Το ερώτημα δεν περιορίζεται στον Γ. Κυρίτση. Η ιδεολογική αδυναμία του να διακρίνει την πολιτική δράση από το κοινό έγκλημα δεν είναι προσωπική. Όπως και ο ίδιος (και όχι μόνο) ομολογεί, οι ιδέες του (πιο σωστά οι ιδεοληψίες του) τις συμμερίζονται κι άλλοι «σύντροφοί» του. Η τρομοκρατία δεν είναι πολιτικό έγκλημα. Και σ΄ αυτό έχουμε συμφωνήσει οι πιο πολλοί. Με τη βοήθεια πολλών διεθνών συμφωνιών. Με τη σύμπραξη αρκετών «αριστερών» Κυβερνήσεων. Άλλωστε, η διαχρονική (ακόμα και επαναστατική) Αριστερά, ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με τις πράξεις της ατομικής τρομοκρατίας.
Το πρόβλημα ξεπερνά την ιδεολογική ικανότητα του αναπληρωτή Υπουργού Υγείας. Προφανώς αγνοεί τη διαφορά ανάμεσα στην κριτική υποστήριξη των δημοκρατικών θεσμών και στην μεθοδική χύδην απαξίωσή τους. Οι πάντες, βεβαίως, κρίνονται. Και οι αποφάσεις της δικαιοσύνης. Ακόμα και η συμπεριφορά παραγόντων της δικαιοσύνης. Η υβριστική, όμως, διαμαρτυρία με αφορμή δικαστικές αποφάσεις, που απαρέσκουν στην καθημερινότητά του και η ατεκμηρίωτη επιβάρυνσή της με όρους του πιο χυδαίου λαϊκιστικού πρόσφατου παρελθόντος, δεν υπερβαίνουν απλώς τα όρια της κριτικής. Υποσκάπτουν τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Η ιδεολογική σύγχυση αναδεικνύεται ανάγλυφα με αρκετούς νεολαίους, που ανήκουν οργανωτικά στο ΣΥΡΙΖΑ. Σε κανένα Χάρτη ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών δεν αναγράφεται ως δικαίωμα η κατάληψη εκπαιδευτηρίων ή άλλων δημόσιων κτιρίων. Σε μία οργανωμένη δημοκρατικά πολιτική κοινωνία, όλες οι διεκδικήσεις ασκούνται δικαιοκρατικά. Και, φυσικά, η ιδεολογική σύγχυση και τα ιδεολογικά κενά και ελλείμματα, δεν διαχέονται ούτε καλύπτονται με την ανέξοδη και εξαιρετικά πρόθυμη παροχή προστασίας σε οποιοδήποτε στοιχείο ή κίνηση δρα ή εκτυλίσσεται αποκλειστικά στο χώρο της ανομίας. Δεν αποκτάς ιδεολογική ταυτότητα με επίδειξη μη δραστικής αλληλεγγύης σε οποιονδήποτε καλπάζει στην επικαιρότητα και συγκεντρώνει συμπαθητικά επιφωνήματα.
Ούτε η αναγνώριση από τον Πρωθυπουργό της «αυταπάτης» που διήρκησε αρκετά μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας, ξεκαθαρίζει τον ορίζοντα μιας κυβερνώσας Αριστεράς. Ο ίδιος δεν διευκρίνισε το περιεχόμενο της «αυταπάτης». Μπορούμε, όμως, να την κατανοήσουμε ότι επρόκειτο για ιδεολογική «αυταπάτη», που αφορούσε το σύνολο της κυβερνητικής δραστηριότητας.
Λυπάμαι.
Το ιδεολογικό πρόβλημα της Αριστεράς και η αντίστοιχη βαθιά ιδεολογική κρίση της, δεν περιορίζεται μόνο στα συγκεκριμένα πρόσωπα και συγκεκριμένες «συλλογικότητες». Είναι οξύτερη. Είναι δομική. Είναι διαχρονική. Είναι ιστορική. Η Αριστερά, δεν σπούδασε με επιμονή και ειλικρίνεια πάνω στα αίτια της κατάρρευσης το 1989, της κρατικοδίαιτης Αριστεράς. Επιχείρησε να επουλώσει τις ανατριχιαστικές ιστορικές και πνευματικές πληγές της, με την τερατώδη χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε το 2008 και οδήγησε πολλές κοινωνίες, σε τυφλή και σκοτεινή ανθρωπιστική κρίση, με θεραπευτικές μεθόδους, που ανήκουν σε άλλους χώρους. Από την αχαλίνωτη δεξιά έως τη φτηνή και χυδαία δημαγωγία και λαϊκισμό. Και με πολιτικές πρακτικές, που εμπνέει μόνο ο πιο αδίστακτος νεοφιλελευθερισμός.
Λυπάμαι.
Στην Ελλάδα το ιδεολογικό πρόβλημα της Αριστεράς (με την ξεκάθαρη εξαίρεση της κομμουνιστικής Αριστεράς) κρατά για πολύ καιρό. Ας ανασύρουμε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας. Πόσους και πόσους δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής δεν υιοθέτησε! Πόσους και πόσους «επαναστάτες» ανά τον κόσμο, δεν αγάπησε! Ακόμα και με τους «μουλάδες» συνοδοιπόρησε. Ευτυχώς τους «ξέκοψε» πολύ γρήγορα. Ακόμα και άκαρπα, οραματικά «φλερτ» επιχείρησε με αδίστακτους ηγέτες, πάνω σε πικρές ιστορικά νοσταλγίες και πολιτικούς παλιμπαιδισμούς.
Λυπάμαι.
Χρειαζόμαστε την «Αριστερά» ως πολιτικό φορέα και ιδεολογικό χώρο. Όπως χρειαζόμαστε και τη «Δεξιά» και το συντηρητικό χώρο. Όπως και τον κεντρώο, που οπωσδήποτε δεν απαρτίζεται από πρόσωπα επικαιρότητας και φευγαλέες ιδεολογικές επιλογές. Όχι, όμως, αυτήν που βιώνουμε καθημερινά τον τελευταίο καιρό. Την χρειαζόμαστε με πεντακάθαρες θέσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα. Την έκτασή τους, το περιεχόμενό τους, και τις βασικές αξίες στην άσκησή τους. Την χρειαζόμαστε την «Αριστερά». Ικανή να «καθαρίσει» το πεδίο ανάμεσα στο κράτος και στην κοινωνία. Ανάμεσα στο κράτος και την οικονομία. Στα καθήκοντα του πρώτου και στα καθήκοντα των πολιτών. Με ένα κοινωνικό κράτος που καθιστά τον πολίτη ασφαλή σε όλα τα πεδία. Την χρειαζόμαστε την «Αριστερά». Με πλήρεις και συγκροτημένες απαντήσεις στα ζητήματα της θεσμικά οργανωμένης Ευρώπης. Έντιμες και όχι προσχηματικές. Σταθερές και όχι τυχοδιωκτικές. Η Ευρώπη δεν είναι ο κατάλληλος πολιτικός χώρος για σημαίες ευκαιρίας και «αρπαχτές». Έχει θεσμούς, που καλύπτουν όλους. Έχει αξίες που προστατεύουν δυνητικά όλους.
Αντώνης Ν. Βγόντζας
Εφημερίδα Πρώτο Θέμα, Κυριακή 14.08.2016