Μια φορά κι ένα καιρό ένας φτωχός χωρικός αδυνατώντας να βρει λύση στη στενότητα της οικογενειακής του στέγης αποφάσισε να απευθυνθεί στον σοφό του χωριού, τον Χότζα. Αφού του εξέθεσε την κατάσταση με τα πολλά παιδιά στο ένα και μοναδικό δωμάτιο που αποτελούσε το σπιτικό της οικογένειας του, περίμενε τον Χότζα να του δώσει τη λύση που τόσο χρειάζονταν. Η απάντηση δεν ήταν αυτή που περίμενε. Να βάλεις στο σπίτι και τις κατσίκες σου του είπε και ο φτωχός χωρικός υπάκουσε. Τα πράγματα δυσκόλεψαν και ο χωρικός περίλυπος επέστρεψε. Ούτε αυτή τη φορά η απάντηση του Χότζα ήταν η αναμενόμενη. Να βάλεις και τον γάιδαρο μέσα, τον διέταξε. Μ’ αυτά και μ’ αυτά το σπίτι του χωρικού γέμισε ασφυκτικά ώσπου σε μια αναλαμπή ο σοφός Χότζας άλλαξε τροπάρι. Να βγάλεις τα ζώα από το σπίτι, διέταξε και ο χωρικός της ιστορίας μας το έκανε αμέσως. Επέστρεψε στον Χότζα περιχαρής αυτή τη φορά να τον ευχαριστήσει για το πόσο ευρύχωρο έγινε το σπίτι του…
Παραφράζοντας την γνωστή και πάντα επίκαιρη ιστοριούλα αυτή θα μπορούσαμε βάσιμα να υποθέσουμε πως μόλις ο εφιάλτης του κορονοϊού τελειώσει η οικονομική στενότητα θα μας φαίνεται παράδεισος. Υπάρχουν όμως και κάποιες διαπιστώσεις που καλό είναι να γίνονται όχι για κάτι άλλο από το να μας χρησιμεύσουν σαν οδηγός για τα μελλούμενα.
Η πρώτη διαπίστωση έχει να κάνει με την ανταπόκριση του κράτους, καθώς βλέπουμε ότι η έγκαιρη λήψη των μέτρων έχει περιορίσει αρκετά τη διάδοση του ιού. Τώρα αντιλαμβανόμαστε ότι η απόφαση της ματαίωσης των καρναβαλικών εκδηλώσεων για παράδειγμα, ήταν η ενδεδειγμένη.
Η δεύτερη διαπίστωση έχει να κάνει με τη διαβόητη αδυναμία του Έλληνα να συμμορφώνεται με «τας υποδείξεις». Για μία ακόμα φορά το «αυτά στην Ελλάδα δεν γίνονται» διαψεύδεται.
Τρίτη και σοβαρότερη διαπίστωση των ημερών γενικά, όχι μόνο στο θέμα της πανδημίας είναι ότι το τεράστιο κράτος μας αποδεικνύεται ανεπαρκές εκεί ακριβώς που υπάρχουν οι μεγαλύτερες ανάγκες, με φωτεινή εξαίρεση τους ενστόλους.
Πρώτο παράδειγμα η εκπαίδευση. Έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο να κλείσουν τα σχολεία να αντιληφθούμε τη σημασία των υποδομών στα σχολειά μας και στην εκπαίδευση στις ψηφιακές δεξιότητες των εκπαιδευτικών μας. Δεύτερο παράδειγμα ο τομέας της υγείας. Με ξεπερασμένα οργανογράμματα και κυρίως άχρηστες και επιβαρυντικές διαδικασίες ο δημόσιος τομέας συντηρεί χιλιάδες προσωπικού που όχι μόνο δεν βελτιώνει, αλλά μετατρέπει τις υπηρεσίες του κράτους σε μαρτύριο για τους πολίτες που υποτίθεται το πληρώνουν να τους… υπηρετεί.
Αν η προσέγγιση μας ήταν διαφορετική θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε τον ίδιο αριθμό υπαλλήλων, τοποθετώντας τους όμως στους τομείς που πραγματικά χρειάζονται. Έτσι, με το ίδιο κόστος θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερες ποσοτικά και ποιοτικά υπηρεσίες υγείας και κυρίως εκπαίδευσης.
