Του Κωνσταντίνου Συλιγάρδου
Δύσκολος τίτλος που χαρακτηρίζει ίσως ένα κάπως συντηρητικό αρθρογράφο θα μπορούσε να πει μέρος των αναγνωστών μας.
Κι όμως …
Με αφορμή τα τελευταία ποινικά περιστατικά,επιτρέψτε μου μερικές παρατηρήσεις που τείνουν από μέρους μου να χαρακτηριστούν επαναλαμβανόμενες αφού δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι σε αυτά.
Απλές,κατανοητές και ανθρώπινες.
Γιατί όλο αυτό που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες από την υπόθεση Λιγνάδη,τους λοιπούς “αρτίστες” και το κίνημα Me too μέχρι τη δολοφονία της Γαρυφαλιάς στην Φολέγανδρο, φαίνεται η κοινωνία να “ξερνάει” όλα όσα όλοι εμείς σπείραμε τα τελευταία χρόνια ως ανέμους για να θερίσουμε αυτές τις θύελλες σήμερα.
Γιατί υπάρχει και συνενοχή και συνέργια,και συγκάλυψη μέσω της αδιαφορίας, του ωχαδερφισμού, και φυσικά της Ομερτά που καλύπτει ως ένα άριστο πέπλο σκότους, τα καμώματα μας.
Θα θυμάστε βέβαια την φράση
” όταν κλείνει μια πόρτα κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει πίσω από αυτή ” ή το “όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος”
Κι όμως.
Και ξέραμε, και κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε γιατί οι προτεραιότητες μας ήταν άλλες…και φυσικά, τι μας νοιάζει εμάς για το αν καίγεται το σπίτι του γείτονα.
Ε; Έτσι δεν είναι;
Όμως η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να παραχθεί ο οχετός αυτός, που δεν ξεπλένεται με τίποτα από τις αθώες μας συνειδήσεις, και την καθυστερημένη και αγανακτισμένη υποτίθεται κραυγή μας.
Γιατί πολύ απλά, για να συμβεί ένα ατύχημα στο Πανεπιστήμιο,το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να αναζητήσουμε τις αιτίες του, στο νηπιαγωγείο…
Έτσι γίνεται πάντα.
Δεν ξυπνάς ένα πρωί και κάνεις το κακό.
Όχι βέβαια για να κάνεις το τέλειο έγκλημα, αλλά για να δείξεις και να αποδείξεις ως μέλος μιας κοινωνίας τον απόπατο στον οποίο έχεις φτάσει και εσύ και η ίδια η κοινωνία!
Για κάθε ένα από αυτά τα εγκλήματα, υπάρχει προϊστορία και προεργασία, τόσο επιμελής που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι θα υπάρξει αστοχία, σαν τα κινέζικα ρολόγια ας πούμε που έβαλε η 17Ν και έσκασε στα χέρια του Σάββα Ξηρού η μπόμπα στον Πειραιά, φέρνοντας την αρχή του τέλους για τους τρομοκράτες.
Απεναντίας εδώ έχουμε τα ποιο σύγχρονα και σίγουρα ρολόγια.
Ξέρεις, και πότε θα σκάσουν, και τι θα προκαλέσει η έκρηξη του μηχανισμού.
Κι ας κάνουμε πως όλο αυτό συμβαίνει τυχαία.
Όσο λοιπόν η δημόσια παιδεία θα υπολειτουργεί και θα επιδίδεται στα αλλότρια, όσο η κοινωνία θα σφυρίζει αδιάφορα,με τις οικογένειές να έχουν χάσει τον παραδοσιακό τους ρόλο διότι υποτίθεται “επροόδευσαν”,όσο οι πολιτικοί όλων των κομμάτων θα χτυπούν πλάτες και θα υπερασπίζονται πολλοί από αυτούς τους εγκληματίες,όχι μόνο από τα δικηγορικά τους γραφεία αλλά και έξω από τις φυλακές ή μέσα στο κοινοβούλιο, όσο ο νομοθέτης δεν θα θεσπίζει νόμους που θα έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο για την τιμωρία και τον σωφρονισμό, όσο η δικαιοσύνη θα είναι στα μαύρα της τα χάλια, όσο οι δικαιωματιστές και υποτιθέμενοι ανθρωπιστές ή οι υπερασπιστές της πλέμπας θα ουρλιάζουν για να κάνουν θόρυβο και να αποκομίσουν οφέλη, τόσο θα δολοφονούνται αθώες ψυχές, θα βιάζονται, θα κακοποιούνται, θα εκδίδονται, θα γίνονται κουρέλια στα χέρια αδίστακτων καθαρμάτων που θα έπρεπε να σαπίζουν ακόμα και τα κόκαλα τους στα κελιά.
Την υποκριτική έκπληξη σας δεν καταλαβαίνω…λες και ζείτε σε άλλο πλανήτη όλοι εσείς!
Αλλά βέβαια, όταν γινόταν όλα αυτά μάλλον εσείς διαβάζατε…
Κι ένα ερώτημα για το τέλος.
Ποια κοινωνία θα δώσει την εντολή για κάθαρση;
Αυτή του survivor ή της τραπ μουσικής;
Του master chef ή του GNTM;
Του bachelor μήπως ή καλύτερα του Big Brother και του My style Rock’s
Δεν έχω τίποτα με κανένα από αυτά τα παραπάνω τηλε-προϊόντα ή το είδος μουσικής που προανέφερα παρότι δεν είναι καν μουσική.
Με την αποσύνθεση που έχει επιπλέον συντελεστεί όμως και εξ αιτίας όλων των παραπάνω,μια θλίψη την έχω.