«Το χειρότερο είναι πως όπως οι κυβερνώντες δεν έχουν πλάνο κινδυνεύουμε να μείνουμε με το χειρότερο δυνατό μείγμα, να έχουμε δηλαδή τον μπαμπούλα του ΔΝΤ για τα πλεονάσματα, χωρίς όμως την ελάφρυνση του χρέους».
Ο επίλογος της τελευταίας πριν το Πάσχα στήλης σηματοδοτούσε την χειρότερη δυνατή για την Ελλάδα εξέλιξη, να συμφωνήσει να παραμείνει στο πρόγραμμα το ΔΝΤ χωρίς οι ευρωπαίοι να ικανοποιήσουν σε αυτό που επίμονα ζητά: τη γενναία μείωση του ελληνικού χρέους. Βλέπετε, με τα καμώματα μας ο καιρός των μεταρρυθμίσεων πέρασε, με την έννοια πως οι αλλαγές που χρειάζονταν για να γίνουμε μία σαν όλες τις άλλες ευρωπαϊκή χώρα πολύ απλά δεν ολοκληρώθηκαν. Αντίθετα, η λέξη μεταρρύθμιση συνδέθηκε με την αύξηση φόρων και την μείωση μισθών και συντάξεων και το νόημα της διαστρεβλώθηκε, κατέληξε να σημαίνει κάτι αρνητικό, όπως οι λέξεις επιχείρηση, επιχειρηματίας και φυσικά, κέρδος, γεγονός μοναδικό στον κόσμο.
Δύο εβδομάδες αργότερα η κυβέρνηση προσπαθεί να περιγράψει το τι θέλει να κάνει πράξη μόλις απαλλαχθεί από τα τρισκατάρατα μνημόνια, στέλνοντας στους ευρωπαίους ένα σχέδιο «ολιστικής» όπως τη χαρακτηρίζει ανάπτυξης, με το οποίο θα πορευτεί η Ελλάδα τα πρώτα μεταμνημονιακά χρόνια. Η αρχιτεκτονική του σχεδίου περιλαμβάνει τέσσερις πυλώνες, τις δεσμεύσεις για την συνέχιση των έως τώρα «μισητών» μεταρρυθμίσεων, την ένταση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, την διευκόλυνση των επενδυτών σε θέματα γραφειοκρατίας και ταχύτητας στην εφαρμογή της δικαιοσύνης, αλλά και το λεγόμενο κοινωνικό πακέτο που αφορά στην μείωση της φορολογίας και στην αύξηση του κατώτατου μισθού.
Η υποδοχή που του επιφυλάχθηκε ήταν ας το πούμε κομψά «ευγενική» καθώς όλοι φοβούνται πως αν η ελληνική κυβέρνηση, η όποια ελληνική κυβέρνηση αφεθεί ελεύθερη, η επιστροφή στις «παλιές καλές συνήθειες» θα είναι άμεση. Λογικά λοιπόν είδαν θετικά τους τρεις πρώτους και επιφυλάχθηκαν για τον τέταρτο πυλώνα, ζητώντας επιπλέον διασφαλίσεις ώστε να μην χαθούν τα όσα με αίμα αυτά τα δέκα χρόνια έχουμε καταφέρει.
Η ουσία είναι πως για να αυξηθούν μισθοί και συντάξεις με ασφάλεια, χωρίς υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων, είναι απαραίτητη η προσέλκυση επενδύσεων. Σημαντικότερο λοιπόν του να συμφωνήσουν ευρωπαίοι και ΔΝΤ στο «ολιστικό» της κυβέρνησης σχέδιο είναι αυτό να βοηθήσει τόσο στην προσέλκυση των επενδυτών, όσο και στην ανάκτηση της εμπιστοσύνης των χρηματαγορών προκειμένου η Ελλάδα να μπορεί να αναχρηματοδοτείται και πάλι αυτόνομα μετά το τέλος των προγραμμάτων βοήθειας. Αυτό είναι το κρισιμότερο σημείο καθώς αν δεν γίνει, αν οι επενδύσεις δεν αυξηθούν σημαντικά και οι χρηματαγορές δεν μας δανείσουν με χαμηλά επιτόκια, τότε η για μία ακόμα φορά περιφορά μας ως ικέτες στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι θέμα χρόνου. Και τότε δεν θα μας φταίνε ούτε οι Εγγλέζοι, ούτε οι Αμερικάνοι, ούτε και οι φίλοι που λατρεύουμε να μισούμε