Σα να μη μας έφταναν τα βάσανα μας, είχαμε τις προηγούμενες ημέρες να αντιμετωπίσουμε ομοβροντίες θεωρητικοποιημένων – ιδεολογικών αντεγκλήσεων περί του καταλληλότερου σωτηρίου… ουρανίου σώματος. Για να είμαστε ακριβέστεροι βέβαια, η υψηλού επιπέδου, ευγενείας και καθαρότητας θέσεων αντιπαραθέσεις αυτές, των εγχωρίων μετεχόντων του υψηλού πολιτικού λειτουργήματος , αφορούσαν περισσότερο το… κακό, πιθανόν και διαβολικό ιδεολόγημα, τον φιλελευθερισμό, νεοφιλελευθερισμό ή τέλος πάντων όποια ιδεολογία ομνύει το λιγότερο κράτος.
Σοσιαλιστές, κεντρώοι, δεξιοί ή αριστεροί, φασίστες, ως και οι κομμουνιστές(!) ομαδικά μας προειδοποιούν κραδαίνοντας το γιαταγάνι του δημίου ιδεολογήματος. Για το καλό μας βεβαίως βεβαίως. Για τα δεινά που επιφέρει στα υποκείμενα της εφαρμογής του, φτώχια, αρρώστιες και ερημοποίηση, διάλυση του κράτους και διαρραγή του κοινωνικού ιστού, για αναρχία, ανελευθερία, διώξεις, καταστροφές, για καταστολές. Το μόνο που κανένας από τους φιλολαϊκούς, καλούς ανθρώπους αυτούς δεν απαντά είναι που θα βρεθούν τα λεφτά για να πληρωθούν τα όσα τάζουν. Δεν έχουν το άγχος αποδείξεων των λεγομένων τους βέβαια. Εκτός κι αν σε λένε Αλέξη Τσίπρα…
Η αναρρίχηση (περί τέτοιας πρόκειται) του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αποτελεί την καλύτερη απόδειξη της θετικής πλευράς της κρίσης, της απαίτησης δηλαδή των πολιτών για γνώση της χρήσης των χρημάτων που πληρώνουν σε φόρους. Η βασική διαφορά του επιβαρυνόμενου με τη ρετσινιά του «φιλελέ» Μητσοτάκη από τους περισσότερους συναδέλφους του είναι διπλή, καθώς αφενός συστηματικά αποφεύγει τις ανούσιες αντιπαραθέσεις, αφετέρου αρέσκεται στα επιχειρήματα του να χρησιμοποιεί αριθμούς. Στη στήλη του Σαββάτου έγραφα για τις εσωκομματικές της Ν.Δ. εκλογές πως «ότι αποτέλεσμα και να υπάρξει την Κυριακή, χωρίς θεμελιώδεις, πραγματικά ριζοσπαστικές αλλαγές, καμιά διαφορά δεν θα κάνει». Για να μην κοροϊδευόμαστε ριζοσπαστική αλλαγή σημαίνει ρήξη, διαφοροποίηση και όχι βαθιά συντήρηση όπως στα μέρη μας. Οι υπόλοιπες χώρες που βρέθηκαν στη θέση μας, αναγνώρισαν το πρόβλημα, επενέβησαν στην «ρίζα του» και το έλυσαν. Εμείς βράζουμε στο ζουμί μας έξι χρόνια τώρα, καταστρεφόμαστε καθημερινά και ακόμα να καταλάβουμε τι μας φταίει. Και κοκορευόμαστε για την ευφυΐα μας, τρομάρα μας.
Για μία ακόμα φορά αναφέρομαι στα προαπαιτούμενα για Λειτουργική Δημοκρατία στον τόπο μας. Στη δημιουργία απλών και κατανοητών κανόνων που θα ισχύουν για όλους και θα απαιτούν τη διπλή συμμετοχή κυβερνώντων και κυβερνώμενων. Που οι φιλοδοξούντες να μας… σώσουν θα μας δίνουν κοστολογημένα ειδικά προγράμματα χωρίς να μας φλομώνουν στα φλουριά, τα γιοφύρια και τα χρυσά κουτάλια. Αλλά και που οι πολίτες θα πολλαπλασιάζουν τη δύναμη της ψήφου που έχουν στα χέρια τους δανείζοντας την σε όποιον τους πείσει με τα επιχειρήματα του, τιμωρώντας τον πάραυτα αν στο τέλος της περιόδου αποδειχτεί ίδιος με τους προκατόχους του. Βλέπετε, η Λειτουργική Δημοκρατία είναι σαν το ταγκό, απαιτεί δύο, δεν δουλεύει όταν οι πολίτες ψηφίζουν το «μη χείρον» ή ανταλλάσουν την ψήφο τους με υποσχέσεις εκδουλεύσεων. Μακριά λοιπόν από κούφιες, στερούμενες ουσίας κουβέντες. Η εποχή της ταμπέλας πέρασε…