Η ολοκλήρωση ενός οράματος – Απολογισμός της δράσης από την Κάλλι Ρουμελιώτου σε επιμέλεια Σοφίας Καρφή
Η αποστολή έχει ολοκληρωθεί και βρισκόμαστε πλέον στον δρόμο της επιστροφής. Κάπου ανάμεσα σε Mbeya και DarelSalaam, έξω από το τρένο μας, με εκτροχιασμένο το ένα βαγόνι και με καθυστέρηση άνω των 20 ωρών , αναλογίζομαι τι τελικά καταφέραμε.
Ας μιλήσουμε πρώτα με αριθμούς. Έχουμε και λέμε λοιπόν, 750 χιλιόμετρα με το ποδήλατο κατά μήκος του Μαλάουι και:
1) Γραφική ύλη σε 7000 μαθητές σε 21 σχολεία.
2) Κιμωλίες, σφουγγάρια πίνακα, χάρακες πίνακα για τα σχολεία που επισκεφτήκαμε.
3) 100 μπάλες και 32 λάστιχα παιχνιδιού.
4) Βιβλία για την βιβλιοθήκη του σχολείου Phoka.
5) Βάψιμο 4 αιθουσών γυμνασίων στην Τανζανία.
6) Λάπτοπς για τα 2 ιδρύματα που επισκεφτήκαμε.
7) Τρέιλερ και σχάρα οροφής για το όχημα του ιδρύματος που μας ακολουθούσε σε όλη την αποστολή.
8) Τα 7 ποδήλατα της αποστολής μας, χορηγία από το GRCycling θα συνεχίσουν το ταξίδι τους στην Αφρική, αποκτώντας ακόμη μεγαλύτερο νόημα. Σε συνεργασία με το Saving Africa’s Nature – SANA in Tanzania, τα ποδήλατα θα δοθούν σε ίδρυμα για παιδιά στην ευρύτερη περιοχή του Νταρ Ελ Σαλάαμ, βάζοντας ένα ακόμα μικρό λιθαράκι στην ενίσχυση της εκπαίδευσης.
Κοιτάω τους αριθμούς και μου φαίνονται σαν όνειρο. Σαν άλλοι να τα δημιούργησαν, σαν άλλοι να τα έζησαν.
Και μετά κάνω φλας μπακ και ζουμ παράλληλα. Μου ‘ρχονται τότε στο μυαλό οι στάλες ιδρώτα που εξατμίστηκαν πάνω στην καυτή άσφαλτο και οι άλλες που δεν πρόλαβαν καν να δημιουργηθούν τα κρύα πρωινά. Τα απλά μα με αγάπη φτιαγμένα φαγητά, οι μυρωδιές των ανθρώπων και οι δικές μας, η ανύπαρκτη αίσθηση του χρόνου και της απόστασης, τα εξωτικά τοπία με τις ανηφοροκατηφόρες τους.
Κι έπειτα τα χιλιάδες χαμόγελα, τα λαμπερά μάτια, οι απίστευτοι χοροί, τα «Sikomo!», «Αsunguuuu!» (λευκος!) και «Ηow are you?» που ανταλλάξαμε στον δρόμο, στα σχολεία, στο ποδήλατο.
Η αγάπη του κόσμου, η αμεσότητα, ο αυθορμητισμός, η απουσία κάθε κωλύματος να μιλήσεις, να αγκαλιάσεις, να χορέψεις με έναν ξένο.
Τα χαμόγελα που δεν φοβάσαι να ανταποδώσεις μη σε παρεξηγήσουν.
Η υποδοχή στα σχολεία, οι τελετές προς τιμή μας, τα δώρα που δώσαμε και πήραμε, οι τοπικές κοινότητες, οι γυναίκες με τις λυτρωτικές κραυγές τους, οι σοβαροί επίσημοι και οι γέροντες, τα απλόχερα κεράσματα.
Οι ξυπόλυτες πατούσες, οι γκρεμισμένες αίθουσες, το μάθημα στο πάτωμα, κάτω από δέντρα, χωρίς βιβλία, πάντα συνδυασμένο με τραγούδια, ξεγνοιασιά, χαρά, λαχτάρα για ζωή και αλληλεπίδραση.
Τα παιδιά να τρέχουν δίπλα μας, μπρος μας, πίσω μας, και ν’ απορείς πώς τα καταφέρνουν τα ατιμούλικα να συναγωνίζονται τα ευρωπαϊκά μας ποδήλατα.
Σε μια χώρα που το ποδήλατο αποτελεί είδος πολυτελείας, φτάναμε με τις άσπρες μπλούζες μας και τα ιν ποδήλατα μας και σε δευτερόλεπτα τα παιδιά να μας τα παίρνουν από τα χέρια για να τα τοποθετήσουν σε ασφαλές μέρος.
Η ασφάλεια. Να μην φοβάσαι να κυκλοφορήσεις, να γελάσεις, να χορέψεις στο δρόμο.
Αυτή είναι η Αφρική που γνωρίσαμε, αυτή είναι η Αφρική που τόσες εικόνες, εμπειρίες και αρώματα μας προσέφερε.
Αυτή την Αφρική αγάπησα και κουβαλώ εντός μου, στο πετσί μου, μέχρι να πεθάνω.
Μάθημα απλότητας, αυτάρκειας και ευρηματικότητας η Αφρική. Μα πάνω απ’ όλα, η επισφράγιση του ότι μαζί φτάνουμε εκεί που δεν μπορούμε.
Αρκεί να αναλάβουμε την ευθύνη του αντίκτυπου που έχουμε σε αυτόν τον κόσμο.
Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τις δυνατότητές μας.
Αρκεί να κάνουμε την πρώτη πετάλια προς έναν κόσμο που μας εμπνέει να ζούμε.
