Σε μια σεμνή τελετή, παρουσία του Σεβασμιότατου Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ.κ. Ειρηναίου, η δημοτική αρχή Μαλεβιζίου, τοπικοί φορείς και οι κάτοικοι του Κεραμουτσίου, τίμησαν τη μνήμη του οπλαρχηγού Μαλεβιζίου – Τεμένους, Ηρακλή Κοκκινίδη.

Ο δήμαρχος Μαλεβιζίου Κώστας Μαμουλάκης στο σύντομο χαιρετισμό του αναφέρθηκε στο μεγαλείο της θυσίας του Ηρακλή Κοκκινίδη, για τη ζωή και τους άθλους του μίλησε ο δ/ντης της Βικελαίας Δημοτικής Βιβλιοθήκης Δημήτρης Σάββας, ενώ ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ειρηναίος αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα της αιώνιας μνήμης αυτών των Ηρώων.

Η εκδήλωση έκλεισε με κατάθεση στεφάνου στο μνημείο του Ηρακλή Κοκκινίδη από εκπροσώπους των αρχών και των τοπικών συλλόγων.

Παρόντες στην εκδήλωση ήταν ο Υφυπουργός Εργασίας Βασίλης Κεγκέρογλου, ο Αντιπεριφερειάρχης Ηρακλείου Ευριπίδης Κουκιαδάκης, σύσσωμη η δημοτική αρχή Μαλεβιζίου, εκπρόσωπου φορέων και συλλόγων, απόγονοι του Ηρακλή Κοκκινίδη και πλήθος κόσμου.

Ο θρύλος του καπετάν Ηρακλή Κοκκινίδη

Ο Ηρακλής, πρωτότοκος γιος, σε ηλικία μόλις 16 ετών, κατά την επανάσταση του 1858, συγκρούστηκε με τους συγχωριανούς του Τούρκους, οι οποίοι αποτελούσαν σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού. Τότε στο Κεραμούτσι ζούσαν μόνο δυο χριστιανικές οικογένειες. Αυτή η αναλογία διατηρήθηκε μέχρι και στην πρώτη επίσημη απογραφή του 1881, στην οποία απογράφηκαν, επίσης, δύο χριστιανικές και 38 οθωμανικές οικογένειες.

Στη Μεγάλη Κρητική Επανάσταση συμμετείχαν όλα τα μέλη της οικογένειας, ο πατέρας Νικόλαος Κοκκινίδης, οι δυο γιοί Ηρακλής και Μανόλης, η μητέρα Μαρία, η θυγατέρα Θεονύμφη και ο γαμπρός τους Μιχαήλ Καλημεράκης, με τον τρόπο του ο καθένας, αλλά για τον ίδιο σκοπό, την απελευθέρωση της Κρήτης και την Ενωση της με την ελεύθερη Ελλάδα. Αυτόν τον δρόμο τους έδειξε ο πατέρας τους, ο οποίος, εκτός της δωρεάς του μεγαλύτερου μέρους της περιουσίας του για τις ανάγκες του αγώνα, πολεμούσε στο πλευρό του Μιχαήλ Κόρακα στο Μαλεβίζι. Το υπόλοιπο της πατρικής περιουσίας το έθεσε στη διάθεση της επαναστατικής ομάδας του πρωτότοκου γιου, Ηρακλή· ούτε καν στον ίδιο!

Οποία διαφορά με τον Κρητικό στιχουργό της περιόδου της Βενετοκρατίας Στέφανο Σαχλίκη (14ος αιώνας), ο οποίος κληρονόμησε από τους γονείς του το Κεραμούτσι, ως φέουδο, και το πούλησε για να γλεντά με τις “πολιτικές”, όπως αναφέρει ο ίδιος στα ποιήματά του;

“Επούλησα τα σπίτια μου

κι επούλησα τους τόπους

οπού μ’ αφήκαν οι γονείς

με τους πολλούς τους κόπους”.

Πεντακόσια περίπου χρόνια μετά, από το ίδιο χωριό, ο Ηρακλής Κοκκινίδης, ως νέος Μαλεβιζιώτης οπλαρχηγός, συμμετείχε στην προετοιμασία, στην οργάνωση και στη διεξαγωγή της επανάστασης του 1866.

Ως εκλεγμένος αντιπρόσωπος Μαλεβιζίου, έδωσε το “παρών” στις συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν στη Μονή Αγίου Γεωργίου Γοργολαΐνη και στον Αγιο Μύρωνα, με γενικό αρχηγό τον καπετάν Μιχάλη Κόρακα.

Υστερα από το αναπόφευκτο Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου τη νύχτα της 8ης προς την 9η Νοεμβρίου 1866 και τον μοιραίο τραυματισμό του Παύλου Ντεντιδάκη στη σκληρή και φονική μάχη μεταξύ Αστυρακίου και Καμαριώτη στις 15 και 16 Ιανουαρίου 1867, ο βαριά τραυματισμένος ήρωας όρισε ως διάδοχό του τον Ηρακλή Κοκκινίδη, το πιο διαλεχτό και ατρόμητο από τα παλληκάρια του.

Αυτή η επιλογή, που απαιτούσε συνεχή εγρήγορση και παράτολμη δράση, από το νέο αρχηγό Μαλεβιζίου και Τεμένους, στοίχισε στον Ηρακλή Κοκκινίδη τουλάχιστον τέσσερις τραυματισμούς. Σοβαρότερος ήταν αυτός στο στήθος, στις 6 Νοεμβρίου 1867, κατά την επίθεση που οργάνωσε και πραγματοποίησε στον Αγιο Μύρωνα με σκοπό να απομακρύνει τους Τούρκους από την Πυργού. Νοσηλεύτηκε στη Μονή Αγίου Παντελεήμονος, ανάμεσα στο Μάραθος και στο Φόδελε και στη συνέχεια στην Αθήνα.

Εκεί, μετά την αποθεραπεία του, ο βασιλιάς Γεώργιος και η βασίλισσα Ολγα τον κάλεσαν στα ανάκτορα και τον τίμησαν για τον ηρωισμό και τα ανδραγαθήματά του. Στην τελετή τον συνόδευσαν ο αδελφός του Μανόλης και ο αχώριστος φίλος και σημαιοφόρος του Χατζη-Αναστάσιος Μιχ. Γιακουμιδάκις από τους Βεδέρους Ρεθύμνου. “… κι ο Ρεθεμνιώτης ο Χατζής βαστά το μπαϊράκι”, την πολεμική σημαία.

Αυτή η τιμή αύξησε ακόμη περισσότερο την ευθύνη του νεαρού αγωνιστή. Η στάση του θυμίζει την ανάλογη στάση και άλλων Κρητών αγωνιστών. Μνημονεύω μόνο τον Χατζη-Νικόλα Καγιαμπή ή Χατζηκουκούλα από το Αβδού, αρχηγό Πεδιάδος, που όταν προσκλήθηκε στην Αθήνα, προκειμένου να του αποδοθούν ανάλογες τιμές, του προτάθηκε τιμητική δωρεά 200 στρεμμάτων γης του Δημοσίου στο Φάληρο Αττικής, την οποία δεν αποδέχτηκε, αφού έπρεπε να επιστρέψει στην Κρήτη και να συνεχίσει τον αγώνα και για τη δική της λευτεριά!

Για τον ίδιο σκοπό συνέχισε την επαναστατική δραστηριότητά του και ο Ηρακλής Κοκκινίδης, στην ευρύτερη περιοχή της επαρχίας Μαλεβιζίου, αμέσως μετά την επιστροφή του στην Κρήτη… Μόλις πληροφορήθηκε πως οι Τούρκοι βρίσκονταν στο Γάζι, αποφάσισε να βαδίσει εναντίον τους μόνο με 150 πεζούς και 15 καβαλάρηδες. Ο Μιχάλης Κόρακας, ως γενικός αρχηγός, τον απέτρεψε από μια τέτοια επικίνδυνη ενέργεια. Οι Τούρκοι που βρίσκονταν στην περιοχή του Γάζι ανέρχονταν σε δύο χιλιάδες. Αυτή η υπεροχή και η συμβουλή του Μιχάλη Κόρακα δεν εμπόδισαν τον παράτολμο ήρωα να τους επιτεθεί. Πίστευε πως μπορούσε να τους παρασύρει πέρα από τη Γαζανή Καμάρα, προς τα υψώματα που κρατούσαν οι εθελοντές, θέσεις κατάλληλες για κλεφτοπόλεμο…

Οι Τούρκοι, βλέποντας τον Ηρακλή Κοκκινίδη με τους λίγους καβαλάρηδές του, που είχαν οπισθοχωρήσει προς τα “Βαγιδάκια”, και παίρνοντας θάρρος από τους βομβαρδισμούς που πραγματοποιούσαν τα πολεμικά τους πλοία, επιχείρησαν έφοδο και πέρασαν τη Γαζανή Καμάρα.

“Ετότες…”, στις 2 Μαρτίου 1868, πριν 141 χρόνια,

“Ο Ηρακλής ατρόμητος

πάει απάνω κάτω,

το ύστερό του ήτανε

εκείνο το Σαββάτο.

Με τη φοράδα έκανε

απόπειρα μεγάλη,

μια σφαίρα τον εκτύπησε

ανάμεσα στο φάλι.

‘Που τη φοράδα έπεσε

πάνω στη γη, στην ξέρα,

ο θάνατός του ήτανε

εκείνη την ημέρα”.

Από τότε αναπαύεται στη Μονή Σαββαθιανών, στον ίδιο τάφο που αναπαύονται ο πατέρας του και ο αδελφός του. Η λαϊκή μούσα δεν παρέλειψε να τιμήσει και τον θάνατο του 26χρονου ασυμβίβαστου παλληκαριού με την προσταγή: “και συ διαβάτη, που περνάς, σταμάτησε το βήμα, να χύσεις ένα δάκρυ στου Ηρακλή το μνήμα”.

\”πηγή ιστορικών στοιχείων εφ. Πατρις\”