Το γεγονός ότι όλοι συμφωνούμε πως στην εκπαίδευση της χώρας πέφτει το βάρος της κοινωνικής και οικονομικής ανόρθωσης και ταυτόχρονα όλοι διαφωνούμε για το πώς θα γίνει αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί σαν ελληνικό παράδοξο.
Στην χώρα της παραδοξολογία όμως απλά το λέμε «παράδοση», «κεκτημένο», ακόμη και… «κανονικότητα».
Ανεξάρτητα από το πώς θα γίνει λοιπόν, όλοι περιμένουμε από την εκπαίδευση να δώσει μορφωμένους πολίτες ώστε να μπορούν να σκεφτούν και να διακρίνουν ανάμεσα στο καλό και στο κακό, ειδικευμένους εργαζόμενους με δεξιότητες κατάλληλες για την αγορά εργασίας, επιστήμονες όχι σε ειδικότητες ανεργίας μα σε ειδικότητες αιχμής και φυσικά ερευνητές που θα «σπρώξουν» την επιστήμη ένα βήμα παρακάτω.
Ζούμε μια μεταβατική περίοδο, αυτό είναι σαφές. Από τη μια έχουμε ανθρώπους με όρεξη και μεράκι, κοσμοπολίτες που δεν φοβούνται, αντίθετα επιδιώκουν την αξιολόγηση, τον ανταγωνισμό, τη σύγκριση με ιδρύματα του εσωτερικού ή του εξωτερικού.
Ανθρώπους που με πείσμα, κουράγια και δύναμη δίνουν μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους μάχες ενάντια σε παρωχημένες αντιλήψεις και διαδικασίες, σπρώχνοντας για να ξεκολλήσουν σκουριασμένα μυαλά, να δημιουργήσουν ομάδες εργασίας που θα κρατήσουν τα πιο φωτισμένα νεανικά μας μυαλά μακριά από τις σειρήνες του εξωτερικού, στην πατρίδα. Από την άλλη έχουμε τις δυνάμεις της αδράνειας, αυτούς που ούτε γνωρίζουν ούτε θέλουν να μάθουν πως πραγματικά «γυρίζει» ο κόσμος.
Ανθρώπους σε θέσεις ευθύνης, που κρατούν πόστα κρίσιμα και πεισματικά αντιδρούν σε ότι τους παρουσιάζεται, αν δεν περιγράφεται επακριβώς στα γραφειοκρατικά τους καθήκοντα. Ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει να «καεί ο ντουνιάς», αρκεί οι ίδιοι να μην χάσουν τη βολή τους.
Συναντούμε δυστυχώς και νέα παιδιά μα με μυαλά γερασμένα, που δεν θέλουν να μάθουν, να ψαχτούν, να παιδευτούν. Το μόνο που ζητούν είναι η δυνατότητα να κάνουν ότι θέλουν, ακόμα κι αν αυτό είναι εις βάρος των άλλων, ακόμη κι αν απειλούν τις ζωές των άλλων. Τα αποτελέσματα της δεύτερης ομάδας τα βλέπουμε στη γενική άρνηση της αξιολόγησης, στα γραφειοκρατικά εμπόδια, στα καλόπαιδα που κατοικοεδρεύουν στα ιδρύματα της Πατησίων.
Υπάρχει όμως και η πρώτη ομάδα, αυτή που μέσα από τις νησίδες αριστείας των ελληνικών πανεπιστημίων ερευνούν, πρωτοπορούν, δημιουργούν. Να σαν ομάδα που ξεπήδησε το2011 από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και κατασκευάζει από το μηδέν «μη επανδρωμένα αεροχήματα», τα γνωστά μας drones.
Η δημιουργία μιας ομάδας μεταπτυχιακών, διδακτορικών και μεταδιδακτορικών φοιτητών δεν ήταν εύκολη υπόθεση, ο καθηγητής τους κ. Κύρος Υάκινθος, διευθυντής του Εργαστηρίου Μηχανικής Ρευστών και Στροβιλομηχανών και καθηγητής στο τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών έπρεπε να δώσει μάχες, καθώς η αρμόδια επιτροπή αρχικά απέρριψε την πρόταση που κατέθεσε κρίνοντάς τη «μη καινοτόμα». Ευτυχώς τα προβλήματα ξεπεράστηκαν και σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, το εργαστήριό έχει καταφέρει να δημιουργήσει τρία μοντέλα drones. Το ένα παραγγελία του ελληνικού στρατού…