«Με κεντρικό σύνθημα «κάτω τα χέρια από τα συνδικάτα, όχι στην ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης», η ΑΔΕΔΥ, το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο της Αθήνας καθώς και εργατικά σωματεία, φορείς, οργανώσεις της Αριστεράς και συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου διαδήλωσαν στο πλαίσιο της 24ωρης πανελλαδικής απεργίας που είχαν κηρύξει ως ένδειξη διαμαρτυρίας κατά του νέου αναπτυξιακού πολυνομοσχεδίου». (Απόσπασμα από ρεπορτάζ για τις χθεσινές κινητοποιήσεις).
Η αλήθεια είναι ότι οι απεργίες αυτές, με την εξαίρεση της ΠΝΟ, αφορούν καθαρά τον δημόσιο της οικονομίας τομέα, αυτόν που κατ’ αναλογία επλήγει από την οικονομική κρίση λιγότερο. Σημαντικότερο πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων, το γεγονός ότι μπορεί τα εισοδήματα να μειώθηκαν, παρόλα αυτά κανένας δεν έχασε τη δουλειά του, κανένας δε δοκίμασε τον πικρό και συχνά αναξιοπρεπή δρόμο της ανεργίας.
Το να αποταθεί κάποιος στους οργανωτές αυτών των κινητοποιήσεων, στους συνδικαλιστές, ζητώντας τους να σεβαστούν αυτούς τους οποίους θίγονται από τις κινητοποιήσεις τους, τους εργαζόμενους και κυρίως τους ανέργους, είναι σα να ζητάς από τον… διάβολο να δροσίσει την κόλαση! Δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ.
Θα ήθελα όμως να απευθυνθώ σε κάποια νέα παιδιά που είδα, προφανώς εκπροσώπους κομματικών νεολαιών ζητώντας τους να σκεφτούν το μέλλον τους με όρους ρεαλιστικούς, όχι ξεχνώντας τα όσα οι κομματικά πρεσβύτεροι τους συμβουλεύουν (ότι θα βολευτούν στο κράτος), αλλά σκεπτόμενοι ότι κάτι τέτοιο πιθανόν δε θα συμβεί. Να μπουν στη λογική να σκεφτούν και άλλους, δημιουργικότερους επαγγελματικούς δρόμους να πορευτούν στη ζωή τους. Πράγματι, πολλοί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει αλλά η ευκαιρία που μας έχει δοθεί, το παράθυρο αισιοδοξίας που η κυβερνητική αλλαγή έφερε δεν θα είναι ανοιχτό για καιρό. Τα σύννεφα στον παγκόσμιο ορίζοντα αρχίζουν να πυκνώνουν και μπορεί να είμαστε σίγουροι ότι για χώρες όπως η Ελλάδα η μπόρα θα είναι δυνατότερη. Για να αντέξουμε, για να μη γυρίσουμε στα περί χρεοκοπίας, πρέπει να αλλάξουμε και για να αλλάξουμε πρέπει να σκεφτούμε διαφορετικά από το σημερινό δίπολο καλού – κακού, από τις «κακές» έννοιες επιχείρηση, πλούτος, κέρδος και τις «καλές» δημόσιο, κεκτημένα, αντίδραση.
Τα νέα παιδιά για να έχουν μέλλον ή για να το θέσω ρεαλιστικότερα, για να έχουμε όλοι μέλλον θα πρέπει να μπορούν να βρουν δουλειές «κανονικές», δηλαδή πλήρους απασχόλησης και καλοπληρωμένες. Αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο αν γίνουν νέες, μεγάλες επενδύσεις οι οποίες με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν τις ποθητές θέσεις εργασίας για τις εκατοντάδες χιλιάδες νέων ανθρώπων που είτε υποαπασχολούνται σε δουλειές του ποδαριού και ψάχνονται να μεταναστεύσουν, είτε έχουν μεταναστεύσει ήδη. Άλλωστε, τίποτα από όσα προσπαθούμε να κάνουμε τώρα, να μεταρρυθμίσουμε, στη χώρα μας δεν είναι εντελώς νέο: όλα έχουν από δεκαετίες εφαρμοστεί στις χώρες που αν τα παιδιά μας δεν βρουν δουλειά εδώ, θα μεταναστεύσουν…
- Ο Κώστας Ν. Πολυχρονάκης είναι Director of Operations
