«Ο σημερινός τύπος βοά από τις «ευκαιρίες» που κρύβουν οι νέες ρυθμίσεις για την αναγνώριση πλασματικών ετών, ώστε να πάρουν, ακόμη και με τα νέα όρια ηλικίας, σύνταξη από τα 55 χιλιάδες ασφαλισμένοι. Ο κ. Κατρούγκαλος από την πλευρά του βέβαια θεωρεί πως ο νόμος του λύνει το πρόβλημα για δεκαετίες…
Δεν φταίει αυτός, έτσι έμαθαν οι πολιτικοί μας, έτσι κάνουν. Ακόμα και η επτάχρονη δυστυχία δεν τους άλλαξε τα μυαλά. Το κακό είναι πως μάλλον δεν άλλαξε και τα δικά μας…». Αυτός ήταν ο επίλογος της προχθεσινής στήλης, στην αέναη προσπάθεια εξορθολογισμού της σκέψης μας και συνειδητοποίησης της κατάστασης μας. Αν είναι δυνατό και του κόσμου ολόκληρου. Της συνειδητοποίησης πως κανένα ευρωπαϊκό τουλάχιστον κράτος δεν μπορεί να σταθεί μόνο του και πως σε κάθε περίπτωση, ο καιρός έξω από την Ε.Ε. είναι σίγουρα πιο «κρύος».
Αυτό αντιλαμβάνονται τις τελευταίες ημέρες οι ηγέτες ενός από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κράτη, της πρώην αυτοκράτειρας Βρετανίας. Όπως γνωρίζετε, από τους πολλούς «τσαμπουκάδες» με την Ε.Ε. για την «βρετανική ιδιαιτερότητα» προέκυψε ένα δημοψήφισμα στο οποίο κανένας δεν πίστευε και κανένας δεν πήρε στα σοβαρά. Απόδειξη πως Κάμερον και Φάρατζ, οι δύο υποτίθεται διαπρύσιοι υποστηρικτές της «υπερήφανης Βρετανικής στάσης» παραιτήθηκαν αμέσως μετά την «νίκη τους» (η διάδοχος του Φάρατζ μάλιστα παραιτήθηκε και αυτή, γιατί δύο ευρωβουλευτές της πλακώθηκαν στο ξύλο μέσα στο ευρωκοινοβούλιο!). Η νέα πρωθυπουργός κ. Μέι υποσχέθηκε «σκληρή» διαπραγμάτευση με τις Βρυξέλες, γρήγορα όμως αναγκάστηκε σε αλλαγή γραμμής πλεύσης μόλις διαπίστωσε πως το βρετανικό νόμισμα, η στερλίνα, εισήλθε σε μία άνευ προηγουμένου πτώση ο πάτος της οποίας πιθανόν να είναι η ισοτιμία με το δολάριο (πτώση άνω του 30%).
Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν την ώρα που διάβαζα την απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου για την απόρριψη της αίτησης των Τούρκων αξιωματικών, που μετά το πραξικόπημα του Ιουλίου είχαν διαφύγει στη χώρα μας. Αντιπαρέρχομαι την κοινή τους δήλωση ότι η απόφαση «δεν έχει ληφθεί βάσει των επιταγών του διεθνούς και κοινοτικού δικαίου, αλλά καθοδηγήθηκε από διμερείς πολιτικές ενέργειες» αποδίδοντας την στην πικρία τους, όμως δεν μπορεί κανένας να μη σχετίσει την απόφαση με την τηλεφωνική επικοινωνία Τσίπρα – Ερντογάν, αμέσως μετά την αποσκίρτηση τους. Αν πάμε λίγο παλαιότερα θα θυμηθούμε την περίπτωση του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν τον οποίο δεν ξέραμε τι να κάνουμε και τελικά αφήσαμε τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες να μας τον αρπάξουν από τα χέρια.
Τι σημαίνουν αυτά; Πολύ απλά, με τα σημερινά δεδομένα πολιτικά, οικονομικά, δημογραφικά, ανταγωνιστικότητας κτλ, αν βγούμε από την ασφάλεια της Ε.Ε. σε λίγα χρόνια θα είμαστε de facto τουρκική επαρχία. Στην πραγματικότητα το σημείο που βρισκόμαστε ομοιάζει με την εποχή που οι Κωνσταντινουπολίτες προτίμησαν το τουρκικό φέσι από την παπική τιάρα. Και τώρα ξέρουμε τι ακολούθησε…