Το όχι πολύ μακρινό 1980, και σε ηλικία 10 ετών άκουγα για την «Αλλαγή».
Ο αδερφός μου τότε νεαρός φοιτητής, συμμετείχε μαζί με σύσσωμη τη νεολαία του χωριού, στην υλοποίηση της «Αλλαγής». Η φλόγα της ελπίδας που έβλεπα στα μάτια τους, μαθήτρια εγώ τότε του Δημοτικού, φάνταζε μαγική και συνάμα θεϊκή. Δεν μπορούσα με τίποτα να εξηγήσω το φόβο και τον πανικό που αντίκριζα στη συμπεριφορά και στα λόγια, των μέχρι εκείνη τη στιγμή, αρχόντων και τηρητών της τάξης του χωριού.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την «φιλική» επίσκεψη ενός συγγενικού προσώπου, ένα βράδυ στο πατρικό σπίτι, τον άκουγα να λέει στους γονείς μου «μαζέψτε το παιδί σας, τα πράγματα και οι καταστάσεις δεν αλλάζουν και η ιστορία θα τους πετάξει από το παράθυρο… ο γιος σας θα τα βρει όλα αυτά μπροστά του»…!
Τα «πράγματα και οι καταστάσεις» τελικά άλλαξαν
Το 1981 ο αέρας της Αλλαγής χάρισε το χαμόγελο, την ελπίδα και διαμόρφωσε την Ελλάδα σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.
Η γενιά μου είχε την ευτυχία να ζήσει την Ελλάδα της Αλλαγής, την Ελλάδα που προόδευε και αποκτούσε παγκόσμια αναγνώριση και γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό ρόλο σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και των Βαλκανίων. Μορφωθήκαμε, αποκτήσαμε δεξιότητες και καλλιεργήσαμε τη σκέψη μας χωρίς περιορισμούς και φόβους. Το οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο των οικογενειών μας, ανέβηκε και δημιουργήθηκε η «μεσαία τάξη» στην κοινωνική διαστρωμάτωση. Πιθανό να πιστέψαμε ότι όλα αυτά ήταν μια νομοτελειακή εξέλιξη. Ίσως δεν διεκδικήσαμε, ως γενιά των σαρανταπεντάρηδων πλέον, όλα αυτά που μας άξιζαν. Σίγουρα δεν περιφρουρήσαμε το δικαίωμα και δεν κατανοήσαμε την ανάγκη της διεκδίκησης.
Είμαστε εμείς, που η κρίση χτύπησε ανελέητα, αφού στην κρίσιμη ηλικία της δημιουργίας και του ρίσκου, «φάγαμε» τα μούτρα μας. Είμαστε εμείς, που το οφείλουμε στον εαυτό μας να αντιδράσουμε. Να μην αφήσουμε το σύστημα της διαπλοκής, της απαξίωσης και της καταστροφής των προοδευτικών αλλαγών, να μας κουνάει το δάχτυλο.
Θα αναφερθώ πάλι σε προσωπικά βιώματα και συγχωρήστε με γι’ αυτό, όταν το 2014 μου ζητήθηκε η συμμετοχή μου, ως υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος, στις αυτοδιοικητικές εκλογές με τον Γιάννη Σγουρό, μου έκανε εντύπωση που ζητήθηκε η συμμετοχή από έναν άνθρωπο με κοινωνική αναφορά αλλά χωρίς μηχανισμό παραγωγής και συγκέντρωσης σταυρών.
Όταν το 2015 μου έγινε η πρόταση να συμμετέχω στις εθνικές εκλογές, ως υποψήφια βουλευτής, από αρκετά κόμματα του δημοκρατικού προοδευτικού τόξου, προβληματίστηκα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, είχε την προηγούμενη μέρα ανακοινώσει τη δημιουργία του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών. Τα χρόνια της κρίσης, με τα έκτροπα, τα ψεύδη και τις μεγάλες υποσχέσεις, τις λεγόμενες αργότερα «αυταπάτες», συνέβαλαν καθοριστικά στο να συνειδητοποιήσω ότι η συμμετοχή και η διεκδίκηση, από την πλευρά των πολιτών, είναι ιερό καθήκον.
Είναι καθήκον να «πετάξουμε από το παράθυρο» τους ανθρώπους που λοιδόρησαν και δεν σεβάστηκαν το συμφέρον των απλών ανθρώπων, «να πετάξουμε από το παράθυρο» αυτούς που με γνώμονα το ατομικό τους συμφέρον πρόδωσαν τους ανθρώπους που τους εμπιστεύτηκαν και μαζί με αυτούς πρόδωσαν μία ολόκληρη χώρα.
Αρκετοί φίλοι το 2015 με συμβούλευαν με ειλικρινή ή ίσως και όχι τόσο, «φιλική» διάθεση, να μην καταστρέψω το «πολιτικό μου κεφάλαιο», αφού η πολιτική σκηνή έχει ανάγκη ανανέωσης και εγώ έχω την διάθεση να προσφέρω και να συμμετέχω σε αυτή την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Έχοντας άποψη για την έννοια της φράσης «πολιτικό κεφάλαιο», αποφάσισα να συμμετέχω και να στηρίξω τον Γιώργο Παπανδρέου. Είχα μελετήσει πολύ προσεχτικά, τη Διακήρυξη του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών, συζητώντας το κείμενο με τους φίλους μου και την οικογένειά μου, συνομολογήσαμε ότι αυτές είναι οι αρχές που πρέπει να αγωνιστούμε και να καταφέρουμε να τις κάνουμε πράξη. Γνώριζα ότι ο αγώνας θα ήταν δύσκολος. Το όνομα του Γιώργου Παπανδρέου και της οικογένειας, που άλλαξε την εικόνα της χώρας, είχε καλυφθεί με λάσπη και βρώμικα σενάρια συνωμοσιολογίας, λασπολογίας και απαξίωσης.
Ομολογώ ότι τον Γιώργο Παπανδρέου, δεν τον είχα συναντήσει ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είχα ακούσει από απλούς ανθρώπους που τον είχαν συναντήσει, για την φιλική του διάθεση και είχα μελετήσει τις μεταρρυθμίσεις της «πύρινης» κυριολεκτικά και μεταφορικά, περιόδου 2009-2011. Όταν τον γνώρισα, αντίκρισα έναν άνθρωπο απλό, μετρημένο, οραματιστή, με τεράστια αγάπη για την πατρίδα του. Γνώρισα έναν «άνθρωπο από το μέλλον που κλήθηκε να υπηρετήσει μία χώρα του παρελθόντος», όπως πολύ σωστά είχε αναφέρει στη Συνδιάσκεψη του Κινήματος ο Δημήτρης Ρέππας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πολιτικός, με διεθνή αναγνώριση και καταξίωση που το έργο του σε παγκόσμια κλίμακα, είναι προβεβλημένο στο εξωτερικό, στο εσωτερικό της χώρας μας όμως, αποσιωπάται επιμελώς και εντέχνως. Ο ίδιος έχοντας μία διαφορετική εικόνα για την πολιτική και τον πολίτη, σίγουρα προοδευτική και μακριά από κοντόφθαλμες μικροπολιτικές σκοπιμότητες, συνέβαλε στο να κρατηθεί η χώρα μας όρθια και έκανε προοδευτικές αλλαγές, opengovernment, οικονομικός εισαγγελέας, αναμόρφωση συστήματος προσλήψεων, Διαύγεια, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, είναι κάποιες από τις αλλαγές που αν είχαν συνεχιστεί και αν τις είχαμε υπερασπιστεί, η ζωή μας θα ήταν σίγουρα διαφορετική. Περισσότερες από 200 μεταρρυθμίσεις πραγματοποιήθηκαν εκείνη τη δύσκολη περίοδο του 2009-2011. Δυστυχώς το έργο της κυβέρνησης διεκόπη…
Γνώρισα και γνωρίζω καθημερινά ανθρώπους αξιόλογους, από όλους τους πολιτικούς χώρους, που αρνούνται να υποταχθούν σε «μηχανισμούς».
Οι πολιτικοί συσχετισμοί, όσο κι αν κάποιοι επιθυμούν το αντίθετο, αλλάζουν. Η Ευρώπη και ο κόσμος αλλάζει. Το ζητούμενο είναι να αλλάξουν, προοδευτικά. «Είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία», είχε πει ο Γιώργος Παπανδρέου το 2010 και είχε ζητήσει από τα μέλη του Υπουργικού του Συμβουλίου να ταυτιστούν με τα προβλήματα του καθημερινού πολίτη. Ο ίδιος, έδειχνε και συνεχίζει να δείχνει και να αναδεικνύει, ανθρώπους που πιστεύει ότι μπορούν να συμβάλλουν με το έργο τους, την επιστημονική τους επάρκεια, την αξιοσύνη τους και το καθαρό τους πνεύμα. Δυστυχώς για κάποιους αποτέλεσε η εμπιστοσύνη, εφαλτήριο προσωπικών επιδιώξεων και ατομικής προβολής, βλέπετε η αγνωμοσύνη είναι στοιχείο της αδύναμης ανθρώπινης φύσης, επίσης αποτελεί βασικό γρανάζι του μηχανισμού της εκμετάλλευσης, της διαπλοκής και της συντήρησης.
Η ιστορία έχει ήδη αρχίσει να δικαιώνει τις επιλογές, που με τεράστιο προσωπικό κόστος, πολιτικοί και πολίτες με ήθος στήριξαν και οραματίστηκαν, τους άλλους σίγουρα θα τους «πετάξει στον Καιάδα των σκοτεινών της στιγμών».
- Η Κωνσταντίνα Αντερριώτη είναι Εκπαιδευτικός – Μέλος της ΚΠΕ του Κινήματος Αλλαγής και Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών