«Η λογική λέει πως όταν αποσυναρμολογείς κάτι ξεκινάς την επανασυναρμολόγηση με τον αντίθετο ακριβώς τρόπο.
Αναλογικά, στο θέμα του lockdown η επανεκκίνηση της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας θα έπρεπε να ξεκινήσει από τα καταστήματα (που έκλεισαν τελευταία) και να ολοκληρωθεί με τα σχολεία (που έκλεισαν πρώτα). Αυτά θεωρητικά καθώς τα πρακτικά θέματα που υπεισέρχονται μετατρέπουν τη θεωρία σε απλά λόγια. Όλα θα εξαρτηθούν από το μίγμα υγειονομικών όρων που θα επιβληθούν, από το αν είναι αρκετά αυστηροί ώστε να καθησυχάζουν τον πληθυσμό, αλλά τόσο και μόνο τόσο ώστε να μπορούν να εφαρμοστούν» (Κ.Ε. 29/4/2020).
Τώρα λοιπόν που ήρθε η ώρα να ανοίξουν τα σχολεία εμφανίζονται οι πρώτες παθογένειες που μονίμως εμφανίζει η ελληνική διοίκηση ταλαιπωρώντας ή σωστότερα «βασανίζοντας» τους πολίτες που υποτίθεται ότι υπηρετεί. Οι εντολές που κατά ριπάς φεύγουν από το της Παιδείας Υπουργείο έχουν φέρει σε απόγνωση τους εκπαιδευτικούς που αισθάνονται ότι πρέπει να μεταβληθούν και σε επιστάτες, εργοδηγούς, νοσοκόμους, ακόμα και γιατρούς. Φυσικά δεν αναφέρομαι στους καρεκλοκένταυρους συνδικαλιστές που για κάθε λύση ανακαλύπτουν τρία προβλήματα, αλλά στους μάχιμους και φιλοπρόοδους εκπαιδευτικούς που πραγματικό και όχι προσχηματικό σκοπό έχουν, να φανούν χρήσιμοι στους μαθητές τους.
Αυτό που σε γενικές γραμμές βλέπουμε να συμβαίνει είναι ότι οι κατευθύνσεις του υπουργείου ακολουθούν πιστά την πάγια και διακομματική νομοθετική πρακτική του νεοελληνικού κράτους: νομοθετούμε κι έτσι κι αλλιώς και βλέπουμε… Αντί για σαφείς, ξεκάθαρες και απλές εντολές που θα εφαρμόζονται με βάση τις ανάγκες αλλά κυρίως τις δυνατότητες κάθε σχολείου και φυσικά θα βασίζονται στη λογική εφαρμογή από όλους, το υπουργείο με λεπτομερείς οδηγίες που προσπαθούν να καλύψουν και να απαντήσουν κάθε δυνατή περίπτωση, απλά αναπαραγάγουν τον ανευθυνοϋπεύθυνο τρόπο διοίκησης. Τόσο, μα τόσο ελληνικό…
Από τη στιγμή που τα παιδιά επιστρέφουν στα σχολειά από διαφορετικές αφετηρίες (άλλα έκαναν κανονικά Εξ Αποστάσεως μαθήματα, κάποια λιγότερο και κάποια καθόλου), μα κυρίως αφού δεν θα παίρνουν απουσίες με μια απλή δήλωση του γονέα είναι σαφές ότι δεν πρόκειται για μία προσπάθεια έστω ολοκλήρωσης της ύλης, μα για αλίευση δεδομένων ενόψει του δεύτερου κύματος του ιού το φθινόπωρο. Αυτό το τόσο λογικό, τι λογικό, η δοκιμαστική επαναλειτουργία δεν αφορά μόνο τα ελληνικά σχολειά μα την οικουμένη ολόκληρη, καταφέραμε να το μετατρέψουμε σε ισορροπία του τρόμου μεταξύ οικογενειών και εκπαιδευτικών με μπαλάκι τους μαθητές.
Οι κοινωνικές μας συνήθειες θα αλλάξουν δεν γίνεται διαφορετικά. Θα αλλάξουν όμως μόνο με τη συνειδητοποίηση του συνόλου, όχι με τη μετάθεση των ευθυνών από τον έναν στον άλλον. Τα σχολεία πρέπει να ανοίξουν, είναι σαφές. Τα παιδιά θα παίξουν, θα μιλήσουν, θα αλληλεπιδράσουν χωρίς κανένας να μπορεί να τα ελέγξει, είναι βέβαιο. Στο τέλος, τέλος, ας μην ξεχνάμε πως η προσπάθεια για απόλυτη ασφάλεια μοιραία γεννά ανασφάλεια.