Το σωματείο εργαζομένων/ανέργων Kurbet καταγγέλει ότι υπάλληλος επιχείρησης στο Ηράκλειο δέχτηκε επίθεση με μπουνιές από τον εργοδότη του.
Στην συνέχεια, όπως έγινε γνωστό υπήρξε έντονη διαμαρτυρία στον χώρο της επιχείρησης ενώ ακολούθησε μαζική παραίτηση όλων των εργαζομένων.
Αναλυτικά το κείμενο που αναρτήθηκε
Στις 4/4, ο Βαγγέλης, το αφεντικό του μαγαζιού «Λάκκος» στην ομώνυμη γειτονιά του Ηρακλείου, επιτίθεται με μπουνιές σε εργαζόμενο επειδή όπως υποστήριξε ξέχασε να σημειώσει μια παραγγελία. Μια συνάδελφος του η οποία ήταν μπροστά στο συμβάν, προσπάθησε να ηρεμήσει τον Βαγγέλη, αλλά μάταια. Την επόμενη μέρα ο Βαγγέλης ενημερώνεται τηλεφωνικά πως σύσσωμο το προσωπικό του παραιτείται από το μαγαζί, ως ελάχιστη ένδειξη διαμαρτυρίας προς το παραπάνω συμβάν.
Το περιστατικό αυτό ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά υβριστικών συμπεριφορών και «εκρήξεων» του εν λόγω καταστηματάρχη απέναντι στο προσωπικό του καφενείου. Ανάλογα με τα κέφια του οι υπάλληλοι δέχονται συχνά-πυκνά προσβολές και φωνές μπροστά στους πελάτες. Ειδικά την περίοδο του καλοκαιριού -όπου το μαγαζί διπλασιάζεται σε έκταση λόγω της χρήσης του εξωτερικού χώρου- οι εργαζόμενοι/-ες καλούνται να καλύψουν πόστα που προορίζονταν για περισσότερα άτομα και ταυτόχρονα τη γκρίνια του Βαγγέλη. Κι όλα αυτά με τα ένσημα 4ώρου αντί 8ώρου, χωρίς επιδόματα και δώρα, μια πάγια τακτική που ακολουθείται πιστά τα τελευταία χρόνια από την πλειονότητα των αφεντικών στον κλάδο του επισιτισμού στο Ηράκλειο, μην αφήνοντας περιθώρια διεκδικήσεων από την πλευρά των εργαζομένων, αφού συνάπτουν άτυπες «συμφωνίες» με τους εργοδότες και οι συμβάσεις που υπογράφονται δεν αντιστοιχούν στις πραγματικές εργατοώρες που αφιερώνουν μες στα μαγαζιά.
Επειδή ξέρουμε τι θα ακούσουμε από διάφορους εργοδότες, «υπεύθυνους» σε μαγαζιά, φιλελεύθερους και λοιπούς φίλους του Κεφαλαίου που θεωρούν το να είσαι αφεντικό δείγμα επιτυχίας στη ζωή ενός ανθρώπου, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Οι ξυλοδαρμοί εργαζομένων ΔΕΝ είναι μεμονωμένα περιστατικά και ΔΕΝ δικαιολογούνται από τον «προβληματικό» χαρακτήρα του συγκεκριμένου αφεντικού.
Η εργοδοτική βία είναι ένα φαινόμενο της ταξικής κοινωνίας και όχι απλώς μια σειρά περιστατικών που θα μπορούσαμε να αποδώσουμε στην «κακιά στιγμή» ή την ψυχοσύνθεση του εργοδότη. Όπως είναι λογικό, για την αντιμετώπιση ενός φαινομένου οφείλουμε πάντα να χτυπάμε στη ρίζα αλλιώς το πρόβλημα αναπαράγεται. Η προσωπικότητα του εκάστοτε αφεντικού λοιπόν δεν είναι η γενεσιουργός αιτία του φαινομένου, δεν είναι η ρίζα του προβλήματος, δεν είναι αυτό που αναπαράγει την εργοδοτική βία.
Η ρίζα είναι η ίδια η μισθωτή εργασία. Η τρομοκρατία των εργοδοτών έχει τις ρίζες της βαθιά στην ίδια την εκμεταλλευτική φύση της μισθωτής εργασίας και την εξουσία που δίνει στο αφεντικό. Η βία συγκροτεί τη σχέση αφεντικού-εργαζόμενου. Το πώς θα εκφραστεί, τι μορφή θα πάρει δηλαδή, επαφίεται στις περιστάσεις: ψυχολογική πίεση, εντατικοποίηση, μισθολογικές περικοπές, απλήρωτες υπερωρίες, σπαστά ωράρια, σεξουαλική παρενόχληση, ξύλο και γιατί όχι πυροβολισμοί (βλ. Μανωλάδα).
Με δυο λόγια, όλα τα αφεντικά είναι «προβληματικά» λόγω της αντικειμενικής προνομιακής θέσης τους στην μισθωτή σχέση εργασίας. Εκείνης της θέσης δηλαδή που τους επιτρέπει να εκμεταλλεύονται την εργασιακή μας δύναμη για να αντλούν υπεραξία, επειδή είχαν το κεφάλαιο να ξεκινήσουν μια επιχείρηση. Η λύση λοιπόν δεν είναι να αλλάξει χαρακτήρα το αφεντικό αλλά να δυναμώσει η οργάνωση των εργαζομένων και η δύναμη τους ενάντια στην εξουσία των εργοδοτών.
