Σε μία επίσκεψη στην Ινδία του Τζων Μέυναρντ Κέυνς οι υπεύθυνοι τον οδήγησαν σε ένα τεράστιο εργοτάξιο όπου αντί για μηχανήματα, έσκαβαν εκατοντάδες εργάτες. Βλέπετε κύριε καθηγητά, του είπαν περιχαρείς, βρήκαμε τον τρόπο να μειώσουμε την ανεργία. Η απάντηση του επιδραστικότερου ίσως οικονομολόγου του περασμένου αιώνα υπήρξε μνημείο βρετανικού φλέγματος: Ε’ τότε πάρτε τους τις αξίνες και δώστε τους κουτάλια!
Ο Κέυνς, έμεινε στην ιστορία για τη διδαχή του σχετικά με τον ρόλο του κράτους σε καιρούς κρίσης, καθώς ζητά αύξηση των ελλειμμάτων στις κρίσεις, τα οποία χρηματοδοτούνται από πλεονάσματα στις καλύτερες εποχές. Αν βέβαια το καλοσκεφτούμε, τι διαφορετικό μας είπε με τον μύθο του Τζίτζικα και του Μέρμηγκα ο παππούς ο Αίσωπος πριν μερικές χιλιάδες χρόνια…
Έκρινα σκόπιμο τον πρόλογο, καθώς στην τούρλα της δυστυχίας μας βρήκε ευκαιρία κάθε πικραμένος να μας εξηγήσει την «ιδεολογία της πανδημίας», πως δηλαδή αφορά την ανώτερη ή την κατώτερη κοινωνική ομάδα, τους δεξιούς ή τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τους πλούσιους, τους αναρχοαυτόνομους. Επειδή όλα τα ‘χαμε, οι ιδεολογικές αρλούμπες μας λείπανε, καλό είναι κάποια πράγματα να τα ξεκαθαρίσουμε.
Πρώτα απ’ όλα υπάρχει θέμα ηγεσίας. Ο κρατικός μηχανισμός είναι αυτός που είναι, η ηγεσία είναι που τον καθοδηγεί. Όπως σε κάθε οργανισμό συνυπάρχουν οι πάντες, οι εργατικοί με τους λουφατζήδες, οι άξιοι με τους άχρηστους, οι τίμιοι με τα λαμόγια. Η ηγεσία αυτά οφείλει να τα γνωρίζει και να τα αντιμετωπίζει. Έπειτα είναι και θέμα ιεραρχίας. Για να λειτουργήσει ένας οργανισμός, ακόμα και στο κύτταρο της κοινωνίας, την οικογένεια, πρέπει να υπάρχουν καθορισμένες αρμοδιότητες, ποιος κάνει τι και φυσικά ποιος έχει την ευθύνη για τι. Αν λείπει αυτό, συνήθως κάποιος με λιγότερο ισχυρή προσωπικότητα ή μεγαλύτερο αίσθημα αυτοθυσίας, καταλήγει να την «πληρώνει», κάτι που ποτέ δεν λειτουργεί επωφελώς για τον οργανισμό. Στη μεταπολιτευτική σοσιαλίζουσα Ελλάδα ισοπεδώσαμε την ιεραρχία και καταργήσαμε την ηγεσία. Χειρότερο όλων ισοπεδώσαμε τις αμοιβές, στερώντας το μεγαλύτερο κίνητρο για καλύτερη απόδοση. Αποτέλεσμα, το ελληνικό κράτος απαρτίζεται από μυριάδες κακοπληρωμένους ανευθυνουπεύθυνους που συμπεριφέρονται στους πολίτες λες και θέλουν να τους εκδικηθούν. Υπάρχουν βέβαια και οι τυχεροί των ΔΕΚΟ, που όταν τους συμφέρει είναι δημόσιοι υπάλληλοι και όταν όχι ιδιωτικοί. Μάλλον βέβαια θεωρούν εμάς ιδιώτες…
Η πανδημία φανέρωσε δύο πράγματα: πρώτον τη χρησιμότητα του κράτους και δεύτερον, την ανάγκη για στήσιμο των υπηρεσιών από την αρχή. Το μεταπολιτευτικό γιουρούσι των κομμάτων στο κράτος μας φόρτωσε με χιλιάδες άχρηστους υπαλλήλους οι οποίοι «τρούπωναν» σαν κλητήρες και έπιαναν «πόστα». Ακόμα και σήμερα η φάμπρικα συνεχίζεται με συμβάσεις εξάμηνες, οκτάμηνες κτλ. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Η ανταμοιβή των σκληρά εργαζόμενων του Εθνικού Συστήματος Υγείας με μισό μισθό είναι μια καλή αρχή. Πρέπει να συνεχιστεί.
