Την ώρα που σιγά σιγά αντιλαμβανόμαστε πως τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι τα οικονομικά, πως το προσφυγικό – μεταναστευτικό δεν είναι αρρώστια – περαστικό κρυωματάκι μα σοβαρή πληγή που απειλεί να μετατραπεί σε γάγγραινα, μερικά παιδιά, μαθήτριες λυκείου φρόντισαν να ανάψουν «φωτιά» στην ελληνική κοινωνία.
Σε μία τουλάχιστον αμφιλεγόμενη «παράσταση», αλλάζουν τον σταθερό βηματισμό της παρέλασης σε χορευτικές φιγούρες, ενώ λίγη ώρα αργότερα ανάρτησαν ένα μάλλον ασυνάρτητο κείμενο, κείμενο κατά πολλούς πηγή υπερηφάνειας για τη ζωντανή νεολαία της πατρίδας μας, ενδεικτικό της κοινωνικής κατάπτωσης και απόδειξη του ότι τελικά η κρίση δεν ήταν απλά οικονομική κατ’ άλλους.
Αλήθεια είναι ότι οι παρελάσεις έχουν κακοπάθει στη χώρα μας, καθώς αποτελούν εύκολη και με μεγάλο κοινό θεατρική σκηνή για όποιον θέλει να επιδείξει την απείθεια του σε ότι τυπικό, μιλιταριστικό και τελικά εθνικό αντιπροσωπεύουν από τη μια αυτοί που παρελαύνουν και οι «επίσημοι» από την άλλη. Η συζήτηση για τη χρησιμότητα των παρελάσεων στη σύγχρονη εποχή είναι ένα πράγμα, η επίδειξη γαϊδουρινής συμπεριφοράς και κατεδάφισης κάθε έννοιας σεβασμού είναι άλλο. Κι αν η συμπεριφορά των παιδιών μπορεί σε ένα σημείο να κατανοηθεί, αυτή των μεγάλων, δυνητικά των γονιών τους είναι ανεξήγητη. Θα μπορούσα να την παραλληλίσω μόνο με αυτή των γονέων που για να φανούν «προοδευτικοί» όχι μόνο επέτρεπαν, μα προέτρεπαν τα βλαστάρια τους να κλείνουν τα σχολεία με καταλήψεις…
Σας έχω παλαιότερα περιγράψει μια εικόνα που έδειχνε στο πρώτο μισό μια οικογένεια να παίρνει βαθμούς στο σχολείο του παιδιού. Οι βαθμοί είναι χάλια και οι γονείς εξοργισμένοι ρωτούν το παιδί «τι βαθμοί είναι αυτοί», ενώ η δασκάλα σοβαρή διατηρούσε τα κύρος της. Στο δεύτερο μισό η σκηνή επαναλαμβάνεται, μόνο που αυτή τη φορά οι εξαγριωμένοι γονείς ρωτούν την έντρομη δασκάλα, ενώ το παιδί απολαμβάνει τη σκηνή. Η λεζάντα της εικόνας είναι Παιδεία 1969 – 2009…
Θα πει κάποιος μα τι να κάνουμε, βιβλίο οδηγιών για γονείς δεν υπάρχει, κανένας δεν μπορεί να σε βεβαιώσει για το λάθος ή το σωστό. Από την άλλη, ακούμε συνεχώς ότι πρέπει να είμαστε φίλοι με τα παιδιά μας, να τα ακούμε, να παίζουμε μαζί τους. Όλα αυτά είναι σωστά. Σωστά με μία ή καλύτερα με δύο διευκρινήσεις: Πρώτα πως δεν πρέπει να ξεχνάμε το ρόλο μας, που είναι η καθοδήγηση των παιδιών μας. Ας μην ξεχνάμε πως αν δεν το κάνουμε εμείς κάποιος άλλος θα το κάνει…
Δεύτερον πως οι βασικές αρχές που πρέπει να διδάσκουμε στα παιδιά, σεβασμός, ανοχή, αλληλοβοήθεια είναι οικουμενικές, χωρίς αυτές ο κόσμος που τα οδηγούμε θα είναι χειρότερος. Τελικά αν είναι να επιλέξουμε ας έχουμε κατά νου πως τα παιδιά μας περισσότερο από φίλους μας χρειάζονται γονείς. Είναι δύσκολο, μα ποιος είπε πως η ζωή είναι εύκολη;
Ο Κώστας Ν.Πολυχρονάκης είναι Director of Operations