Ένα από τα παράδοξα των σφυγμομετρήσεων είναι η συνεχιζόμενη πρωτιά του «κανένας» στο ερώτημα για καταλληλότερος πρωθυπουργός.
Εντάξει λοιπόν, κανένας από τους δύο, σύμφωνοι. Στο επόμενο λογικό ερώτημα όμως, στο τότε ποιος, όχι μόνο δεν δίνουμε απάντηση, αλλά επιδεικτικά απαξιώνουμε όποιον προσπαθήσει να «σηκώσει κεφάλι». Λογικό το συμπέρασμα πως ότι είναι να γίνει θα γίνει με τους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς, οι οποίοι αναγκαστικά θα μετασχηματιστούν ώστε να συμβαδίσουν με τις απαιτήσεις. Άλλωστε η Οβιδιακή μεταμόρφωση του Αλέξη Τσίπρα και των συντρόφων του, που αντί να «λιώνουν» τα παπούτσια τους σε πορείες στην Αμερικανική πρεσβεία υποδέχονται με τιμές τους Αμερικανούς στη ΔΕΘ, τονίζει με τον εμφαντικότερο τρόπο το ξεπερασμένο των παλαιοτέρων ιδεολογικών διαχωρισμών. Σήμερα θα ασχοληθούμε με το παράδειγμα της Κίνας.
Με την επικράτηση της επανάστασης και τον τερματισμό του ατέρμονου εμφυλίου πολέμου, ο Μάο Τσετούνγκ έγινε το 1949 ο πρώτος Πρόεδρος της Κίνας και ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της. Ο Μάο παγίωσε τον έλεγχο του μέσω τον αγροτικών μεταρρυθμίσεων, με την εκστρατεία του ενάντια στους γαιοκτήμονες τους οποίους τους θεωρούσε «αντεπαναστάτες» άρα εχθρούς. Το 1958, προχώρησε και σε άλλη μία εκστρατεία, γνωστή ως το «Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός», με την οποία επιδίωξε την ταχεία αλλαγή της Κινεζικής οικονομίας, από αγροτική σε βιομηχανική. Ο Μάο, ήταν ένας επαναστάτης που πίστευε ότι η επανάσταση θα «σώσει τις ψυχές των ανθρώπων» και στην θεωρία ήταν… κλάσεις ανώτερος απ’ ότι στην πράξη, απαγόρευσε την ιδιωτική καλλιέργεια και όσοι ασχολήθηκαν με αυτήν διώχθηκαν.
Αποτέλεσμα, οι φτωχοί αγρότες μετά την καταναγκαστική εργασία να μην μπορούν να καλλιεργήσουν το χωραφάκι τους με κατάληξη τον μεγαλύτερο λιμό που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Οι νεκροί ανήλθαν σε δεκάδες εκατομμύρια και ο πρόεδρος Μάο επικρίθηκε στις διασκέψεις του κόμματος με αποτέλεσμα την περιθωριοποίηση του. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε το 1966 να ξεκινήσει την Πολιτιστική Επανάσταση , κατά τη διάρκεια της οποίας σημειώθηκαν σκληρές συγκρούσεις μεταξύ των τάξεων, καταστράφηκαν μνημεία, παραδοσιακά καταστήματα, βιβλία, εκατομμύρια άνθρωποι διαπομπεύτηκαν από τα 11 εκατομμύρια των «ερυθροφρουρών» του «μεγάλου τιμονιέρη». Μετά το θάνατο του Μάο το 1976, μεταρρυθμιστές με επικεφαλής τον Τενγκ Σιαοπίνγκ απέκτησαν εξέχουσα θέση, με αποτέλεσμα οι περισσότερες από τις μεταρρυθμίσεις που συνδέθηκαν με τη μαοϊκή Πολιτιστική Επανάσταση να εγκαταλειφτούν και να αρχίσει η μεγάλη στροφή της Κίνας στην ελεύθερη οικονομία.
Σήμερα με την ηγεσία του Σι Τζινπίνγκ, ενός ανθρώπου ανοιχτού για πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις η Κίνα έχει το υψηλότερο ΑΕΠ παγκοσμίως, ενώ με τη σταδιακή βελτίωση των συνθηκών στις φτωχότερες περιοχές της ενδοχώρας, τα περιθώρια ανάπτυξης προβλέπεται να παραμείνουν ισχυρά για δεκαετίες. Παρότι η δομή του μονοκομματικού κράτους ελάχιστα έχει αλλάξει, το ίδιο το κράτος έχει αλλάξει θεαματικά, γιατί απλά άλλαξαν τα πρόσωπα και οι ιδέες τους.