Απλοϊκές απόψεις για το μεταναστευτικό δεν μπορούν να υπάρξουν. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενημερωνόμαστε ώστε να μην επιτρέπουμε στους διάφορους επιτηδείους να μας κοροϊδεύουν. Το βέβαιο είναι πως το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό μα ευρωπαϊκό, άρα η λύση δεν μπορεί να δοθεί από την Ελλάδα. Στην Ελλάδα όμως πέφτει το βάρος να δείξει σε όλους πως είναι κράτος και όχι ξέφραγο αμπέλι.
Σαν έθνος που ζήσαμε την υποδούλωση και την προσφυγιά μέχρι το μεδούλι τα αισθήματα συμπαράστασης στους δύστυχους που βρίσκονται στην πόρτα μας είναι απολύτως φυσικά. Φυσική είναι όμως και η τάξη που ορίζει τι μπορούμε και τι δεν μπορούμε, τι αντέχουμε και τι όχι να κάνουμε. Πέρα από τα τρέχοντα, τις καραβιές στο Αιγαίο και τα λεωφορεία στον Έβρο.
Η Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα (το οποίο μπορεί να εξελιχτεί σε ευκαιρία, αλλά αυτό αφορά άλλη στήλη), το οποίο έχει δύο πηγές: τις φρικτές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι σε σχετικά κοντινές μας περιοχές και την ευκολία ενημέρωσης τους για τα Ευρωπαϊκά τεκταινόμενα. Αυτό το τελευταίο αν συνδυαστεί με την ευκολία ταξιδιού με τις Τουρκικές Αερογραμμές έχει σαν αποτέλεσμα αυτό που ζούμε. Ευκολία ενημέρωσης όμως υπάρχει και για τις χώρες υποδοχής, δηλαδή τις Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα. Ήδη από το 2017 κυκλοφορεί ένα διάγραμμα με στοιχεία από την Google και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (μετανάστες), η επεξεργασία των οποίων έγινε από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Ερευνών Pew.
Η πράσινη γραμμή δείχνει το πλήθος (σε χιλιάδες) των αφίξεων στην Ελλάδα, η οποία κορυφώνεται τον Οκτώβριο του 2015 με 212.000 άτομα. Η κόκκινη γραμμή παριστάνει τη σχετική μεταβολή των αραβόφωνων αναζητήσεων με τη λέξη «Ελλάδα» από την Τουρκία και κορυφώνεται τον Αύγουστο του 2015. Η συσχέτιση είναι απόλυτη, αποδεικνύοντας ότι πριν αποφασίσουν οι πρόσφυγες – μετανάστες να έλθουν στην Ελλάδα διερευνούσαν τις συνθήκες που θα αντιμετωπίσουν. Συνειδητά επέλεγαν την Ελλάδα έναντι Ισπανίας και Ιταλίας ακόμα κι αν έπρεπε να διασχίσουν ολόκληρη τη Μεσόγειο για να βρεθούν στην Τουρκία, ακόμα κι αν ζούσαν δίπλα στην Ισπανία, όπως οι Μαροκινοί.
Δυστυχώς ο μοναδικός τρόπος να αποφύγουμε τα μεταναστευτικά κύματα είναι η συνεχής ενημέρωση τους για την αδυναμία διέλευσης προς την Ευρώπη, πως το ταξίδι τελειώνει εδώ. Στη σημερινή εποχή η πρόσβαση στην ενημέρωση είναι απόλυτη. Αν οι ορδές των δυστυχισμένων της υποσαχάριας Αφρικής (μόνο η Νιγηρία έχει 200 εκ άτομα) και των εμπόλεμων περιοχών της Μέσης Ανατολής και της Μεσοποταμίας μαθαίνουν πως η πρόσβαση στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας είναι εφικτή, κινδυνεύουμε να μας «πνίξουν». Μοναδική μας ευκαιρία είναι η ενημέρωση τους πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Η αφύπνιση και επιτέλους (!) ανάμιξη της Ευρώπης ίσως να αποτελεί το τέλος της αρχής του μεταναστευτικού
