«Στα δικά μας τώρα, φαίνεται πως οι εποχές που το Ρέθεμνος λαμβάνονταν υπόψη από τις πρυτανικές αρχές φαίνεται πως αποτελούν παρελθόν.
Η νέα σύγκλητος του Πανεπιστημίου Κρήτης, ή για να ακριβολογούμε ο νέος πρύτανης φαίνεται πως έχει άλλες ιδέες, ιδέες που διαγράφουν μονοκονδυλιά την εργασία των προηγούμενων ετών. Χωρίς, όπως δυστυχώς δικαιούται, να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, «εσυσκέφτει» μετά του εαυτού του, ίσως και λοιπών αγνώστων «φίλων» και «ειδικών», αποφάσισε να αφαιρέσει τις αρμοδιότητες των έργων (υποδομών) που προγραμματίζονται από τον αντιπρύτανη υποδομών(!) και να συνεχίσει τις εργασίες του αμφιθέατρου από εκεί που έμειναν, μόλις πριν από… 22 χρόνια.» (Κ.Ε. 22/1/2021).
Δύσκολα προβλέπονται τα επόμενα χρόνια για τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα καθώς η μείωση του φοιτητικού πληθυσμού, (δημογραφικό, οικογενειακή αδυναμία, ανύπαρκτη αποκατάσταση), θα είναι μεγάλη. Το πόσο μεγάλη θα δούμε, σε κάθε περίπτωση όμως η μείωση των φοιτητών σε συνδυασμό με την αξιολόγηση της χρηματοδότησης των ιδρυμάτων φέρνει αλλαγές τέτοιες που σήμερα δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε. Αντί γι αυτά, η τελευταία σύνοδος των πρυτάνεων ανέδειξε ένα παράδοξο: η ικανοποίηση των αιτημάτων να φέρει γκρίνια. Ποιο ήταν το βασικό πάγιο αίτημα των πανεπιστημίων; Η μείωση του αριθμού των φοιτητών. Για τι γκρίνιαζαν οι σεβάσμιοι πρυτάνεις για τη σχεδιαζόμενη βάση εισαγωγής στα πανεπιστήμια; Ότι θα έχουν λιγότερους φοιτητές…
Από σεβασμό στο θεσμό δεν θα αναφέρουμε το άλλο «μεγάλο» τους θέμα, την προστασία της ελευθερίας του ακαδημαϊκού λόγου, που όλοι υποστηρίζουν θερμά, με τα «ναι μεν αλλά» όμως δείχνουν να προτιμούν το σημερινό καθεστώς που επιτρέπει για παράδειγμα σε δέκα λεβέντες με ρόπαλα να διαλύουν ότι τους φαίνεται «φασιστικό»…
Ίσως το χειρότερο όλων είναι η μυστικοπάθεια, μια θα λέγαμε υπεροψία του αφρού της κοινωνίας, των δασκάλων των δασκάλων, ότι κοιτάτε να δείτε, εμείς ξέρουμε καλύτερα, ακούτε τι σας λέμε και μην αυθαδιάζετε… Η αλήθεια είναι πως για πολλά χρόνια η τακτική αυτή απέδιδε, το «κόλπο» έπιανε. Βοηθούσε βέβαια και το ότι το πτυχίο, το κάθε πτυχίο που έδιναν τα ελληνικά πανεπιστήμια είχε αντίκρισμα. Αυτό, η απαξίωση του πτυχίου είναι που αποκαθήλωσε τους πανεπιστημιακούς από το βάθρο που τους είχε ανεβάσει η ελληνική κοινωνία, η οποία πλέον ζητά λογαριασμό.
Ένα παραπάνω από τους ντόπιους, τους Κρητικούς δασκάλους που μάλλον υποτιμούν τη νοημοσύνη μας με συνεντεύξεις που μασκαρεύουν την απαξιωτική αφαίρεση αρμοδιοτήτων σε «συλλογικό έλεγχο» ή όπως γουστόζικα ειπώθηκε, «σε μοίρασμα της δόξας». Με τις θεωρητικές σχολές παγκοσμίως σε υστέρηση, είναι σαφές ότι το μέλλον των σχολών της πολιτείας μας είναι κάθε άλλο παρά ευοίωνο. Ένας σύγχρονος χώρος εκδηλώσεων, από επιστημονικά συνέδρια, μέχρι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις είναι ένα μεγάλο εφόδιο, μια ακτίνα φωτός. Από τον πρύτανη και τη σύγκλητο του Πανεπιστημίου της Κρήτης, το Ρέθεμνος περιμένει να ακούσει το σκεπτικό, όχι της επόμενης μέρας, μα του μέλλοντος…