Αν κάτι μας έλλειψε στον καιρό της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους «και θυμώντας τους να κλαις» ΑΝΕΛ, αυτό δεν ήταν άλλο από τις κάθε λογής διαμαρτυρίες.
Πέρα από τα «καλόπαιδα» της ευρύτερης των Εξαρχείων περιοχής που η χάρη τους έφτασε μέχρι το Σύνταγμα και την Ερμού, τίποτε δε σκίαζε την καθημερνή λιακάδα της διάθεσης μας.
Όλα δούλευαν σαν καλοκουρδισμένα ελβετικά ρολόγια, σχολειά, νοσοκομεία, μετρό, λεωφορεία τα πάντα. Για τους αγνωστικιστές, πιο ξεκάθαρη απόδειξη από την απουσία κάθε διαμαρτυρίας από τους πάντα ευαίσθητους συνδικαλιστές των παραπάνω φορέων, δεν υπάρχει. Πόσο μάλλον απεργιακής κινητοποίησης.
Κάτι συνέβη (μάλλον οι εκλογές δεν είμαι σίγουρος) και τα πράγματα άλλαξαν. Εδώ και καιρό οι διαμαρτυρίες που ακούγονται από τους «δημόσιο αγαθό» συνδικαλιστές γίνονται ολοένα και δυνατότερες μέχρι που το απεργιακό δελτίο αρχίζει να γεμίζει, είτε με απεργίες, είτε με αναγγελίες τους. Στην πολιτεία μας είδαμε και το νοσοκομείο να κλείνει, όχι με αβάσιμους λόγους, όχι, μα με λόγους που αν και ήταν γνωστοί εδώ και καιρό, τώρα μονάχα προκαλούν τέτοιες αντιδράσεις.
Εδώ θα πρέπει να διαχωρίσουμε εργαζόμενους διάφορων κλάδων οι οποίοι δικαίως ή προκλητικώς διαμαρτύρονται διεκδικώντας, καλύτερες συνθήκες εργασίας, υψηλότερες αποδοχές ή και συνέχιση της εργασίας τους ασχέτως από τη χρησιμότητα της ή όχι. Αυτό που θέλω να πω είναι πως όταν χρήσιμοι και… όχι και τόσο μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, οι πρώτοι εκ των πραγμάτων αδικούνται. Κάτι που δεν έχει γίνει και τόσο αντιληπτό.
Οι πονηροί θα μιλήσουν για τον περίφημο κοινωνικό αυτοματισμό, λες και μοναδική λύση στα προβλήματα μας είναι να αρχίσουμε ξανά τους εμφύλιους, η μια κοινωνική ομάδα εναντίων της άλλης, οι εργαζόμενοι στον ένα τομέα να επιτίθενται στους άλλους. Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι πονηροί, αλλά η κατανόηση που έστω και αργά γίνεται από τους πολίτες, ότι δηλαδή το κράτος δεν έχει δικά του λεφτά, αλλά μόνο αυτά που εμείς με τους φόρους μας του δίνουμε.
Εργαζόμενοι στα νοσοκομεία τα κλείνουν διαμαρτυρόμενοι, εκπαιδευτικοί κραυγάζουν που φτάνουν Χριστούγεννα με ελλείψεις καθηγητών, εργαζόμενοι στη ΔΕΗ απεργούν για τα… κεκτημένα, αυτοί του Μετρό κάνουν στάσεις εργασίας γιατί λέει δικαιούνται έξι ακόμα μισθούς και πόσοι ακόμα και πόσοι ακόμα…
Την ίδια ώρα έχουμε ομαδικώς πάθει παράκρουση από τους φόρους της προηγούμενης περιόδου που από ένα σημείο και μετά απλά λειτουργούσαν σαν κίνητρο (και δικαιολόγηση) απόκρυψης εισοδημάτων και επικροτούμε τις κυβερνητικές αποφάσεις για μείωση τους σαν μοναδική λύση «λαδώματος» των γραναζιών της σκουριασμένης μας οικονομίας. Αν λοιπόν η κυβέρνηση (όχι αυτή, η όποια κυβέρνηση) θελήσει να ικανοποιήσει όχι το σύνολο, μα μέρος των αιτημάτων το μόνο που θα μπορούσα να κάνει θα ήταν να… αυξήσει τους φόρους. Τα περί «διαφύλαξης», «δημόσιας», «δωρεάν», «για όλους» κτλ ας τα ακούμε με κάποια επιφύλαξη, γνωρίζοντας πια τι κρύβουν…