Σύμφωνα με το νεοελληνικό λεξικό «γραφικό» ονομάζουμε το άτομο εκείνο το οποίο διαθέτει μια ιδιόμορφη συμπεριφορά η οποία τον καθιστά είτε συμπαθή είτε φαιδρό.
Είναι νωπό το συμβάν όπου ο Κώτης βουλευτής του Πασόκ αποκαλέστε τον Πρόεδρο της Ένωσης Κεντρώων ως “γραφικό”
Αξίζει να δούμε από την νεώτερη πολιτική ιστορία μας, ποιοι πολιτικοί χρήσουν ουσιαστικά τον χαρακτηρισμό “γραφικός” .
Ο Γεώργιος Παπανδρέου, υιός του πολιτικού μέντορα του κυρίου Σκανδαλίδη, υπογράφει ως πρωθυπουργός το πρώτο μνημόνιο και λίγο αργότερο ιδρύει έναν βραχύβιο πολιτικό φορέα ο οποίος αυτοχαρακτηρίζεται ως “αντιμνημονιακός”. Άραγε αυτός δεν είναι γραφικός ;
Ο κύριος Σαμαράς διαγράφει την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη από την ΝΔ διότι η ίδια ήταν υπέρ του μνημονίου ενώ η κεντρική γραμμή της ΝΔ ήταν αντιμνημονιακή. Ο κύριος Σαμαράς στην συνέχεια υπογράφει το δεύτερο μνημόνιο. Άραγε αυτός δεν είναι γραφικός ;
Η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη εξόριστη από την ΝΔ, ιδρύει ένα θνησιγενές κόμμα και όταν συνειδητοποιεί ότι οι πολιτικές της φιλοδοξίες τόσο της ίδιας όσο και των ακολούθων της δεν έχουν ελπίδες, τότε επιστρέφουν τρέχοντας πίσω στην Ν.Δ. Άραγε αυτή δεν είναι γραφική ;
Ο τωρινός πρωθυπουργός εκλέκτηκε με τη σημαία του εκδικητή των μνημονίων, αλλά στην πορεία υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο. Άραγε αυτός δεν είναι γραφικός ;
Είναι πανθομολογούμενο ότι ο κύριος Βασίλης Λεβέντης δεν διαθέτει τον τύπο εκείνο του πολιτικού που οι έλληνες έχουν συνηθίσει 40 χρόνια τώρα. Δεν χρησιμοποιεί τον πολιτικό ξύλινο λόγο στον οποίο έχουμε όλοι εθιστεί, δεν χρησιμοποιεί δόκιμες και εύηχες λέξεις ώστε να εντυπωσιάσει από έναν λόγο που δεν έχει περιεχόμενο.
Η αλήθεια είναι ότι τα αυτιά μας βρίσκονται σε μια πολυετή έξη να ακούν πολιτικούς λόγους που εντυπωσιάζουν λ.χ. «Βγαίνουμε από την κρίση για να δημιουργήσουμε μια Νέα Ελλάδα.
Μια νέα Ελλάδα αντάξια της Ιστορίας μας.
Μια νέα Ελλάδα αντάξια του μέλλοντος που θέλουμε για τα παιδιά μας.»
Πολιτικοί λόγοι οι οποίοι είναι δεχτικοί πλέον στην κουλτούρα μας, αλλά στερούνται συγκεκριμένης πρότασης και χρονικής δέσμευσης. Προσέξτε την τελευταία πρόταση από τον πολιτικό λόγο πρώην πρωθυπουργού : «Μια νέα Ελλάδα αντάξια του μέλλοντος που θέλουμε για τα παιδιά μας.» Ποιός δεν θέλει μια Ελλάδα αντάξια του μέλλοντος και ειδικά όταν γίνεται και αναφορά στο παιδιά μας. Από την μια μεριά έχουμε επίκληση στο συναίσθημα λόγω των «παιδιών» και από την άλλη ο καθένας μπορεί να φαντάζεται το δικό του μέλλον, όπως αυτός θέλει. Προσέξτε όμως ότι δεν υπάρχει τίποτα συγκεκριμένο το οποίο να μας οδηγήσει σε συγκεκριμένες προτάσεις και χρονικές δεσμεύσεις.
Σκεφτείτε έναν πολιτικό λόγο που θα έλεγε ότι « να ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα δίνοντας συγκεκριμένα κίνητρα (φορολογία, επιχορήγηση κ.λπ.) ώστε να δημιουργηθούν 25 νέα εργοστάσια στην βόρεια Ελλάδα με σκοπό οι άνεργοι από 800.000 να μειωθούν σε 750.000 μέχρι τον Ιανουάριο του 2017
Την παραπάνω δεν θα την ακούσετε ποτέ επειδή ακριβώς διαθέτει μετρήσιμους στόχους και μπορεί να ελεγχτούν αν πραγματοποιήθηκαν ή όχι.
Ο πρόεδρος της ‘Ένωσης Κεντρώων κύριος Βασίλης Λεβέντης δεν διαθέτει το συγκεκριμένο καλούπι πολιτικού στο οποίο έχουμε εθιστεί. Είναι αυθόρμητος, εκνευρίζεται και θυμώνει εύκολα, θα καθίσει μαζί σου σε μια απλή ταβέρνα, θα συζητήσει με έναν λαχειοπώλη από τον οποίο θα αγοράσει ένα λαχείο. Όλα αυτά όμως τον καθιστούν την ίδια στιγμή αληθινό και μοναδικό ως πολιτικό, μια στόφα πολιτικού πολλές φορές μισητή ιδιαίτερα στους παλιούς πολιτικούς οι οποίοι αναμφισβήτητα έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για την σημερινή μας κατάσταση.
Πριν λοιπόν χαρακτηρίσουμε κάποιον ως «γραφικό» ας κοιτάξουμε την δική μας καμπούρα και την δική μας πορεία στον πολιτικό χρόνο.
- Ο Γιώργος Τριανταφύλλου, MSc, PhD είναι Πρόεδρος Τ.Ο. Ένωσης Κεντρώων Ηρακλείου