Παλαιότερα είχα σχολιάσει ξανά πως το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό και αναφαίρετο, ιδιαίτερα όταν ο κλάδος που κάνει την απεργία αισθάνεται πως διακυβεύεται η εργασιακή του ασφάλεια.
Είναι ευνόητο να πούμε πως τα τελευταία 3 χρόνια, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, η έννοια της εργασιακής ασφάλειας, ισότητας, δικαιοσύνης, κλπ. έχει ανατραπεί συντριπτικά εις βάρος των εργαζομένων αφού η αγορά εργασίας ολίγον απέχει από το να χαρακτηριστεί σκλαβοπάζαρο των Αγαρηνών με βάναυση εκμετάλλευση, πετσόκομμα αποδοχών και ορδές κατατρομαγμένων εργαζομένων που δεν τολμούν να μιλήσουν για να μην μείνουν άνεργοι και τους πάρουν τις θέσεις άλλοι πρόθυμοι να δεχτούν ακόμα και ένα κομματάκι ψωμί για μισθό.
Η απίθανη αυτή μειοδοσία που εκφράζεται από μεγάλες μερίδες του εργατικού δυναμικού δείχνει την αντίθεση με τους παραδοσιακούς δημόσιους υπάλληλους αλλά και άλλους κλάδους που έχουν τη δυνατότητα να απαιτήσουν και να απεργήσουν.
Άν και αρκετοί δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται σκληρά και τίμια, η ατιμωρησία και η μονιμότητα οδήγησαν τα τελευταία χρόνια σε μνημειώδη περιστατικά διαφθοράς και άτυπης μαφίας στους κόλπους ορισμένων ομάδων που με το αζημίωτο έκαναν πάσης φύσης παραμάγαζα και αποκόμιζαν παράνομα κέρδη. Τα φακελάκια, τα γρηγορόσημα, οι διευκολύνσεις και η συναλλαγή ήταν σε μόνιμη βάση τα \”εργαλεία\” που χρησιμοποιούνταν για πλουτισμό ακυρώνοντας στην πράξη το λειτούργημα του δημοσίου υπαλλήλου που υποτίθεται πρέπει να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και κατ\’ επέκταση τον πολίτη.
Η πρόσφατη απόπειρα δημιουργίας κλίματος έντασης από την ΟΛΜΕ μπορεί να χαρακτηριστεί προκλητική διότι αν και ο κλάδος τους έχει αρκετά προβλήματα, η σημειολογία της επιλογής κατά τις πανελλαδικές εξετάσεις για απεργία, δείχνει πως η Ομοσπονδία δεν έχει καταλάβει πολλά πράγματα για το πόσο έχει αλλάξει η κοινωνία.
Αναμφισβήτητα οι καθηγητές έχουν υποστεί κι αυτοί μειώσεις μισθών και το έργο τους έχει υποβαθμιστεί ακολουθώντας τη συνολική υποβάθμιση της χώρας σε όλους ανεξαίρετα τους τομείς. Κι εδώ θα έπρεπε να υπάρχει η σχετική σωφροσύνη. Η ΟΛΜΕ δεν είναι σε τίποτα καλύτερη ή χειρότερη από όλους τους εργαζόμενους. Οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί (του γράφοντος περιλαμβανομένου) διαβιούν σε συνθήκες παραλυτικά χειρότερες στην εξάσκηση του λειτουργήματός τους από ότι οι διορισμένοι καθηγητές του δημοσίου. Όλοι όμως περιμένουν σιγά σιγά να βγει η χώρα από την κρίση, να ανακάμψει η οικονομία και να ισορροπήσει κάπως η κατάσταση.
Δεν πρόκειται βέβαια για τα επόμενα 20 ή 30 χρόνια να ξαναγίνουμε παράδειγμα της φούσκας του λαϊφ στάϊλ και των δανείων με εγγύηση αέρα κοπανιστό. Αλλά μπορούμε σίγουρα να γίνουμε πιο σοφοί στη διαχείριση των οικονομικών μας και να στηριχθούν σταδιακά οι κλάδοι που πραγματικά προσφέρουν στην κοινωνία, μεταξύ αυτών βεβαίως και οι εκπαιδευτικοί.
Μέχρι τότε όμως, υπομονή και προπάντων όχι ανόητες απεργίες σε κρίσιμες περιόδους. Άν είναι να διαμαρτυρόμαστε για κάτι, αυτό είναι η ανοργανωσιά μας και η κλαδική αντίληψη αντί της συνολικής κοινωνικής. Η οποία κοινωνική αντίληψη είναι και δείγμα πολιτισμού και ανθρωπιάς.
Του Μανόλη Μπουχαλάκη
Εκπαιδευτικός – Δημοσιογράφος