Η Βενεζουέλα τον Ιούλιο του 1998 δεν κατάφερε να πληρώσει κουπόνι ομολόγων σε εγχώριο νόμισμα, κάτι που έκανε τελικά μία εβδομάδα αργότερα. Ωστόσο καθώς δεν υπήρχε περίοδος χάριτος, η καθυστέρηση αυτή θεωρήθηκε χρεοκοπία. Θα μείνει στην ιστορία η δικαιολογία των αρχών ότι η πληρωμή δεν έγινε γιατί έλειπε ο αρμόδιος υπάλληλος που υπέγραφε τα απαραίτητα έγγραφα.
Σύμφωνα με τη Morgan Stanley τα CDS σε αυτή την περίπτωση δεν θα ενεργοποιούνταν, προκαλώντας πιστωτικό γεγονός, σύμφωνα με τις οδηγίες της ISDA.
Την ίδια χρονιά η Ρωσία οδηγήθηκε σε χρεοστάσιο λόγω της μη εξυπηρέτησης των υποχρεώσεών της σε έντοκα γραμμάτια. Αργότερα το μορατόριουμ της εξυπηρέτησης χρέους επεκτάθηκε και στους τίτλους σε ξένο νόμισμα που εξέδιδε η Ρωσία, τους οποίους ωστόσο κατείχαν στην πλειονότητά τους ξένοι επενδυτές. Το χρέος της χώρας αναδιαρθρώθηκε τον Αύγουστο του 1999 και το Φεβρουάριο του 2000.
Επίσης το 1998, η Ουκρανία κήρυξε στάση πληρωμών σε ομόλογα που κατείχαν ανώνυμοι ομολογιούχοι και ήταν πληρωτέα επί τη εμφανίσει (bearer bonds). Μόνο όσοι επιθυμούσαν να τα μετατρέψουν σε λογαριασμούς σε εγχώριο νόμισμα ήταν επιλέξιμοι για αποπληρωμή χρεών, στην ουσία δηλαδή, ανταλλαγή ομολόγων. (Ασαφές αν θα έπρεπε να ενεργοποιηθούν τα CDS).
Το Πακιστάν το Νοέμβριο του 1998 καθυστέρησε να πληρώσει τόκους, όμως μόλις για 4 ημέρες, μέσα στα όρια της περιόδου χάριτος. Μετά από λίγο καιρό, το Δεκέμβριο του 1999, προχώρησε εκ νέου σε στάση πληρωμών και αναγκαστική ανταλλαγή ομολόγων, λόγω των σημαντικών προβλημάτων στο ισοζύγιο πληρωμών που προκάλεσαν οι διεθνείς κυρώσεις μετά την πυρηνική δοκιμή που πραγματοποίησε εκείνη τη χρονιά.
Το Δεκέμβριο του 1999 οι πιστωτές έλαβαν νέους εξαετείς τίτλους, με κουπόνι 10% και τριετή περίοδο χάριτος, σε αντάλλαγμα για υφιστάμενα ομόλογα που έληγαν την περίοδο έως το Φεβρουάριο του 2002. Το “κούρεμα” διαμορφώθηκε στο 50%.
Την ίδια χρονιά το Εκουαδόρ οδηγήθηκε σε αναγκαστική ανταλλαγή ομολόγων μετά από αδυναμία πληρωμής, με πάνω από το 90% των ομολόγων να συμμετέχουν στην αναδιάρθρωση.
Το 2000 η Ουκρανία προχώρησε σε στάση πληρωμών ομολόγων ονομαστικής αξίας σε μάρκο το Φεβρουάριο και σε ομόλογα ονομαστικής αξίας σε δολάρια τον Ιανουάριο. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε ανταλλαγή ομολόγων με τίτλους μεγαλύτερης διάρκειας και χαμηλότερου επιτοκίου. Στα τέλη Μαρτίου 2000, το 90% των ομολογιούχων συναίνεσε στην αναδιάρθρωση και αποδέχθηκε τους νέτους τίτλους, με ονομαστική αξία 50% αυτής των ομολόγων που αντικαταστάθηκαν.
Το Περού στο ίδιος έτος καθυστέρησε την πληρωμή ομολόγων ύψους 80 δισ. δολαρίων, των γνωστών “Brady Bonds” όμως μετά από έντονες διαπραγματεύσεις “αποκατέστησε” τη… ζημιά, μέσα στην περίοδο χάριτος, καταβάλλοντας το ποσό.
Η χρεοκοπία της Αργεντινής είναι το πιο τρανό παράδειγμα κρατικής χρεοκοπίας των τελευταίων δεκαετιών. Το Νοέμβριο του 2001 η Αργεντινή προανήγγειλε στάση πληρωμών σε εξωτερικό χρέος η οποία πραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 2002. Το 2005 έγινε αναδιάρθρωση χρέους 82 δισ. δολαρίων μέσω αναγκαστικής ανταλλαγής ομολόγων με haircut περίπου 70%, ενώ τον Ιούνιο του 2010 έγινε μία ακόμη ανταλλαγή, αυτή τη φορά 13 δισ. δολαρίων στη δεύτερη φάση της αναδιάρθρωσης, με την πλειονότητα των ομολογιούχων να είναι ιδιώτες πιστωτές που κατείχαν ομόλογα σε ευρώ.
Η Ακτή Ελεφαντοστού ανέστειλε τις πληρωμές το 1997 και τις ξεκίνησε εκ νέου το 1998, ωστόσο οδηγήθηκε σε στάση πληρωμών των Brady Bonds το Μάρτιο του 2000.
Το 2002 σημειώθηκε η “χρεοκοπία” της Μολδαβίας, η οποία τον Ιούνιο του 2001 δεν κατάφερε να πληρώσει τον τόκο ομολόγου σε ξένο νόμισμα, κάτι που έκανε στη συνέχεια μέσα στην περίοδο χάριτος. Τον Ιούνιο ωστόσο του 200 και αφού είχε επαναγοράσει το 50% των ομολόγων προχώρησε σε στάση πληρωμών για τα υπόλοιπα 70 εκατ. δολάρια ομολόγων.
Η μετάδοση της κρίσης χρέους της Αργεντινής το 2001 προκάλεσε νομισματική κρίση στην Ουρουγουάη το 2003. Για να ανακτήσει τη βιωσιμότητα του χρέους, η χώρα ολοκλήρωσε μία αναγκαστική ανταλλαγή ομολόγων για τη μετακύλιση του χρέους, σε εξωτερικό, εσωτερικό χρέος και Samurai Bonds, με τα τελευταία να εμπεριέχουν ρήτρες συλλογικής δράσης.
Χρειάστηκαν σε αυτή την περίπτωση αρκετοί μηχανισμοί για να μειωθούν οι πιθανότητες «εκβιαστικής» διακράτησης των ομολόγων και άρνησης ανταλλαγής.
Χρησιμοποιήθηκαν «exit consents», τα οποία στην ουσία μεταβάλουν συμβατικούς όρους στα ομόλογα που πρόκειται να ανταλλαχθούν, αναγκάζοντας τους μικρούς ομολογιούχους να συναινέσουν.
Η διαδικασία ολοκληρώθηκε σχετικά γρήγορα και το ποσοστό συμμετοχής των ομολογιούχων υπερέβη το 93%. Η Ουρουγουάη επέστρεψε στις διεθνείς αγορές τον Οκτώβριο του 2003, πέντε μήνες μετά την αναδιάταξη.
Μετά από αρκετές καθυστερήσεις πληρωμών και διευθέτησής τους μέσα στην περίοδο χάριτος, η Δομινικανή Δημοκρατία πραγματοποίησε το 2005 ανταλλαγή στην οποία τα παλαιά ομόλογα αντικαταστάθηκαν από νέα διάρκειας πέντε ετών, με ίδιο επιτόκιο και ονομαστική αξία. Η αποδοχή της ανταλλαγής έφτασε το 95%.
Το κράτος του Μπελίζ ανακοίνωσε μία αναγκαστική ανταλλαγή ομολόγων το 2006 με νέα λήξης 2029 και ονομαστικής αξίας 546,8 εκατ. δολαρίων. Τα νέα ομόλογα είναι σε δολάρια και προσφέρουν κλιμακωτά κουπόνια τα οποία ορίστηκαν στο 4,25% το χρόνο για τα πρώτα τρία έτη. Το συνολικό ποσό τους χρέους που καλύφθηκε από την αναδιάρθρωση έφτασε το 98,1%.
Ακόμη πιο πρόσφατα, τον Ιούλιο του 2008, οι Σεϋχέλλες δεν κατάφεραν να πληρώσουν τη δόση κεφαλαίου ενός amortizing note που έληγε το 2011. Τον Οκτώβριο του 2008, επίσης δεν κατέβαλαν τους τόκους ενός παγκόσμιου ομολόγου αξίας 230 εκατ. δολαρίων.
Τέλος, το Νοέμβριο του 2008, το Εκουαδόρ για μία ακόμη φορά δεν πλήρωσε τόκους ύψους 30,6 εκατ. δολαρίων τίτλων λήξης 2012. Οι αρχές ανακοίνωσαν ότι οι τίτλοι με λήξη 2012 και 2030 ήταν «παράνομοι».
Επιπλέον δεν κατέβαλαν τόκους 135 εκατ. δολαρίων σε τίτλους λήξης 2030 το Φεβρουάριο του 2009. Το Μάιο του ίδιου έτους η κυβέρνηση επαναγόρασε τα ομόλογα στο 35% της ονομαστικής τους αξίας, με το ποσοστό των ομολογιούχων που αποδέχτηκαν τη συναλλαγή να φτάνει το 91%.
Σε αυτή την περίπτωση ενεργοποιήθηκαν τα CDS, λόγω αδυναμίας πληρωμής το 2008, ενώ πραγματοποιήθηκε η μία και μοναδική δημοπρασία κρατικών CDS στις αρχές του 2009 με την τιμή ανάκτησης των ασφαλίστρων να ορίζεται τελικά στο 31,375%.
(capital.gr)