Ένα από τα παράδοξα του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι η γενική αποστροφή μαθητών, εκπαιδευτικών και γονέων στον τρόπο εισόδου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μέσω των Πανελληνίων Εξετάσεων. Το παράδοξο έγκειται στο ότι ενώ όλοι το αποστρέφονται και όλοι οι υπουργοί Παιδείας προσπαθούν να το αλλάξουν, το σύστημα αυτό με διάφορες μορφές και ελάχιστες ουσιαστικές αλλαγές κατορθώνει έως σήμερα να επιβιώνει, με μοναδικό προσόν το αδιάβλητο του. Η κυριότερη προσαπτόμενη μομφή είναι η πίεση που η διαδικασία ασκεί στα παιδιά και τις οικογένειες και το οικονομικό κόστος που συνεπάγεται. Η οικονομική επιβάρυνση οφείλεται στην υπαρκτή ανάγκη των μαθητών για επιπλέον στήριξη στα μαθήματα τους ή αν προτιμάτε, η ρεαλιστική διαπίστωση πως τα μαθήματα στο σχολείο δεν επαρκούν για την σωστή προετοιμασία τους, για να πετύχουν τους στόχους τους στις επικείμενες εξετάσεις.
Αν και στην ποτισμένη στον κρατισμό κοινωνία μας μάθαμε να προσθέτουμε στο σύνολο της μη τυπικής, εκτός σχολείου εκπαίδευσης το μειωτικό έως και απαξιωτικό πρόθεμα – παρά – αποκαλώντας την παρα- παιδεία, η αλήθεια είναι ότι στο εκτός σχολικού πλαισίου σύστημα καταφεύγουμε διότι το αντίθετο είναι σχεδόν αδύνατο. Αυτό μάλλον λογικά συμβαίνει γιατί καθώς το σχολικό έτος αρχίζει τον Σεπτέμβριο και τελειώνει τον Μάιο, τότε περίπου τελειώνει και η διδακτέα ύλη. Έτσι όμως οι μαθητές δεν έχουν χρόνο ούτε για εμπέδωση, ούτε για επανάληψη, ούτε πολύ περισσότερο για συνδυαστικές, από διαφορετικά κεφάλαια ασκήσεις. Ούτε λόγος φυσικά να γίνεται αν όπως πέρυσι «μπουν» θέματα από προηγούμενες τάξεις. Τα παιδιά λοιπόν πρέπει να αρχίσουν την προετοιμασία το καλοκαίρι ώστε να τελειώσουν την ύλη τον Φεβρουάριο και να αφιερώσουν τον υπόλοιπο χρόνο στην ουσιαστική προετοιμασία των εξετάσεων. Τίθεται το ερώτημα αν κάποιος μαθητής μπορεί επιτυχώς να κάνει την διαδικασία αυτή μόνος του. Τι να πω, αν έχει πραγματικό ταλέντο και φοβερή αυτοπειθαρχία γιατί όχι. Αντιστρέφοντας, μπορούμε να αναρωτηθούμε για το αποτέλεσμα του μαθητή αν είχε την κατάλληλη υποστήριξη. Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση ανήκει στον καθένα ξεχωριστά…
Το βέβαιο είναι ότι δεν πρέπει να δραματοποιούμε το ζήτημα των πανελληνίων, δεν πρόκειται για το τέλος του κόσμου. Τα παιδιά θα έχουν πολλές ευκαιρίες στη ζωή τους για να κάνουν τις σπουδές που ονειρεύονται, εντός ή εκτός του υπάρχοντος συστήματος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η εποχή που κάποιος σπούδαζε όπου η τύχη του μηχανογραφικού τον έριχνε και μετά έβρισκε αποκατάσταση έχει από χρόνια τελειώσει. Σήμερα όλα τα επαγγέλματα πάσχουν από υπερπληθυσμό, ενώ το δημόσιο για τα επόμενα πολλά χρόνια θα προσλαμβάνει με το σταγονόμετρο. Τελικά το σημαντικό είναι ψάχνοντας μέσα τους ή με βοήθεια ειδικών στον επαγγελματικό προσανατολισμό αν χρειάζεται, τα παιδιά να βρουν τι είναι αυτό που θέλουν να κάνουν στη ζωή τους, να έχουν τα δικά τους όνειρα. Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν…
Κώστας Ν. Πολυχρονάκης
Director of Operations