“Θεωρώ ότι δεν βοηθάμε σπιλώνοντας ανθρώπους, ούτε το Δημοτικό Γηροκομείο που είναι ένας πολύ ευαίσθητος οργανισμός ούτε την κοινωνία μας” αναφέρει ο Γιώργος Κουκλάκης
Την απάντησή του σε όσα κατήγγειλε χθες κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου ο δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη, “Πρωτοβουλία Πολιτών Πρώτα ο Άνθρωπος”, Χαράλαμπος Κουρούσης, έδωσε σήμερα ο πρώην πρόεδρος του Δημοτικού Γηροκομείου, Γιώργος Κουκλάκης.
Όπως αναφέρει αναλυτικά στην απάντησή του ο Γ. Κουκλάκης:
«Λυπάμαι για την προσωπική επίθεση που δέχτηκα από τον κ. Κουρούση, σχετικά με την θητεία μου στο Δημοτικό Γηροκομείο Χανίων, το οποίο είμαι υπερήφανος που υπηρέτησα από την θέση του προέδρου για 5 χρόνια, προσπαθώντας να ανταποκριθώ στις ανθρώπινες ανάγκες και τον ανθρώπινο πόνο.
Ανέφερε ότι σε ένα συγκεκριμένο διάστημα, μετά τις δημοτικές εκλογές, εσήχθη ορισμένος αριθμός φιλοξενουμένων, κάτι που δεν είναι ακριβές.
Ουσιαστικά εμφανίζεται μια γραφειοκρατική λογική χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν, ότι υπάρχουν συχνά επείγουσες ανάγκες, οικογενειακές δυσκολίες και ανθρώπινα δράματα που δεν μπορούν να περιμένουν.
Να αναφέρω επίσης ότι οι ανασφάλιστοι γέροντες και γερόντισσες είχαν απόλυτη προτεραιότητα για ευνόητους λόγους και οι εισαγωγές γινόταν πάντα με την συνεργασία των αρμοδίων.
Όσον αφορά την αντιφατική θέση του κ. Κουρούση, σχετικά με την επιχορήγηση του ΕΟΠΥ προς το γηροκομείο, θέλω να του υπενθυμίσω ότι πρόκειται για μια ενίσχυση του κράτους για τις υπηρεσίες που προσφέρει το γηροκομείο και δεν είναι σωστό να την στερηθούμε και να ζητήσουμε να καταβληθεί από τους δημότες.
Θα ζητήσω μάλιστα να παραστώ στην επόμενη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου, για να εξηγήσω οτιδήποτε αφήνει σκιές.
Θεωρώ ότι δεν βοηθάμε σπιλώνοντας ανθρώπους, ούτε το Δημοτικό Γηροκομείο που είναι ένας πολύ ευαίσθητος οργανισμός ούτε την κοινωνία μας.
Το έργο μου και η προσπάθεια που κάναμε όλοι μας, έχουνε κριθεί πιστεύω από την Χανιώτικη κοινωνία την οποία υπηρέτησα σε δύσκολες εποχές καλύπτοντας ελλείψεις του κράτους.
Η ηθική ανταμοιβή μου ήταν η αγάπη των φιλοξενουμένων και των οικείων τους και ευχαριστώ το λιγοστό εναπομείναν προσωπικό με το οποίο συνεργάστηκα σε δύσκολες συνθήκες, για να ανταποκριθούμε στις μεγάλες ανάγκες.»
