Η ανατροπή στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό συνέπεσε χρονικά με μια μεγάλη πολιτική αλλαγή στην Γαλλία, σε μία χώρα εξήντα εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι πολλώ απέχουν – ακόμη, τουλάχιστον – από το να αντιλαμβάνονται την οικονομική κρίση με τον τρόπο που την βιώνουμε εμείς. Όσο κι αν για πολλούς ο Ολάντ είναι …Ολαντρέου, μία γαλλική εκδοχή του \”λεφτά υπάρχουν\”, η αλλαγή είναι δεδομένη.
Πιο δυτικά, στην Ισπανία, η κυβέρνηση Ραχόι είναι προφανές ότι δεν θα αντέξει για πολύ. Τα πρωτοφανή μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί σε μία χώρα όπου η ανεργία είναι πλέον στο 24%, σιγοκαίνε την κυβερνητική σταθερότητα και κάνουν την νωπή λαϊκή εντολή να ξεθωριάζει.
Ακόμη πιο δυτικά, οι Πορτογάλοι – αυτοί που τόσο υποτιμητικά κάποιοι αποκαλούν \”ψαράδες\”, ξεχνώντας ότι μιλάμε γία μία πρώην αυτοκρατορία με αποικιακά χαρακτηριστικά – δείχνουν να έχουν φτάσει στα όρια των αντοχών τους, αντιμετωπίζοντας – τουλάχιστον έτσι νομίζουν – την κρίση με πρωτοφανή μέτρα, όπως η κατάργηση των αργιών, σε μία αναβίωση ενός μοντέλου πρωτοβιομηχανικής κοινωνίας του 18ου αιώνα, όπου ο εργάτης γεννιόταν, γεννούσε και πέθαινε μέσα στο κάρβουνο και στις τσιμινιέρες.
Στη γειτονιά μας, το κυβερνητικό ζήτημα λύθηκε με τον Μόντι και το στοίχημα του τεχνοκράτη είναι εάν προλαβαίνει να αποτρέψει αυτά που εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο να αποτρέψει ο δικός μας ο Παπαδήμος. Έχει κανείς αμφιβολία ότι, εάν γίνονταν σήμερα εκλογές στην Ιταλία, οι δυνάμεις της Αριστεράς θα ήταν εντυπωσιακά ενισχυμένες – όχι γιατί ξαφνικά άρθρωσαν πειστική κυβερνητική πρόταση ή γιατί ο κόσμος ξαναανακάλυψε τα ιδεώδη ενός μοντέλου που πρακτικά δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά, αλλά γιατί οι πολίτες αντιδρούν σε αυτό που τους πιέζει φορτικά μέχρι συνθλίψεως στην καθημερινότητά τους.
Και πάμε στην Γερμανία- πιο σωστά στη Ρηνανία, στο Ντίσελντορφ, όπου ζει και μεγάλη ελληνική ομογένεια – με την ιστορική συντριβή των Χριστιανοδημοκρατών από τους Σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι μαζί με τους Πράσινους έχουν πλέον πάνω από το 50% της κοινής γνώμης, Μιλάμε για μία κοινωνία που γεύεται, ακόμη, τα αγαθά μιας ακμάζουσας οικονομίας, αλλά που αντιλαμβάνεται ότι, καθώς συνολικά η Ευρωζώνη μπαίνει σε ύφεση, πολύ σύντομα τα έσοδα από την πώληση προϊόντων ανά την ήπειρο δεν θα είναι σε θέση να διασφαλίσουν το σημερινό επίπεδο ζωής. Δεν αγάπησαν ξαφνικά την Χανελόρε – δεν βλέπω σε τί είναι πιο συμπαθής από την Άνγκελα – αλλά είναι ένας έξυπνος λαός με οξυμένη αίσθηση της πορείας των πραγμάτων – ο Hegel και το \”παγκόσμιο πνεύμα\” του που κυβερνά ιστορίες και ανθρώπους προφανώς τους χρησιμεύει για άλλη μια φορά ως ιστορική πυξίδα.
Είναι προφανές ότι η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ζητά αλλαγή η οποία δεν είναι πολιτική – με την έννοια των εξελίξεων της δεκαετίας του ΄80 και του ΄90 – αλλά πρωτίστως κοινωνικοοικονομική. Η αξίωση, για να το πούμε απλά, είναι πια να βάλουμε κάτω και να φτιάξουμε την Ευρώπη των λαών, της αλληλεγγύης, της κατανόησης και των ισότιμων σχέσεων,
Όχι την Ευρώπη των λογιστών που έχει εγκατασταθεί σαν νέο τυραννικό καθεστώς. Διαφορετικά, η Ευρώπη, ως σύνολο, δεν μπορεί να επιβιώσει. Και, μάλλον, δεν θα λείψει από κανέναν…
Σωτήρης Χιωτάκης
Δ/ντής Σύνταξης protothema.gr