Ένα ραντεβού, με οδήγησε στον Δημοτικό Κήπο, μετά από πολλά – πάρα πολλά χρόνια!! Εκεί, έχει μια υπέροχη ανακαινισμένη και διακριτική καφετέρια. Όπως συνηθίζω πάντα, πήγα στο ραντεβού λίγο νωρίτερα, για να κατοπτεύσω και να ιχνηλατήσω το χώρο.
Έτσι, βρέθηκα να βολτάρω στον Κήπο, προσπαθώντας να συνδέσω …. το παρελθόν με το παρόν. Προσπαθώντας να αντιληφθώ …. τι ήρθε και τι έφυγε από τότε ……!! Από τότε, που 15χρονος μαθητής Γυμνασίου, κλείναμε εκεί τα ραντεβουδάκια μας και προσπαθούσαμε να βρούμε ….. το πιο διακριτικό παγκάκι!! Το παγκάκι εκείνο, που να είναι μεν κοντά στα παπάκια και τη λιμνούλα, για να ενεργοποιηθεί έτσι, ο αναγκαίος «ρομαντισμός» της κοπελιάς, αλλά και να είναι κάπου απόμερα, ανάμεσα στη δροσιά των πυκνών δένδρων, αλλά και στον διεγερτικό ίσκιο τους, μακριά απ’ τον αδιάκριτο δημοτικό νυχτερινό φωτισμό!!
Τα βρήκα λοιπόν αυτά τα ταλαίπωρα παγκάκια και στάθηκα εκεί να τα κοιτάζω με ευγνωμοσύνη ….. «άραγε νιώθουν, αισθάνονται, θυμούνται», σκέφτηκα!! Προσπάθησα να θυμηθώ πρόσωπα, μάτια, μαλλιά και χείλια, αλλά μάταια!! Αισθάνθηκα όμως ξαφνικά, ένα ρίγος, καθώς ασυναίσθητα ένιωσα ζωντανή …. τη μυρωδιά του νεανικού εφηβικού ιδρώτα, ανάκατα με το κοριτσίστικο αρωματάκι στο λεπτό λευκό λαιμουδάκι, αλλά και αυτή …. αυτή τη γλυκιά αίσθηση αφής, της σφριγηλής, απαλής και δροσερής σάρκας …. που πάλλεται και καίγεται!!
Συνέχισα να περπατώ, με εμφανή ένα νοσταλγικό μειδίαμα μελαγχολικής ευτυχίας, χωμένος στις όμορφες αναμνήσεις μου!! Περπατούσα και κοίταζα αφηρημένος στο πουθενά, μακριά από τις φωνές απ’ τα μικρά παιδάκια και των μανάδων τους, απ’ τα κραξίματα και τα κελαηδήματα των οικόσιτων πουλιών του Κήπου …. μακριά πολύ, στον χρόνο!!
Βλέμμα βαθύ και απλανές, που φαίνονταν ευτυχισμένο, αλλά έτοιμο να δακρύσει …. ξεθωριασμένο απ’ τον χρόνο που το βάραινε!! Και ξαφνικά, αυτό το κουρασμένο βλέμμα, σκοντάφτει και σταματά, πάνω σ’ ένα άλλο, ίδιο και απαράλλακτο ….. καρφωμένο πάνω μου!! Νιώθω τα πόδια μου να στυλώνονται, τα σφιγμένα χείλη μου να ανοίγουν ελαφρά από αμηχανία και να μένω εκεί, καρφωμένος ….. να κοιτώ και να με κοιτά, ακίνητοι και οι δύο μας!!
Ο χρόνος σταμάτησε!! Μάτια μεγάλα, καθαρά, βαθιά και υγρά!! Δεν δείχνουν φόβο, δεν δείχνουν χαρά, δεν δείχνουν ανησυχία, δεν δείχνουν ενδιαφέρον, δεν δείχνουν αδιαφορία!! Είναι εκεί ….. για να υπάρχουν!! Πάνω απ’ αυτά τα «μαγικά» μάτια, δεσπόζουν δύο τεράστια κυρτά κέρατα, μοναδικά και χαρακτηριστικά της ταυτότητας του και από κάτω, προβάλει ένα δυναμικό μακρύ πηγούνι, που γίνεται ακόμα πιο μακρύ και μυτερό, απ’ αυτό το άγριο-καλλιτεχνικό μουσάκι του!! Μια εμβληματική μορφή της Κρήτης!!
Είναι καθιστός δίπλα μου και με κοιτά στα ίσα και ακίνητος!! Νιώθω ότι θέλω να κρατήσω αυτή την εικόνα για πάντα, για να βλέπω, να αναλογίζομαι και να ταξιδεύω και γι’ αυτό, με μικρές, αργές και χειρουργικές κινήσεις …. για να μη ταράξω την αίσθηση των εικόνων, βγάζω σιγά-σιγά το κινητό τηλέφωνο, για να αποθανατίσω!! Κεντράρω ….. και μόλις ελάχιστα πριν τραβήξω, αυτός στρίβει ελαφρά το κεφάλι του, ίσα που να με βλέπει, αλλά εγώ να μην έχω καθαρή την όψη του. Περιμένω και σέρνω ελαφρά τα πόδια μου, να πάρω καλύτερη θέση …. τον κοιτώ και ετοιμάζομαι, αλλά αυτός, πάλι λίγο πριν, στρίβει ελάχιστα, τόσο όσο για να μη …..!!
Και ενώ αρχίζω να αισθάνομαι απελπισία, εγκατάλειψη και προδομένος, καταφθάνει μια μανούλα με το μικρό το κοριτσάκι της. Παρεμβάλλονται μεταξύ μας και τον πλησιάζουν σε απόσταση αναπνοής. Η μανούλα σκύβει, πιάνει ένα φυλλαράκι, το δίνει στο κοριτσάκι και εκείνο, ανάμεσα από το συρματόπλεγμα, το σπρώχνει μπροστά του!! Αυτός τότε, χωρίς να κινηθεί, στρέφει προς τα εκεί το κεφάλι του, μασουλά το φυλλαράκι …. παίζει τέλεια τον ρόλο του, για να κάνει ευτυχισμένο το παιδάκι!!
Είναι υπερήφανος, είναι επιβλητικός, είναι μοναδικός, είναι δυνατός, είναι σοφός, είναι αγέρωχος, είναι γεμάτος άγρια ελευθερία και μια λεβεντιά …. κλεισμένες σ’ ένα κλουβί!!
Δύστυχε φίλε μου, ακόμα και αν αναπαραχθείς εδώ μέσα, τι θα πεις αργότερα στα παιδιά σου, τι παιδιά θα μεγαλώσεις!?
Το σκλαβωμένο βλέμμα του, τα λέει όλα …. σ’ αυτούς που μπορούν να τον κοιτούν και να τον νιώθουν!!
Άραγε, η δύναμη και η αρχοντιά, βρίσκεται στην όψη και στην εμφάνιση του ή στην ψυχή και στην καθαρή ματιά του!?
Τελικά, ήθελε να τον δω και να τον καταλάβω, αλλά δεν ήθελε να τον φωτογραφίσω ….. και να τον εκθέσω!!
«Δεν είναι αυτή η εικόνα μου …. αγρίμι στο κλουβί», μου λέει
….. και τότε το ριζίτικο του μεγάλου Νίκου Ξυλούρη, πλημυρίζει την ψυχή, μαρτυρά τα αισθήματα μου (άκουσ’ το, με κλειστά τα μάτια).
Αγρίμια κι αγριμάκια μου,
λάφια μου μερωμένα,
πέστε μου πού ‘ναι οι τόποι σας.
πού ‘ναι τα χειμαδιά σας ;
Γκρεμνά ‘ναι εμάς οι τόποι μας,
λέσκες τα χειμαδιά μας,
τα σπηλιαράκια του βουνού
είναι τα γονικά μας.