Παράξενη η φετινή πρώτη μέρα στο γραφείο, με ανάμικτα συναισθήματα αφού από τη μια το μίγμα ικανοποίησης, ενθουσιασμού και υπερηφάνειας πάσχιζε να υπερισχύσει της ανθρώπινης πιστεύω θλίψης του αποχωρισμού, του μετά από 20 ολόκληρα χρόνια «αδειάσματος» του σπιτιού.
Τέλος πάντων η δουλειά είναι το καλύτερο βάλσαμο, που σε συνδυασμό με την γνώση ότι τα παιδιά μου θα κάνουν πραγματικά αξιόλογες και με μέλλον σπουδές μαλακώνουν την καρδιά τονίζοντας το αίσθημα αισιοδοξίας για το μέλλον. Βλέπετε η ζωή στο εκπαιδευτήριο μου έδωσε το όχι ζηλευτό προνόμιο να γνωρίσω δεκάδες περιπτώσεις υπέροχων και πολλά υποσχόμενων νέων που δυσκολεύονται στη ζωή τους ακριβώς γιατί στο κρίσιμο αυτό σημείο, των προπτυχιακών σπουδών πήραν μια θα λέγαμε «βιαστική» απόφαση.
Δεν γνωρίζω το λόγο που η εκπαίδευση στη χώρα μας πήρε την άσχημη πορεία που έχει πάρει, με τα παιδιά να τελειώνουν το σχολείο αγνοώντας όχι μονάχα βασικά στοιχεία γραμματικής, φυσικής και μαθηματικών, μα τα αντίστοιχα της ιστορίας ή της γεωγραφίας. Όσο για τα λεγόμενα soft skills, τις οριζόντιες δεξιότητες της συνεργασίας σε ομάδα, της επίλυσης προβλημάτων ή της επικοινωνίας, ας τα αφήσουμε καλύτερα. Όχι μόνο δεν καλλιεργούνται, μα αγνοούνται επιδεικτικά. Αν ισχύει ότι το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει, τότε για την ευθύνη για τα χάλια μας πρέπει να μοιράζονται πολιτικοί και συνδικαλιστές. Γεγονός βέβαια είναι ότι τα σημερινά χάλια μπορεί να επιδεινώθηκαν κατά την απαράδεκτη για την εκπαίδευση διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σε κάθε περίπτωση όμως προϋπήρχαν.
Εδώ μπαίνει κατά τη γνώμη μου και η κοινωνική διάσταση ή αν θέλετε και η κοινωνική ευθύνη, αφού ναι μεν το πολιτικοσυνδικαλιστικό σύστημα δημιούργησε ένα τέρας, με μαθητές αγράμματους, φοιτητές αστοιχείωτους και «επιστήμονες» σε πολλά εισαγωγικά, η κοινωνία όμως είναι αυτή που αν δεν το υποδαύλιζε, τουλάχιστον το ανέχτηκε. Η κοινωνία είναι αυτή που ονομάζει την πτυχιούχο δασκάλα «κοριτσάκι» που παίρνει τα παιδιά από το σχολείο, τα ταΐζει και τα διαβάζει, η κοινωνία κάνει δεκάδες «μαθήματα» στα παιδιά από το Γυμνάσιο, η κοινωνία «μετέφερε» το Λύκειο τα απογεύματα, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός νέου φρούτου: των πανεπιστημιακών φροντιστηρίων. Βλέπετε, το παιδί που δεν έμαθε να αυτενεργεί μικρό, είναι δύσκολο να μάθει να το κάνει όταν πια έχει μεγαλώσει.
Η κατάσταση είναι δύσκολη και δεν προβλέπεται να βελτιωθεί γρήγορα, το κουβάρι είναι τόσο μπερδεμένο που θα πάρει χρόνο, αν γίνει ποτέ. Η σημερινή κατάσταση με τις οικογένειες να ματώνουν οικονομικά, τα παιδιά να καμώνονται ότι σπουδάζουν, με ανώτατα ιδρύματα να μοιράζουν χαρτιά χωρίς αντίκρισμα συχνά χωρίς καν επαγγελματικά δικαιώματα, μοιραία τελειώνει. Οι οριζόντιες δεξιότητες, η επικοινωνία, οι ξένες γλώσσες, η δυνατότητα λειτουργίας σε ομάδα θα καταλαμβάνουν ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η επιβολή πλαφόν (φημολογείται η βάση) για την είσοδο στα πανεπιστήμια θα είναι η ολοκλήρωση των πρώτων αλλαγών.
Ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης είναι Director of Operations