Το κτιριακό πρόβλημα συνεχίζει να υφίσταται δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα και σήμερα ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις από την πλευρά των μαθητών.
Μάλιστα, στο πλευρό των ίδιων των μαθητών βρίσκονται και οι γονείς τους γνωρίζοντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όλα αυτά τα χρόνια. Υπενθυμίζεται πως οι εργασίες για την αποκατάσταση των κτιρίων στο “Καπετανάκειο” έχουν ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια όμως στην ουσία πάνε πίσω συνεχώς. Αν και πριν από λίγο καιρό βρέθηκε στον χώρο ο Δήμαρχος Ηρακλείου Βασίλης Λαμπρινός επιτηρώντας τα έργα όπου είχε δηλώσει πως Σεπτέμβρη με Οκτώβρη θα ολοκληρωνόταν οι εργασίες.
Οι κινητοποιήσεις στο σχολείο ξεκίνησαν χθες από μαθητές του Γυμνασίου και συνεχίζονται σήμερα από εκείνους του Λυκείου όπου μαζί τους αντιδρούν στην καθυστέρηση και τα μέλη του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων.
Μάλιστα οι ίδιοι είχαν εκδώσει καυστική ανακοίνωση στην οποία έκαναν λόγο για εμπαιγμό:
«Μια τελευταία κινητοποίηση, που βρήκε τρόπο να συντονίσει τις προσπάθειες φορέων (Δήμου, Περιφέρειας, βουλευτών, υπουργείου) και κατάφερε να απεμπλέξει από τη γραφειοκρατία το έργο, ώστε να γίνει το ΠΡΩΤΟ έργο που θα προκηρυσσόταν με τον νέο νόμο. Τότε μας φάνηκε ότι μια αιωνιότητα προβλημάτων, χαμένων ευκαιριών και γενεών μαθητών έφτανε επιτέλους στο τέλος.
Η τελική μας προσπάθεια πια εστιάστηκε στο πώς το έργο, αντί να παραδοθεί τον Ιούλιο του 2019, θα παραδιδόταν νωρίτερα, ώστε μια τελευταία πολύπαθη γενιά (Γ’ Λυκείου) να προλάβει να προετοιμαστεί και να ξεσκολίσει εντός σχολείου και όχι εντός λυομένων. Όλοι εκτιμούσαμε ότι με καλή θέληση υπήρχαν οι προϋποθέσεις.
Και πράγματι, όταν άρχισε το έργο, τόσο η εργολήπτρια εταιρεία όσο και ο Δήμος με τις υπηρεσίες του έδειξαν να υπερβαίνουν εαυτούς (και μπράβο τους), τόσο πολύ που τέλη Αυγούστου 2018 δεσμεύτηκαν (εργολάβος και δήμαρχος) ότι το έργο θα τελείωνε τέλη Σεπτεμβρίου-αρχές Οκτωβρίου 2018.
Και ξαφνικά, εκεί που το τέλος έμοιαζε ορατό, τα εναπομείναντα βήματα λιγοστά και οι εργασίες πεπερασμένες, όλα άρχισαν ξανά να κολλάνε, να σέρνονται, να χρονοτριβούν… Η μία μέρα για μια διαδικασία γινόταν μία εβδομάδα, η μία εβδομάδα για μια εργασία γινόταν 15 μέρες, οι 10 μέρες για κάτι άλλο γινόντουσαν 1 μήνας… και η ΜΙΑ ΜΕΡΑ που απέμενε για να μπουν τα παιδιά μέσα έμοιαζε να γίνεται ξανά ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ.
Στο μεταξύ, σε ό,τι αφορά την καθημερινότητα:
– Εργαστήρια στο σχολείο δε λειτουργούν, αφού μεταφέρθηκαν και στοιβάχτηκαν σε λυόμενες αίθουσες, γιατί οι υποσχέσεις έλεγαν ότι το κτήριο θα λειτουργούσε κανονικά με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς.
– Τμήματα τάξεων μεταφέρονται από τη μια αίθουσα στην άλλη, έτσι ώστε να μην επιβαρύνονται συνεχώς οι ίδιοι μαθητές με τον θόρυβο και τη σκόνη του εργοταξίου.
Και κάτω από αυτές τις συνθήκες προσπαθούν οι μαθητές της Γ’ Λυκείου να ανέβουν τον “Γολγοθά” των πανελλαδικών εξετάσεων.
Όποιος επισκέπτεται το κτήριο διαπιστώνει πως το πολύ σε 20-25 μέρες μπορεί να έχει τελειώσει και να φιλοξενήσει μαθητές.
Γιατί πάλι υπάρχει αργός ρυθμός στις εργασίες; Γιατί άραγε; Ποιος ευθύνεται; Γιατί κάποιοι εννοούν να μην καταλαβαίνουν τη δυσκολία μαθητών και εκπαιδευτικών, και την αγωνία των γονιών;
Σε οποιαδήποτε σύνθετη διαδικασία, σε οποιοδήποτε έργο, υπάρχει μια γκρίζα ζώνη, ένα κρίσιμο σημείο, όπου από τη μια υπάρχει η ισχυρή βούληση να ξεπερνιούνται τα προβλήματα, και από την άλλη η άνεση ή η σκοπιμότητα επίκλησης νομιμοφανών ζητημάτων για να τρενάρει η ολοκλήρωση. Τα έχουμε ζήσει χρόνια και τα δύο. Ελπίζουμε τώρα να κυριαρχήσει η βούληση ΟΛΩΝ να ολοκληρωθεί άμεσα το έργο.
Θα ήθελε κανείς τα παιδιά του να εκπαιδεύονται κάτω από αυτές τις συνθήκες; Επιτέλους, ας κάνουμε την τελευταία μέρα που απομένει να μη διαρκέσει μια αιωνιότητα! Αφού εργολάβος και δήμαρχος θεωρούσαν ότι είναι εφικτό και επιθυμούσαν το έργο να τελειώσει μέχρι τα μέσα Οκτωβρίου, και αφού τα χρήματα υπάρχουν, γιατί το έργο κολλάει;».
