26 Σεπτεμβρίου, 2023 | 14:23

Πόσοι  συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου και έργου έχουν μείνει στην Τοπική Διοίκηση; Πόσοι μόνιμοι; Πάντως πολύ κάτω από τα προβλεπόμενα στους οργανισμούς τους ,πολύ κάτω από τις ανάγκες κάθε Δήμου. Οι Δήμοι σήμερα υπολειτουργούν.

 Δίπλα σε αυτούς διαμορφώνεται ένα τοπίο ευέλικτης, προσωρινής εργασίας χωρίς δικαιώματα, με διάφορες μορφές.

• Οι εργαζόμενοι μέσω των προγραμμάτων «κοινωφελούς εργασίας»

Είναι εργαζόμενοι που δουλεύουν για μόλις πέντε μήνες, αμείβονται μέχρι 490 ευρώ το μήνα αν είναι 25 ετών και πάνω και 427 ευρώ αν είναι κάτω από 25 ετών. Δεν λογαριάζονται, δηλαδή, και εδώ η ειδικότητα, η προϋπηρεσία, η οικογενειακή κατάσταση.

Πολύ συχνά αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα, με την καθυστέρηση των δεδουλευμένων, με τη μη παροχή των αναγκαίων ατομικών μέσων προστασίας, την ανάθεση εργασιών για τις οποίες δεν έχουν προσληφθεί ή την ανάθεση περισσότερων του ενός εργασιακών αντικειμένων. Όταν, δε, αντιδρούν απειλούνται από τις δημοτικές αρχές με απόλυση.

• Συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου με αντίτιμο. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν ένα σταθερό μισθό, αλλά πληρώνονται κυριολεκτικά με το κεφάλι! Απασχολούνται κυρίως στον αθλητισμό και τον πολιτισμό και οι αποδοχές τους εξαρτώνται από το πόσοι δημότες – πελάτες θα ζητήσουν τις υπηρεσίες τους και τι συνδρομές ή δίδακτρα πληρώνουν..
• Στους δήμους υπάρχουν οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου ή έργου για την κάλυψη υπηρεσιών με ανταποδοτικό χαρακτήρα. Δηλαδή, για υπηρεσίες όπου το κόστος το επωμίζεται και πάλι ο λαός.
• Εργαλείο εκμετάλλευσης των νέων είναι οι συμβάσεις μαθητείας. Σπουδαστές από τα ΙΕΚ και τις Επαγγελματικές Σχολές (ΕΠΑΣ) του ΟΑΕΔ απασχολούνται στους δήμους και με το πρόσχημα της μαθητείας αμείβονται πιο χαμηλά από τα κατώτερα μεροκάματα, ενώ δουλεύουν κανονικό ωράριο.

       Οι εργαζόμενοι με αυτή τη μορφή λαμβάνουν το 75% του κατώτατου μισθού.

• Ένας άλλος «δρόμος» για γενικευμένες εργασιακές ανατροπές και παραπέρα ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών είναι οι λεγόμενες Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚΟΙΝΣΕΠ), με τις οποίες οι δημοτικές αρχές συνάπτουν συμβάσεις για την παροχή υπηρεσιών σε πλήθος τομέων.

Οι ΚΟΙΝΣΕΠ αποτελούν όχημα για εύρεση φτηνών εργαζομένων, δίχως δικαιώματα, ανακύκλωση της ανεργίας και αναδιανομή της φτώχειας, διάσπαση των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, διευκολύνουν την είσοδο ιδιωτών σε κρίσιμες υπηρεσίες, ενώ οι δήμοι απαλλάσσονται από τα όποια «βαρίδια» τούς προκαλούν οι απευθείας προσλήψεις (διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής εργασίας, μισθοί, συγκροτημένα δικαιώματα).

Η γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας, το προσωρινό προσωπικό, η ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση υπηρεσιών έχουν αρνητικές συνέπειες και για τον ίδιο το λαό.

Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, πόσο επιζήμιο είναι για τα παιδιά το γεγονός ότι ο παιδαγωγός τους στον παιδικό σταθμό απασχολείται με σύμβαση δύο μηνών και μετά τη λήξη της θα έρθει ένας άλλος στη θέση του. Με ποιο τρόπο μπορεί να αντεπεξέλθει ένας εργαζόμενος σε ένα τόσο σοβαρό έργο, όταν ζει στην ανασφάλεια, ξέροντας ότι σε λιγότερο από 60 μέρες θα απολυθεί και όταν παίρνει ψίχουλα αντί για μισθό;

Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι καθαρίστριες στα σχολεία που αμείβονται ελάχιστα και οι ώρες που απασχολούνται δε φθάνουν για να διασφαλίσουν τους όρους υγιεινής. Επίσης, παιδιά και ενήλικες καλούνται να πληρώσουν δίδακτρα από 60 έως και 150 ευρώ το μήνα σε δημοτικά ωδεία, οι γονείς πληρώνουν τροφεία κ.ά.

΄Ολες οι κυβερνήσεις, μηδέ μιας εξαιρουμένης έφτιαξαν το νομοθετικό πλαίσιο ομηρίας των συμβασιούχων. Σταθμό αποτελεί η συνταγματική αναθεώρηση του 2001 που, μεταξύ άλλων, απαγόρευσε τη μετατροπή συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου.

Από τότε βέβαια ισχυρίζονται, ότι οι σχετικές οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιβάλλουν τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου. Ισχυρισμό που έχει επανειλημμένως διαψεύσει η ίδια η ΕΕ απαντώντας σε σχετικές Ερωτήσεις το 2007 και το 2008.

Αλλά και σε επίπεδο Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας (πρώην ΚΕΔΚΕ) και τοπικών δημοτικών αρχών, ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έπαιξαν καθοριστικό (και πολλές φορές πρωταγωνιστικό) ρόλο για το πέρασμα των ευέλικτων μορφών εργασίας. Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Πολύ πριν την ψήφιση του νόμου 3250/2004 για την επέκταση στο Δημόσιο και στους δήμους της μερικής απασχόλησης, είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται ελαστικές σχέσεις εργασίας. Η ηγεσία της ΚΕΔΚΕ – ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ – πήρε απόφαση με την οποία δήλωσε τη συμφωνία τους σε αυτές.
• Στις 18/1/2005 η τότε ΚΕΔΚΕ είχε ζητήσει περισσότερα χρήματα για την εφαρμογή του προγράμματος της μερικής απασχόλησης.
• Στις 16/2/2006 (κυβέρνηση ΝΔ), η ΚΕΔΚΕ εξέδωσε ανακοίνωση, με την οποία αναγνώρισε την αναγκαιότητα της μερικής απασχόλησης ως «κατεύθυνση και επιταγή της ΕΕ».

Και έπεται συνέχεια. Η σημερινή ΚΕΔΕ συνεχίζει στην ίδια ρότα,  ζήτησε η ίδια να γίνει αξιολόγηση των υπηρεσιών και του προσωπικού των δήμων, όπως ζήτησε και τη «διαδημοτική κινητικότητα». Πρωτοστατεί, δηλαδή, σε μέτρα που οδηγούν σε απολύσεις και χειροτερεύουν τους όρους απασχόλησης συνολικά για το προσωπικό στους δήμους. Τόσο η ΚΕΔΕ όσο και η Ένωση Περιφερειών έχουν πρόσφατα πάρει αποφάσεις για την προώθηση της σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ), που προωθεί την παραπέρα ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών.

Υποστηρικτικό ρόλο στα παραπάνω έχουν οι αντίστοιχες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, που «νομιμοποιούν» τα αντεργατικά μέτρα και βάζουν φραγμούς στην ανάπτυξη ταξικών αγώνων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η θέση  να μην  αναγνωρίζονται συνδικαλιστικά δικαιώματα στους συμβασιούχους ορισμένου χρόνου, να εμποδίζεται  η οργάνωσή τους και η κοινή δράση τους με το σύνολο των εργαζομένων σε κάθε  κλάδο.

Ενιαίο το κριτήριο ψήφου

Εμείς λέμε ότι το κριτήριο ψήφου πρέπει να είναι ενιαίο στις τοπικές και στις κεντρικές εκλογές και στις ευρωεκλογές. Όπως φάνηκε από τα παραπάνω, οι δημοτικές αρχές παίζουν σημαντικό ρόλο στην εφαρμογή των αντιλαϊκών πολιτικών που συνδιαμορφώνουν σε επίπεδο ΕΕ οι κυβερνήσεις των κρατών – μελών.

Ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπιστούν και να καταδικαστούν, όχι μόνο από τους εργαζόμενους στους δήμους, που ζουν από πρώτο χέρι την ανασφάλεια και τη μισοδουλειά – μισοζωή, αλλά και από το σύνολο των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, που αντιλαμβάνονται το ρόλο των Δήμων και Περιφερειών ως φυτώριο γενικευμένων ανατροπών στα εργασιακά. Το ίδιο ισχύει και για τους δημότες από τα λαϊκά στρώματα, που γίνονται δέκτες της πολιτικής της εμπορευματοποίησης – ιδιωτικοποίησης υπηρεσιών, για τις οποίες ούτως ή άλλως έχουν πληρώσει τα μαλλιά της κεφαλής τους σε φόρους και χαράτσια.

Τελικά και οι πολιτικές επιλογές των Δήμων και της Κεντρικής Κυβέρνησης ,με οδηγίες της ΕΕ στην ίδια τσέπη του πολίτη καταλήγουν και την αδειάζουν…….