Μοχθηρότεροι των μοχθηρών, αχόρταγοι καταναλωτές του λαϊκού ιδρώτα και του αίματος, σατανικοί θιασώτες σκοτεινών στοών οι οποίες καθορίζουν το μέλλον της ανθρωπότητας. Αυτά και διάφορα άλλα, κανένα κολακευτικό, είναι τα όσα καταμαρτυρούμε στα ιδρύματα που λατρεύουμε να μισούμε: τις τράπεζες. Αυτό που προσωπικά με εκφράζει είναι ο διαχρονικός αφορισμός «η τράπεζα σου δίνει ομπρέλα όταν λιάζει και σου την παίρνει όταν βρέχει…».
Τέλος πάντων η προβιομηχανική κοινωνία καμία σχέση δεν έχει με την βιομηχανική, η οποία με τη σειρά της απέχει παρασάγγας από τη σημερινή εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Με λίγα λόγια, αν τα παλαιότερα χρόνια μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς τράπεζες, σήμερα κυριολεκτικά αδυνατούμε. Οι λίγες ημέρες που το τρομακτικό καλοκαίρι του 2015 έμειναν κλειστές, μας δίδαξαν πιστεύω αρκετά και άφησαν τα σημάδια τους ως τα σήμερα.
Ίσως θετικότερο μήνυμα κι από την άνοδο του χρηματιστηρίου και την πτώση των αποδόσεων των κρατικών ομολόγων είναι η άντληση 400 εκατ. ευρώ από την Τράπεζα Πειραιώς, μέσω ομολόγου μειωμένης εξασφάλισης. Αυτό γιατί τα συγκεκριμένα ομόλογα είναι τα λεγόμενα Tier 2 και θεωρούνται λιγότερα αξιόπιστα καθώς είναι κεφάλαια που ρευστοποιούνται πιο δύσκολα και είναι πιο δύσκολη η αποτίμησή τους. Με λίγα λόγια, μετά από 11 χρόνια (τελευταία φορά που ελληνική τράπεζα πήρε τέτοιου είδους χρηματοδότηση χάνεται στο μακρινό …2008), βρέθηκαν επενδυτές πρόθυμοι να δανείσουν χωρίς πολλά πολλά το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Ας μην ξεχνάμε ότι από τις τέσσερις συστημικές η Πειραιώς βρίσκεται στη σχετικά δυσκολότερη θέση. Θα μου πείτε και τι μας νοιάζει εμάς… Πως, πως, μας νοιάζει και μας παρανοιάζει καθώς ότι και να λένε οι πολιτικοί, ότι και να νομοθετούν οι κυβερνήσεις όπως λένε και οι τρελοί νησιώτες… no money, no honey!
Η εξέλιξη αυτή όμως δεν αφορά μονάχα στην έναρξη χρηματοδότησης νέων επενδύσεων, κάτι που όπως όλοι γνωρίζουμε είναι απαραίτητο για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Προοιωνίζει επίσης το λύση του γόρδιου δεσμού των κόκκινων δανείων, καθώς είναι βέβαιο πως κανένας θεσμικός επενδυτής δεν θα έβαζε τα λεφτά του σε μια τράπεζα με κόκκινα πάνω από τα μισά της δάνεια. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι η λύση του τεράστιου αυτού θέματος, που ταλανίζει το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας είναι κοντά.
Κακά τα ψέματα, η οικονομία είναι ψυχολογία. Γράφαμε στην αρχή της κρίσης πως η ελληνική οικονομία μοιάζει με δρομέα που τρέχει φορτωμένος. Περιμέναμε λοιπόν πως μόλις την «ξεφορτώσουν» από τα περιττά βάρη θα τρέξει με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα. Δυστυχώς η μία μετά την άλλη μνημονιακές κυβερνήσεις αύξαναν τους φόρους σε βάρος της παραγωγικότητας. Τα αποτελέσματα τα ζούμε. Και μόνο στην προσδοκία πως ο επόμενος πρωθυπουργός θα κάνει αυτό που έπρεπε να έχουμε κάνει από το 2009 τα πράγματα δείχνουν καλύτερα. Ας ελπίζουμε.
Ο Κώστας Πολυχρονάκης είναι Director of Operations