Κυριούλα μπαίνει στον μπακάλη της γειτονιάς, τον καλημερίζει και του ζητάει μισό κιλό τυρί Αλτσχάιμερ.
Εμβρόντητος ο μπακάλης της απαντάει ότι δεν έχουν τέτοιο τυρί.
“Μα πώς!” αναφωνεί η κυριούλα.” Προχθές πάλι αγόρασα από σας αυτό τυρί!”
Ο μπακάλης προσπαθεί να της εξηγήσει ότι μάλλον κάνει κάποιο λάθος, διότι αυτός ποτέ δεν έχει φέρει τέτοιο τυρί και στο τέλος της λέει: “Μήπως το αγοράσατε από τον Κολιόπουλο και δεν το θυμάστε;”
Απογοητευμένη, φεύγει και πάει στον Κολιόπουλο. Κατευθύνεται στον πάγκο των τυριών και ζητάει και πάλι 1/2 κιλό τυρί Αλτσχάιμερ.
Ο υπάλληλος ευγενικότατα της απαντάει ότι δεν έχουν τέτοιο τυρί.
“Μα πώς!” αναφωνεί η κυριούλα. “Προχθές πάλι αγόρασα από σας αυτό τυρί!”
Αφού γίνεται μια ψιλοφασαρία, η κυριούλα ζητά τον διευθυντή του καταστήματος. Έρχεται ο διευθυντής, της επαναλαμβάνει τα ίδια, η κυριούλα έχει πλέον απογοητευτεί πλήρως και ανήμπορη να επιμείνει πλέον, καταλήγει:
“Τι να σας πω βρε παιδιά μου…” Φέρνει το δάχτυλο στο κεφάλι… “Έχω κι αυτό το Έμενταλ που με ταλαιπωρεί…!”