Καθολική σχεδόν είναι η αναγνώριση στον κ. Τάσο Γιαννίτση, σαν τον τελευταίο υπουργό που προσπάθησε να θεραπεύσει το λεγόμενο ασφαλιστικό πρόβλημα ή ορθότερα καρκίνωμα. Μορφωμένος σφαιρικά, νομικά, οικονομικά και πολιτικές επιστήμες, άνθρωπος με ήπιο χαρακτήρα και συμπεριφορά, προσπάθησε να αναμετρηθεί με ένα δυσανάλογο (για το πολιτικό του βάρος) πρόβλημα. Βαλλόμενος από παντού και κυρίως από το ίδιο του το κόμμα, με μοναδική υποστήριξη τον προσωπικό του φίλο και πρωθυπουργό κ. Κώστα Σημίτη, υπέκυψε στο κύμα του λαϊκισμού το οποίο τον έπνιξε. Με την ευκαιρία της έκδοσης του νέου του βιβλίου στο οποίο εξετάζει την αλληλεπίδραση ανάμεσα στο ασφαλιστικό και την κρίση, μιλάει για το τι θα είχαμε σήμερα αν η μεταρρύθμιση του είχε περάσει, αλλά και για το τι πρέπει να γίνει για να ξεκολλήσει το ασφαλιστικό από το βάλτο στον οποίο έχει περιπέσει. Αφού λοιπόν παραδεχόμαστε ότι ο άνθρωπος αυτός είχε παλιότερα δίκιο, αν ακούσουμε τι μας λέει σήμερα μάλλον θα βγούμε κερδισμένοι.
Η πρώτη διαπίστωση που ο κ. Γιαννίτσης έκανε ήταν, ότι τα ελλείμματα που το ασφαλιστικό σύστημα συσσώρευσε αντιπροσώπευαν το 70%-80% των συνολικών δημοσιονομικών ελλειμμάτων της περιόδου πριν από την κρίση. Σε συνδυασμό με τη δεύτερη, ότι τα συσσωρευμένα ελλείμματα του ασφαλιστικού στη 10ετία πριν από την κρίση έφτασαν τα 100 δισ., ίσως και τα ξεπέρασαν, τα οποία αντιπροσώπευαν το 83% της συνολικής αύξησης του χρέους της χώρας πριν από την κρίση, μας δίνουν καθαρή εικόνα του μεγέθους του προβλήματος. Προσέξτε 8,3 από τα 10 ευρώ που αυξήθηκε το χρέος τα τελευταία χρόνια οφείλονται στο ασφαλιστικό! Το ασφαλιστικό δηλαδή είναι η «μητέρα» των προβλημάτων, αν αυτό λυθεί, το πρώτο βήμα για το ξεπέρασμα της κρίσης έχει γίνει. Εξηγεί αυτό στο οποίο και άλλη φορά έχουμε αναφερθεί, ότι «Το PSI, δηλαδή το “κούρεμα” των ομολόγων, είχε για τα ασφαλιστικά ταμεία ένα συνολικό κόστος ύψους 13,5 δισ. Αλλά αυτά τα 13,5 δισ. τα αναπλήρωσε πλήρως ο κρατικός προϋπολογισμός μέσω των επιδοτήσεων στα ασφαλιστικά ταμεία. Άρα, έμμεσα, τους πλήρωσε τη ζημιά».
Για το αν είχε γίνει η μεταρρύθμιση του λέει πως «ίσως τα δημοσιονομικά ελλείμματα να ήταν και πάλι σε παρεμφερή κατάσταση, λόγω χαλαρότερης διαχείρισης σε άλλους τομείς, αλλά το ασφαλιστικό δεν θα είχε τον έντονο καταστροφικό χαρακτήρα που έλαβε το 2009 και μετά».
Όσο για το τι πρέπει να γίνει είναι κάτι παραπάνω από σαφής: «Αν δει κανείς την κατανομή του ΑΕΠ μετά την κρίση, το ποσό που καταλήγει σε μισθούς μειώθηκε κατά 27% και το ποσό που καταλήγει σε συντάξεις, αυξήθηκε κατά 13%», υποδεικνύοντας τους κάτω των 65 ετών συνταξιούχους ως κύριους αποδέκτες των περικοπών που πρέπει να γίνουν. Όσο για τους αγρότες θεωρεί ότι καθώς «δεν είμαστε πια στη δεκαετία του’50, η διάκριση “αγρότες” και “μη αγρότες” είναι λάθος. Οι αγρότες είναι μισθωτοί ή ελεύθεροι επαγγελματίες. Θα πρέπει λοιπόν να έχουν την ίδια μεταχείριση με τους μισθωτούς και τους ελεύθερους επαγγελματίες».