Ένας φίλος γράφει βιβλίο για την τελευταία σοβιετική δημοκρατία στον κόσμο. Επειδή είναι καλός φίλος, μου έδειξε κάποιο πρώτο υλικό, αγνοώντας την προειδοποίησή μου ως προς το ότι κάτι τέτοιο είναι μέγας πειρασμός για έναν δημοσιογράφο.

Πώς την περιγράφει, λοιπόν, ο αθεόφοβος;

Είναι μια χώρα που έδιωξε τους ελέω Θεού βασιλιάδες της και έκτοτε κυβερνούν τρεις – τέσσερις οικογένειες. Το βουλευτικό αξίωμα είναι κληρονομικό αξίωμα, ο γιος, η κόρη, ο ανηψιός. Μόνο τίτλοι …ιδιοκτησίας της έδρας δεν έχουν μοιραστεί ακόμη.

Είναι μια χώρα που σε ο,τιδήποτε κάνεις – μα σε ο,τιδήποτε – παρεμβαίνει με κάποια γραφειοκρατική διαδικασία το Κράτος όχι για να ελέγξει τη νομιμότητα αυτού που κάνεις αλλά για να σου πάρει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο χρήματα – λάδωμα, χαρτόσημα, τέλη κλπ – προκειμένου να συντηρήσει τη νομενκλατούρα της διοίκησής του, επειδή σε αυτήν στηρίζεται.

Είναι μια χώρα που απαγορεύεται να διαλέξεις τι θες να κάνεις! Δεν μπορείς να γίνεις φαρμακοποιός, εκτός αν έισαι γιος φαρμακοποιού, δεν μπορείς να δουλέψεις ταξί ή φαρτηγό γιατί οι άδειες είναι στα χέρια συγκεκριμένων καστών που κλείνουν δρόμους, εμποδίζουν διακίνηση προϊόντων και φορτηγών. Αν, δε, καταφέρεις να μπεις σε μια επαγγελματική κοινότητα (δικηγόρος, αρχιτέκτονας, καθηγητής, γιατρός) θα δεις ότι δεν θα κριθείς από τις δυνατότητές σου αλλά κυρίως από το εάν είναι πίσω σου μια ηχηρή \”παράδοση\”

Είναι μια χώρα όπου το παν είναι να είσαι μέσος του κυκλώματος. Βλέπεις στις κοσμικές στήλες των μέσων μαζί να φωτογραφίζονται πολιτικοί, δικαστικοί, δημοσιογράφοι, γιατροί, δικηγόροι, ιδιοκτήτες νυκτερινών κέντρων, μοντέλες, βιζιτούδες, πρεζόνια, άνθρωποι της τέχνης, συλλέκτες, έμποροι όπλων, αθλητές και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Όλοι αυτοί με ένα κοινό χαρακτηριστικό: μέλη ενός σύγχρονου σοβιέτ που αλληλοβοηθιούνται και αλληλοελέγχονται.

Αυτά γράφει ο φίλος μου και νομίζω το βιβλίο θα έχει ενδιαφέρον. Και λέω που, δόξα τω Θεώ, αν και χρεοκοπημένοι, εμείς ζούμε στην Ελλάδα και όχι στην τελευταία Σοβιετία επί της γης…