προβλήματα, απαλλαγμένες από τη δαμόκλειο σπάθη, των κοντής μνήμης γερασμένων πολιτικών, που έχουν χάσει το μέτρο και απειλούν κινδυνολογώντας, να πάρουν κεφάλια στο πρώτο λάθος.
Νομίζω πως όσοι επικαλούνται τη σοφία του λαού στα εκλογικά αποτελέσματα θα πρέπει να αναγνωρίζουν στον ψηφοφόρο πέρα από το δικαίωμα να επιλέγει και το δικαίωμα να απορρίπτει.
Εμείς οι Έλληνες παράλληλα με τη βαριά κληρονομιά της δημοκρατίας, κληρονομήσαμε και την άλλη έννοια, αυτή του εξοστρακισμού.
Ο εξοστρακισμός ή οστρακισμός, ήταν μία διαδικασία ψηφοφορίας με την οποία αποφασιζόταν ελεύθερα, άνευ δίκης, η υποχρεωτική εξορία ή όχι ενός ατόμου που κρινόταν επικίνδυνο για την πόλη. Ο οστρακισμός εφαρμοζόταν στην αρχαία Αθήνα, από όπου τον πήραν και οι άλλες πόλεις με δημοκρατικό πολίτευμα.
Πολιτικά πρόσωπα που κατ εξακολούθηση βλάπτουν τον τόπο και ενοχλούν με το θράσος της επιμονής τους θα έπρεπε λοιπόν δια ψηφοφορίας να εξοστρακίζονται από τη χώρα ώστε να σταματάει η βλαπτική τους συμπεριφορά.
Φυσικά η παραπάνω επίκληση στον εξοστρακισμό αποτελεί μάλλον ανέκδοτο, αφού ο θεσμός, όπως και στο παρελθόν, πιθανότατα θα χρησιμοποιηθεί για να εξοστρακιστεί και ο τελευταίος δίκαιος Αριστείδης του πολιτικού συστήματος, όμως δείχνει το πολιτικό τέλμα που σήμερα βιώνει ο τόπος, από όσους κρατούσαν και κρατούν την τύχη του στα χέρια τους.