Η Νάντια Φοντάνα ζει απομονωμένη στο σπίτι της με μια μικρή σύνταξη και δεν θέλει να θυμάται τις ημέρες της δόξας
«Το παρελθόν μου το έχω διαγράψει. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Εχω κάνει delete σε όλα…».
Απομονωμένη στο σπίτι της, η θρυλική χορεύτρια Νάντια Φοντάνα σπάει τη σιωπή της ύστερα από χρόνια και σε έναν απολογισμό ζωής μιλά στην «Espresso» για τους δύο σημαντικούς άντρες της ζωής της, τον Φώτης Μεταξόπουλος και τον Γιώργο Λιάνη αλλά και για την οικονομική καταστροφή που έζησε και την οδήγησε σε οικονομικό αδιέξοδο, τις συνέπειες της οποίας βιώνει έως σήμερα.
Ηταν στα μέσα του 2013, όταν η Νάντια Φοντάνα αποφάσισε να κλείσει το πρακτορείο ΠΡΟΠΟ που διατηρούσε για 15 χρόνια, έπειτα από χρέη περίπου 150.000 ευρώ που της άφησε.
Η κακοδιαχείριση που έγινε από τους υπαλλήλους της και η άσχημη ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρέθηκε ήταν μερικές από τις αιτίες για αυτή την οικονομική καταστροφή. Η απόγνωσή της υπήρξε μεγάλη. Στη συγκεκριμένη επιχείρηση είχε επενδύσει όλους τους κόπους της ζωής της… Χιλιάδες εργατοώρες χορεύοντας σε ταινίες, θέατρα, νυχτερινά κέντρα.
Μοναδικό της στήριγμα ο πρώην σύζυγός της Φώτης Μεταξόπουλος και ορισμένοι καλοί φίλοι, που της έδιναν δύναμη να κρατηθεί. Και ενώ είχε καταθέσει τα χαρτιά της για τιμητική σύνταξη, αυτή δεν εγκρίθηκε ποτέ…
«Αυτή η δουλειά για μένα ήταν το μεγάλο μου σφάλμα, το οποίο έχω μετανιώσει πικρά» λέει φανερά πικραμένη για όσα έζησε εκείνα τα χρόνια και τα χρέη που της έβαλαν θηλιά στον λαιμό. Και όλο αυτό το διάστημα δεν θέλησε ποτέ να απευθυνθεί σε φίλους της προκειμένου να τη βοηθήσουν. «Δεν ζήτησα ποτέ τίποτα από κανέναν. Ανέβηκα στον σταυρό του μαρτυρίου μόνη μου. Κανένας δεν ξέρει τι τράβηξα εκείνη την περίοδο. Δεν έδωσα ποτέ δικαιώματα για να μάθουν οι άλλοι, εκτός από κάποιους πολύ δικούς μου ανθρώπους. Δεν είναι υποχρεωμένος κανένας να δέχεται τα δικά σου προβλήματα» δηλώνει στην «Espresso», ενώ συνεχίζει την αφήγησή της με το πώς είναι σήμερα η καθημερινότητά της.
«Ζω με μια απλή σύνταξη. Και δυστυχώς, όπως δεν αρκεί για όλους τους πολίτες, έτσι δεν αρκεί και για μένα. Αν μου έδιναν την τιμητική σύνταξη, για την οποία έχω καταθέσει τα χαρτιά μου εδώ και χρόνια, θα ήμουν εντάξει. Τώρα απλά επιβιώνω, όπως όπως».
