Την άμεση απελευθέρωση των σιδηροδρομικών μεταφορών στην Ευρώπη απαιτεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητώντας τη δημιουργία «ενιαίου σιδηροδρομικού χώρου» με απελευθέρωση της αγοράς, εποπτεία από μία ανεξάρτητη ρυθμιστική αρχή και αυστηρό διαχωρισμό ανάμεσα σε εκείνους που κατέχουν το σιδηροδρομικό δίκτυο και εκείνους που παρέχουν υπηρεσίες ή μεταφορικό έργο μέσω του δικτύου.

Εδώ και δέκα χρόνια ο όμιλος του ΟΣΕ ετοιμάζεται για μερική ιδιωτικοποίηση, η οποία όμως «σκοντάφτει» σε γραφειοκρατικά εμπόδια ή πολιτικές διεργασίες. Και αυτό όταν, σύμφωνα με συντηρητικούς υπολογισμούς, στην περίοδο 1981-2020 εισρέουν στην Ελλάδα πάνω από πέντε δισεκατομμύρια ευρώ για έργα υποδομής στο σιδηροδρομικό δίκτυο, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει καν προχωρήσει η ηλεκτροκίνηση στον βασικό σιδηροδρομικό άξονα Αθήνας- Θεσσαλονίκης.

Πάντως η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που καθυστερεί. Ήδη από το 2001 η Ε.Ε. προσπάθησε να απελευθερώσει τις σιδηροδρομικές μεταφορές ψηφίζοντας το «πρώτο σιδηροδρομικό πακέτο», το οποίο όμως ήταν γεμάτο ασάφειες και «παραθυράκια».

Αποτέλεσμα, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αδιαφορούν ή κωλυσιεργούν και η Κομισιόν έχει ξεκινήσει προδικαστική διαδικασία εναντίον 13 μελών, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας.

Καθυστερήσεις στην εφαρμογή της νομοθεσίας παρατηρούνται ακόμα και στη Γαλλία, ενώ η Γερμανία είναι στην εμπροσθοφυλακή των χωρών που ζητούν άμεση απελευθέρωση των σιδηροδρόμων. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται ευκαιρίες οικονομικής ανάπτυξης και νέες θέσεις εργασίας, υποστηρίζει το Βερολίνο που πιέζει για την άμεση απελευθέρωση των ευρωπαϊκών σιδηροδρόμων.