3 Οκτωβρίου, 2023 | 18:48

Ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε και πέρασε τα περισσότερα από τα σχολικά της χρόνια την δεκαετία του 1990. Αναλογιζόμενος εκείνα τα χρόνια και βλέποντας αντίστοιχα σε τι συνθήκες μεγαλώνουν τα παιδιά μας επιβεβαιώνω, δυστυχώς καθημερινά, ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα όχι μόνο πηγαίνουν σε σχολεία με υποδομές που δεν αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες αλλά είναι κατώτερες και από εκείνες που υπήρχαν 30 χρόνια πριν.

Στην περιοχή του Νεροκούρου όπου μεγάλωσα χτίστηκαν εκείνη την δεκαετία 3 νέα Δημοτικά, 1 πρότυπο Γυμνάσιο, 4 νηπιαγωγεία και 1 παιδικός σταθμός, ενώ στα τέλη της δεκαετίας και της αρχές της επόμενης ξεκίνησε ο σχεδιασμός για την κατασκευή του Γενικού Λυκείου της περιοχής και του βρεφονηπιακού σταθμού για τον οποίο πολύς λόγος έγινε λιγότερο από ένα χρόνο πριν. Αντίστοιχη ήταν και η εικόνα στην περιοχή των Μουρνιών η οποία είναι η άλλη δημοτική κοινότητα στον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Όλες αυτές οι μονάδες κατασκευάστηκαν με βάση τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες τις περιοχής η οποία λόγω και της θέσης της και της απόστασης της από το κέντρο της πόλης των Χανίων είχε μια τεράστια αύξηση του πληθυσμού της τα τελευταία 30 χρόνια, από 3.367 κατοίκους το 1991 φτάσαμε σε 5.593 κατοίκους το 2021. Η κοινή λογική θα έλεγε ότι με βάση τις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες θα συνεχιζόταν η κατασκευή σύγχρονων σχολικών μονάδων τα επόμενα χρόνια και ότι θα εκσυγχρονίζονταν οι ήδη υπάρχουσες. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική, όχι μόνο δεν φτιάχτηκαν καινούργια σχολεία τα τελευταία 15 χρόνια αλλά στα ήδη υπάρχοντα υποβαθμίστηκε η ποιότητα της σχολικής ζωής. Τα 6θέσια δημοτικά έγιναν 10θέσια και 12θέσια μέσα στον ίδιο χώρο, οι μαθητές στοιβάζονται στις αίθουσες ενώ τεράστια είναι φυσικά κάθε χρόνο τα κενά σε εκπαιδευτικούς. Ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση στις προσχολικές δημόσιες δομές με χαρακτηριστικότερο το πρόβλημα της ύπαρξης μόνο 92 θέσεων για βρέφη στους δημόσιους σταθμούς σε σύνολο 3.476 παιδιών κάτω των 2,5 ετών. Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο τα παιδιά μας να στεγάζονται σε σχολικές κατώτερης ποιότητας από αυτή που έζησαν οι προηγούμενες γενιές.

Τι έγινε όμως ξαφνικά και σταμάτησε αυτή η πορεία ανοικοδόμησης νέων σχολικών μονάδων; Σταμάτησαν να εκλέγονται άνθρωποι με διοικητικές ικανότητες ή συμβαίνει κάτι άλλο;

Με τις μεταρρυθμίσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση άλλαξε σταδιακά και ο χαρακτήρας της και ο προσανατολισμός της. Καταλήξαμε να έχουμε τεράστιους Δήμους οι οποίοι μαζί με τις Περιφέρειες όχι μόνο έγιναν το μακρύ χέρι του κράτους αλλά προσανατόλισαν όλο τους τον σχεδιασμό στην υλοποίηση έργων που θα έχουν μόνο οικονομικό όφελος, όχι μόνο για τον Δήμο αλλά κυρίως για αυτούς που στην πραγματικότητα δουλεύει ο Δήμος και δεν είναι άλλοι από τους συνήθεις υπόπτους, δηλαδή τους μεγαλοξενοδόχους, τους μεγαλοεργολάβους, τις τράπεζες, τους διάφορους οικονομικούς και πολιτικούς κύκλους. Σε αυτούς κατευθύνεται όλο το χρήμα που μαζεύεται από τις τσέπες του λαού, με βάση τις ανάγκες αυτών μπαίνει και η τελευταία πλάκα πεζοδρομίου. Η πλειοψηφία των αιρετών αρχών όχι μόνο αποδέχθηκε αυτή την κατάσταση αλλά την χειροκρότησε και βοήθησε υποδειγματικά στην λογική των χαμηλών απαιτήσεων, της ιδιωτικοποίησης όλων και περισσότερων τομέων ευθύνης του Δήμου με αποτέλεσμα οι εργολάβοι να κάνουν πάρτι και ο λαός να πληρώνει τα όποια έργα χρυσά.

Τι γινόταν όμως εκείνη την περίοδο το οποίο είναι προϋπόθεση και στο σήμερα; Απλούστατα, είχαμε ενεργό τον λαό. Είχαμε τις μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στην επέκταση του εργοστασίου της ΔΕΗ στις οποίες συμμετείχε η συντριπτική πλειοψηφία του χωριού, μέσα από τις οποίες κατάφεραν, ανάμεσα σε άλλα, την κατασκευή του παιδικού σταθμού στους Αγίους Σαράντα και την κατασκευή εργαστηρίων φυσικής σε όλα τα σχολεία μαζί με τον αντίστοιχο εξοπλισμό. Είχαμε όμως και τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις ενάντια στον νόμο του Αρσένη όπου μέσα στα αιτήματα των μαθητών έμπαιναν και τα ζητήματα των σχολικών υποδομών. Αυτή η δυναμική του κινήματος στην περιοχή έδωσε φτερά στις διεκδικήσεις για νέες σχολικές υποδομές με βάση τις ανάγκες εκείνης της εποχής.

Φτάσαμε λοιπόν σταδιακά από εκεί που είχαμε μια κοινοτική αρχή η οποία αξιοποιούσε την δυναμική των κινητοποιήσεων των συλλόγων γονέων και συνολικά του λαού της περιοχής ώστε να αποσπά κατακτήσεις και να κατασκευάζονται μια σειρά από σχολικά έργα, σε μια δημοτική αρχή που μας πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες και παρουσιάζει την ολοκλήρωση ενός έργου 20ετίας το οποίο δεν καλύπτει ούτε στον ελάχιστο βαθμό τις σημερινές ανάγκες (13 βρέφη δέχεται ο εν λόγω βρεφονηπιακός σταθμός) λες και στείλαμε άνθρωπο στον πλανήτη Άρη.

Αυτή την στιγμή στον Δήμο Χανίων ο λαός δεν χρειάζεται μια από τα ίδια, χρειάζεται μια δημοτική αρχή η οποία θα αφουγκράζεται τις πραγματικές ανάγκες του λαού, που θα αξιοποιεί και θα ενθαρρύνει τις αγωνιστικές διαθέσεις του λαού, θα ασκεί πίεση στην εκάστοτε κυβέρνηση ώστε να αποσπά κατακτήσεις, χρειαζόμαστε μια δημοτική αρχή που αξιοποιεί τους πόρους της και το προσωπικό της μακριά από εργολαβικά και άλλα συμφέροντα, μια δημοτική αρχή που θα δώσει πραγματική ανάσα στον λαό των Χανίων τόσο στο κέντρο των Χανίων όσο και στις περιαστικές περιοχές. Για αυτό στις εκλογές της 8ης Οκτωβρίου στηρίζουμε τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης στον Δήμο Χανίων και στην Περιφέρεια Κρήτης.

Για τις ανάγκες των πολλών και όχι για τα κέρδη των λίγων!