Εν μέσω χιονοθύελλας και μέσα στην πυκνή ομίχλη προσπαθούσαμε να διακρίνουμε το δρόμο Καπανδριτίου – Καλάμου. Η έντονη χιονόπτωση, η πυκνή ομίγλη σε συνδυασμό με το άσπρο του χιονιού που έχει καλύψει τα πάντα σε κάνουν να έχεις… παραισθήσεις. Σε σημείο που ξαφνικά να ξεπροβάλλει στη μέση του δρόμου ένας Ινδός με το πορτοκαλί σαρίκι και το τιρκουάζ μπουφάν του. Δεν ήταν παραίσθηση…
Ήταν ο Τζινγκ Μπελεάρεμ που γεννήθηκε σε ένα φτωχό χωριό της Ινδίας σε ορεινή περιοχή των Ιμαλαΐων και «ξαφνικά» βρέθηκε να παλεύει με 80 πόντους χιόνι στο Καπανδρίτι μόλις 30 χιλιόμετρα από την Αθήνα.
Τον συναντήσαμε να περπατάει μέσα στον χιονιά στο δρόμο Καπανδριτίου – Καλάμου που λόγω της κακοκαιρίας «Μπάρμπαρα» κυριολεκτικά θύμιζε βουνοκορφή των Ιμαλαΐων.
Πώς βρέθηκε ένας Ινδός στο Καπανδρίτι μέσα στη χιονοθύελλα; Δέχτηκε με χαρά να μας μιλήσει για λίγο και στην web camera του ethnos.gr για να ευχαριστήσει όπως μας είπε τους Έλληνες και την Ελλάδα που του έδωσαν μία δεύτερη ευκαιρία:
«Mε λένε Σταύρο και έχω πατρίδα την Ελλάδα»
«Οι ντόπιοι με λένε Σταύρο γιατί δε μπορούν να προφέρουν το όνομα μου», λέει χαμογελώντας και συνεχίζει: «Μου αρέσει πολύ και έτσι το νέο μου όνομα. Λατρεύω την Ελλάδα. Είναι η πατρίδα μου πλέον. Λατρεύω τους Έλληνες. Συνάντησα δυσκολίες στην αρχή. Έμαθα όμως τη γλώσσα. Με τη δουλειά μου και το χαμόγελο με αποδέχτηκαν και τώρα είμαστε καλά», μας είπε ο Σταύρος.
«Μου θυμίζει το χωριό που γεννήθηκα»
Όπως είπε, λόγω του χιονιά δεν θα κάνει μεροκάματα και θα περιμένει να καλυτερέψουν οι καιρικές συνθήκες. Όπως είπε μεγάλωσε μέσα στα χιόνια και η Ελλάδα του αρέσει γιατί στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου επικρατούν ιδανικές καιρικές συνθήκες: «Γνωρίζω τη ζωή μέσα στο κρύο και στο πολύ χιόνι. Ηταν ένας από τους λόγους που έφυγα και από το μέρος που γεννήθηκα. Και σήμερα ο καιρός μου θυμίζει το χωριό μου. Κρυώνω τώρα. Εμένα μου αρέσει ο ήλιος. Για αυτό λατρεύω την Ελλάδα. Να ξέρετε όμως πως αυτό το χιόνι είναι πολύ καλό για τη γη. Χρειάζεται. Κρατάει νερό η γη για μεγάλο χρονικό διάστημα και έτσι το έδαφος γίνεται εύφορο».
«Εγώ είμαι το αφεντικό»
Όταν τον ρωτήσαμε εάν το… αφεντικό του θα τον πληρώσει για τις ημέρες που χάνει τα μεροκάματα λόγω της κακοκαιρίας, ο Σταύρος γέλασε τρανταχτά και μετά μας είπε με ένα καλοσυνάτο ύφος: «Τα τελευταία χρόνια εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού μου. Μετά από 20 χρόνια μάζεψα ότι οικονομίες είχα και νοίκιασα αυτό το χωράφι και το καλλιεργώ. Έχει και ένα σπιτάκι μέσα και έχω την οικογένεια μου. Καλλιεργούμε μπρόκολο και λάχανο. Είναι πολύ καλής ποιότητας και χωρίς φάρμακα».
28 χρόνια στην Ελλάδα
Όταν ο καιρός το επιτρέπει ο Σταύρος πουλάει τα προϊόντα του στο υπαίθριο μανάβικο που έχει φτιάξει στο ύψος της διασταύρωσης για το Μικροχώρι. Όπως λέει όλοι οι ντόπιοι τον γνωρίζουν και τον έχουν στηρίξει, ενώ πολλές φορές πουλάει την πραμάτεια του στις τοπικές λαϊκές αγορές: «Αγαπώ όλο τον κόσμο. Με έχουν βοηθήσει και εγώ κάνω ότι μπορώ για να ανταποδώσω αυτά που μου έχει προσφέρει η Ελλάδα. Ήρθα εδώ το 1995 και από το 2011 εγκαταστάθηκα εδώ στο Καπανδρίτι. Όσο για την κακοκαιρία μην στεναχωριέστε. Όλες οι εποχές είναι ωραίες και όλα γίνονται και πρέπει να γίνονται για κάποιο λόγο…».