«Κάθε λογής και επιρροής σφραγιδοφύλακας θα προσπαθήσει να μας πείσει για τη σπουδαιότητα της δικής του σφραγίδας, καθώς από αυτήν εξαρτάται η δική του θέση. Η μάχη αναμένεται σκληρή. Η ωριμότητα της κοινωνίας θα φανεί από τις αντιδράσεις της. Αν η πρώτη διαδήλωση που μετά βεβαιότητας θα κηρύξουν τα κάθε λογής συνδικάτα του δημοσίου (αλλά και ιδιωτικών εταιριών με μοναδικό πελάτη το δημόσιο) στηριχθεί, χάσαμε. Αν όχι, υπάρχει ελπίς.» Ο επίλογος της στήλης (Κ.Ε.22/6/2019) αφορούσε τον πρώτο φόβο των γεγονότων που μπορεί όχι να αντιστρέψει, το 40% εμφαντικά το εξασφαλίζει, μα να καθυστερήσει, ίσως και να «νερώσει» πολλές από τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να πάρει μπροστά η οικονομία και η κοινωνία να ανακτήσει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς.
Υπάρχει όμως και μία άλλη διάσταση, αυτή που θέλει τους κομματικούς μηχανισμούς, άμα την ανάληψη της εξουσίας, σε εγρήγορση. Σχηματικά θα μπορούσαμε να πούμε πως σαν κουρσάροι του παλιού καιρού οι εγκαταβιώντες στους κομματικούς διαδρόμους εφορμούν με το μαχαίρι στα δόντια να αρπάξουν ότι γυαλίσει στα αγριεμένα από την πολύκαιρη προσμονή μάτια τους. Αυτό συνέβη σε όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις και αμαύρωσε τις θητείες σπουδαίων πολιτικών, ως τον καιρό της κρίσης. Παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα (λόγο των μνημονιακών περιορισμών), το ίδιο έγινε και στα χρόνια της Πρώτης Φοράς Αριστεράς όπου εν καιρώ κρίσης το μισθολογικό κόστος του Δημοσίου αυξήθηκε κατά 2 δις ευρώ. Ο δεύτερος λοιπόν φόβος που είχε να αντιμετωπίσει ο νέος πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν αυτός: η τακτοποίηση των δικών μας παιδιών. Στον φόβο αυτόν πιστεύω απάντησε τόσο με την αυστηρότητα της πολιτικής του προεκλογικά, όταν διέγραφε όποιον απλά έλεγε μια χοντράδα, αλλά και τη βραδιά των εκλογών, όταν με χαμηλά το κεφάλι υπόσχονταν να κάνει τα πάντα για να πάει η χώρα μπροστά και οι Έλληνες επιτέλους να ψάχνουν αυτά που τους ενώνουν και όχι που τους χωρίζουν. Αυτό το φόβο στόχευε και η οδηγία που όπως είδαμε τηρήθηκε απαρέγκλιτα, για προσοχή και λιτότητα στις δηλώσεις των φρεσκοδιορισμένων υπουργών. Αντί για τις συνηθισμένες δηλώσεις υπερβάλλοντος ζήλου, ενθουσιασμού και ευχαριστιών στον λαό που τους εξέλεξε και στον πρωθυπουργό που τους εμπιστεύτηκε, οι νέοι υπουργοί έμειναν στα βασικά και εκεί, μετρημένα (για να είμαστε δίκαιοι, βοήθησαν και οι δηλώσεις των απερχόμενων, αλλά αυτό αποτελεί αντικείμενο της αυριανής στήλης).
Εν κατακλείδι, ευκαιρίες για κριτική των επιλογών του Κυριάκου δόθηκαν και θα δοθούν πολλές. Η κριτική άλλωστε, ακόμα και η άδικη, πρέπει να γίνεται δεκτή, αφού όλα θα κριθούν από το αποτέλεσμα. Δεν μπορούμε όμως να αρνηθούμε το εύστοχο των πρώτων κινήσεων που γεννά μια πρώτη, συγκρατημένη αισιοδοξία. Το επόμενο διάστημα θα είναι κρίσιμο, στο πεδίο της οικονομίας, της παιδείας, της ασφάλειας, για να μη μιλήσουμε για την εξωτερική πολιτική. Πρέπει να τα καταφέρουμε.