10 Απριλίου, 2024 | 08:11

Καθώς απέχουμε δυο μήνες από την πραγματοποίηση των ευρωπαϊκών εκλογών του 2024, επανέρχεται το ερώτημα κατά πόσον οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες θα εμπλακούν με την διαμόρφωση ενός στρατηγικού διαλόγου με την Ευρώπη, με τον πυρήνα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο προσδιορισμός ενός ευρωπαϊκού αποτυπώματος από τα 27 κράτη-μέλη, από τα κυβερνητικά σχήματα, τις δομές αντιπολίτευσης, από τους κοινοτικούς θεσμούς, κάτω από μια καθολικά ισχυρή πίεση από τις ιστορικές φιλοευρωπαϊκές οργανώσεις, που δεν αποτυπώνεται με την ένταση και την διάρκεια που απαιτείται, θα έπρεπε να έχει θέσει σε υψηλή προτεραιότητα μια ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή απάντηση, στην εξέλιξη της πολεμικής σύγκρουσης σε ευρωπαϊκό έδαφος, συνέπεια της ρωσικής εισβολής.

Σε ένα δίμηνο, οι Πολίτες της Ευρώπης, θα αποφασίσουν για τους εκπροσώπους τους στη νέα ευρωβουλή και για τα δημοκρατικά πολιτικά μας συστήματα, τόσο στα κράτη-μέλη, όσο και στο υπερεθνικό επίπεδο, η συμμετοχή των Ευρωπαίων Πολιτών σε αυτές τις εκλογές αποτελεί διακύβευμα υψηλής προτεραιότητας.

Και εδώ εμφανίζεται η διστακτικότητα, η ατολμία της Ευρώπης, να μπορέσει να εκφραστεί και να δράσει με στρατηγική, με ενιαία φωνή. Στην μεταπολεμική οικοδόμηση της Ευρώπης, σε αυτές τις επτά δεκαετίες, το γεγονός ότι η οικονομία ως πεδίο πολιτικής, από την εισαγωγή του ευρώ, έως την αναγκαιότητα των προσπαθειών για έναν  αυθεντικό κοινοτικό προϋπολογισμό, συνδέεται με τις ημιτελείς προσπάθειες για την πολιτική ενοποίηση, προϋποθέτουν ένα νέο αποτύπωμα στην υπερεθνική μετεξέλιξη της ολοκλήρωσης.

Η εισβολή του ρωσικού καθεστώτος στο ανεξάρτητο κράτος της Ουκρανίας, έρχεται να δοκιμάσει, μετά την υγειονομική πανδημία, το ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι. Το δυναμικό περιβάλλον ανάπτυξης της ΕΕ, με την ύπαρξη των φαινομένων αφωνίας, θεσμικών κενών και ελλειμμάτων της, από την στιγμή που η ΕΕ δεν έχει μετεξελιχθεί σε μια υπερεθνική, ομοσπονδιακή Ένωση, όπως την οραματίστηκαν οι Ιδρυτές-Πατέρες της, πριν από επτά και πλέον δεκαετίες.

Σήμερα καλούμαστε να περάσουμε από το άθροισμα των εθνικών συνόλων, στο συλλογικό της Κοινότητας. Και εδώ αναδεικνύονται η ευρωπαϊκή ασφάλεια και άμυνα, ο ευρωπαϊκός αμυντικός βραχίονας, η αναγκαιότητα η ΕΕ παράλληλα με την οικονομική  ισχύ να αποκτήσει και την πολιτική ισχύ, την στρατηγική της αυτονομία. Ένα κοινό συμφέρον να συμβάλλει στο να αποκτήσουμε ως Ευρώπη μια ενιαία αντίληψη αποτροπής, συνθέτοντας τα κοινά συμφέροντα.

Ο χρόνος που έχουμε μπροστά μας, μέχρι τις ευρωπαϊκές εκλογές του 2024, τις εξελίξεις που θα προσδιοριστούν από αυτές, ένα νέο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, η σύνθεση και δυναμική των ευρωπαϊκών πολιτικών σχηματισμών θα καθορίσει και την ηγεσία των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων.

Γιατί σε τελική ανάλυση, το μείζον αποτελεί να αποφασίσουμε τι Ευρώπη θέλουμε, πως θέλουμε να είναι αυτή η Ευρώπη. Να αποφασίσουμε για την Ευρώπη που οικοδομήθηκε από τον οραματισμό του Αλτιέρο Σπινέλι και  από τις μεγάλες πολιτικές πρωτοβουλίες του Μονέ, του Σουμάν, του Αντενάουερ, του Ντε Γκάσπερι, του Σπάακ, μέσα από την συμμετοχή μας, απέναντι στην αποχή, απέναντι στις δυνάμεις του λαϊκισμού, των εθνικιστικών περιχαρακώσεων, του αντιευρωπαϊσμού με ακροδεξιά και ακροαριστερά πρόσημα.